Oorverdovende Stilte [Preview]

Hoofdstuk 1

'Skye? Ik vroeg je wat.' Ik zit op een lelijke, rode bank tegenover mijn psychiater. Ja, het is een psychiater en niet een psycholoog. Haar naam is Charlotte Austin en ik heb al gesprekken met haar sinds ik acht ben. Laat ik me mezelf even voorstellen. Hoi, ik ben Skyler Davis, zestien jaar en schizofreen.

Ik kijk op van de vloer. Ik heb hier al zo vaak gezeten, dat ik nu weet dat er vierentwintig houten planken op de vloer liggen. Dertig inclusief die onder het rode tapijt.

Charlotte kijkt me met een vragende blik terug. 'Sorry, ik heb het niet meegekregen,' zeg ik onzeker. Ik speel nerveus met het touwtje van mijn vest. Ik laat het ronddraaien en kijk toe hoe het een niet-bestaande schaduw achterlaat. Charlotte is ontzettend aardig, maar ik wil helemaal niet met haar praten. Het is niet nodig, maar mijn ouders, school en Charlotte staan erop dat ik deze gesprekken blijf houden.

'Ik vroeg waarom je de borden kapot hebt gegooid.' Ze laat een rust vallen, voordat ze verder gaat met praten. 'Je moeder belde op en vertelde dat een aantal borden stuk waren. Ze dacht dat je weer een uitbarsting had. Ze is bezorgd, Skye. Ze wil niet dat je weer in een psychose belandt.' Ze praat met een zachte en rustige stem. Op de één of andere manier kan ze nooit boos worden. Ze houdt zichzelf altijd onder controle. Zelfs als ik schreeuw, tier of helemaal niets zeg. Charlotte is altijd de rust zelve. Altijd.

'Ik was gewoon boos.' Ik praat tegen haar, maar ik kijk haar niet aan. 'Mam zei dat het oké was. Ik moest alleen de nieuwe borden heel laten en dat heb ik gedaan. Het was niets. Echo heeft me hier niet toe gedwongen.' Heel even kijk haar aan om te zien of ik haar heb overtuigd, maar het lijkt er niet echt op.

Schizofrenie is een ziekte waarbij je stemmen in je hoofd hoort. Ze vertellen je dat je iets moet doen en ze blijven zeuren tot je dat hebt gedaan.

Om eerlijk te zijn: dat heb ik, maar niet precies zo. Ik hoor geen stemmen; meervoud, maar een stem; enkelvoud en Echo zegt nooit slechte dingen, maar blijkbaar zit daar geen verschil tussen. Als je stemmen hoort ben je schizofreen. Punt. Het maakt geen zak uit of het nou goede dingen zijn of slechte dingen zijn, die de stem zegt, als je dingen hoort die er niet zijn, ben je gek.

Ik twijfel daar al aan sinds ik twaalf ben. Ik heb het opgezocht op het internet, nagevraagd bij bijna al mijn biologiedocenten en zelfs bij Charlotte. De definitie blijft hetzelfde, maar ik blijf van mening dat ik niet gek ben. Het klopt niet met het beeld, maar wie ben ik om een psychiater ervan te overtuigen dat ik niet gek ben?

Het nare is dat mam degene was die me dit heeft aangedaan. Oