Oorverdovende Stilte [Preview]

Hoofdstuk 10

Met mijn hoofd in de wolken loop ik over de oprit naar huis. Tijdens de rit is de zon helemaal ondergegaan, waardoor het best wel donker is. Alleen de straatlantaarns bieden licht. Binnen is het ook donker en ik vermoed dat m'n ouders al naar bed zijn gegaan. Zachtjes open ik de deur en trek mijn schoenen uit. Max komt met krassende nagels naar me toe rennen. Ik kan nog net voorkomen dat hij het hele huis wakker blaft. Ik loop de woonkamer in, op de voet gevolgd door Max. Mijn vermoeden klopt, mijn ouders liggen inderdaad al in bed. Ik kan het hen ook niet echt kwalijk nemen, aangezien ze morgen waarschijnlijk weer dienst hebben. Max piept zachtjes.

'Wat is er, jongen?' vraag ik. 'Heb je honger? Dorst?'

Max kwispelt vrolijk en springt heen en weer. Ik loop naar de bijkeuken en vul Max' waterbak met water. Ook gooi ik nog wat brokken in zijn bak en schuif het naar hem toe. Blij schrokt hij zijn voedsel naar binnen en drinkt gulzig van het water. Net nadat ik klaar ben met het opruimen van het water dat Max over de rand heeft gegooid, gaat de bel. Verbaasd en een beetje bang loop ik naar de deur. Wie zou er nu om dit tijdstip aanbellen? Ik sta voor de deur en haal diep adem. Er gebeurt hier nooit iets, dus het zal nu ook wel niets zijn. Ik trek het gordijntje weg en zie Darlene op de stoep staan. Met een opgeluchte glimlach trek ik de deur open.

'Hoi,' fluistert ze. 'Ik kom logeren.' Ze stapt langs me met al haar slaapspullen onder haar armen.

'Weet je wel hoe laat het is?' sis ik, terwijl ik de deur achter haar sluit.

'Ja!' fluistert ze terug. 'Het is bijna halftwaalf, maar dat boeit niet. We hebben toch het eerste uur vrij en een héleboel om over te praten.' Ze loopt al naar boven zonder dat ik ook maar iets kan zeggen.

'Ja, tuurlijk mag je blijven slapen,' zeg ik tegen een lege kamer.

Ik loop Darlene achterna naar boven en maak me klaar voor de nacht. Snel poets ik mijn tanden en kleed me om. Darlene is in mijn kamer bezig met haar luchtbed opblazen. Als ik klaar ben in de badkamer, help ik haar met haar lakens. Het is kwart over twaalf als we eindelijk in bed liggen.

'Dus...' zegt Darlene, terwijl ze zich omdraait, zodat ze mij aan kan kijken. 'Hoe was het? Wat hebben jullie gedaan? Waar zijn jullie heen geweest? Hebben jullie gezoend?'

'Wow, Darlene!' roep ik op een gedempte toon uit. 'Eén vraag tegelijk alsjeblieft.'

Darlene zucht. 'Waar zijn jullie naartoe gegaan?'

In mijn hoofd ben ik weer in het bos, met Linkon. Lopend door het heerlijke, stille bos, in de pure natuur. 'We zijn naar het bos gegaan,' zeg ik zacht. 'Linkon haalde me op en we zijn gaan wandelen.'

'Dat is alles? Wándelen?' Ik kan bijna horen hoe ze een wenkbrauw optrekt. 'Niet meer?'

'Nou... niet helemaal. We hebben wel gewandeld, maar hij had er wel een idee achter.'

'Vertel!' roept Darlene uit.

'Niet zo'n idee!' zeg ik, als ik Darlenes iets te vrolijke stem hoor. 'We zijn naar zijn boomhuis geweest. Hij heeft hem zelf gebouwd met zijn broertje. Zo gaaf! Precies zo een die je in films ziet.'

'Een boomhuis,' zegt Darlene langzaam.

'Ja, een boomhuis. Hij is best wel groot en comfortabel. We hebben bijna de hele middag op de rand van het balkon gezeten en naar de horizon gekeken.'

'Dat kan niet alles zijn!' zegt Darlene wantrouwend. 'Jullie hebben vast gepraat over dingen. Vertel op!'

'Ja, we hebben ook wel wat gepraat. We hebben allebei een geheim verteld.'

Er valt een stilte. 'Oh, nee toch,' zegt Darlene geschrokken. 'Je hebt toch niet...'

'Nee! Nee, ik heb het hem niet verteld,' zeg ik haastig. 'Ik heb alleen gezegd dat ik gepest werd. Ik heb de waarheid verteld, alleen ik ben een deel "vergeten" te zeggen.'

Ik hoor Darlene opgelucht ademhalen. 'Ik moet het hem wel een keer vertellen,' zeg ik treurig.

'Ja, een keer. Nu nog niet. Wat nou als hij een loser blijkt te zijn? Ik bedoel, dat kan toch? Als hij alles van je weet, ben je echt niet meer veilig.'

'Bedankt...' zeg ik licht beledigd.

'Wat nou? Hij kan toch een loser zijn? Ik bedoel...'

'Ho maar,' onderbreek ik haar. 'Ik snap het. Ik moet voorzichtig zijn, maar dat ben ik ook.'

'Goed zo, meid. Maar even over die geheimen... wat was de zijne?' vraagt ze gretig.

'Het is een geheim! Dat kan ik toch niet vertellen?'

'Maar ik ben je beste vriendin!'

'En hij is een goede vriend,' zeg ik.

'Verander van onderwerp,' zegt Echo.

Ik doe wat ze zegt en begin over iets anders. 'Zeg, hoe gaat het met jou en Stephan?'

'Oh ja, ga maar weer van het onderwerp af,' zegt Darlene, terwijl ze op haar rug gaat liggen. 'Het gaat wel goed. Het gaat wel traag, maar ik heb de tijd.'

'Jij en traag? Dat moet ik zien,' roep ik uit.

'Nou, toevallig kan dat!'

Even is het stil. Ik hoor gekraak op de overloop, richting mijn kamer. De deur gaat zachtjes open en mijn moeder steekt haar hoofd om de hoek. 'Hoi Darlene,' zegt ze met een krakerige stem. 'Jullie moeten wel naar school hè, morgen,' zegt ze. 'Maak het dus niet te laat.' Ik zie dat ze naar mijn wekker kijkt. Eigenlijk is al het te laat.

'Ja mam,' zeg ik. 'Dat weten. We gaan zo slapen.'

'Goed dan. Trusten,' zegt mijn moeder.

'Trusten,' zeggen Darlene en ik tegelijk. Mam loopt weg en sluit de deur achter haar. De voetstappen sterven weg op de gang. 'Het wordt misschien eens tijd om te gaan slapen,' zeg ik.

Darlene maakt een instemmend geluid en draait zich om.

Binnen een half uur val ik in slaap.

Ik droom over het bos. Ik hoor weer de vogels fluiten en de bladeren ritselen. Ik zie het beekje weer zonnekabbelend voor me liggen. Naast me land een vogel en begint ontzettend hard en schel te krijsen. Ik schrik op en besef dat het de wekker is die afgaat. Kreunend word ik wakker. Gedesoriënteerd kijk ik rond. Darlene heeft haar kussen over haar hoofd geslagen. 'Zet dat ding uit,' moppert ze. Ik zoek met mijn hand de wekker en sla op de snooze-knop. Ik ga weer liggen en dut weer in. Na negen korte minuten gaat de wekker weer. Langzaam ga ik rechtop zitten en zet weer de wekker uit. Ik stap uit mijn warme bed en kleed me aan. Het wordt een warme dag vandaag. Ik trek een strakke driekwartsbroek aan en daarboven een luchtig zwartwit geblokt blouseje. Dan schud ik Darlene wakker.

'Wakker worden, slaapkop. We moeten naar school.'

'Nee, ga weg!' roept ze en ze trekt haar deken over haar hoofd.

'Dan hadden we maar niet tot een uur moeten praten,' zeg ik. Darlene pakt haar kussen en gooit die naar me toe. Snel pak ik mijn tas in en loop naar beneden. In de keuken maak ik snel mijn eten voor de dag klaar. Darlene komt met warrig haar beneden. 'Maak je ook wat voor mij? Ik ben niet zo snel in de ochtend.'

'Dat merk ik,' zeg ik lachend. 'Komt voor elkaar.'

'Dank je.' Ze sloft weer terug naar boven. Ik hoor wat gerommel van flesjes boven. Snel smeer ik nog een set broodjes erachteraan. Pap en mam zijn weer aan het werk, waardoor het rustig is. Ik geef Max nog wat te eten en wacht op Darlene.

'Ik ben op de fiets,' zegt ze. 'Mijn vader heeft me een rijverbod opgelegd, na die stunt met de auto op het strand,' zegt ze.

'Ach,' zeg ik. 'Dan moeten we net als vroeger weer op de fiets,' zeg ik lachend. Ik geef haar de broodjes. We maken ons klaar en om negen uur stappen we op de fiets richting school.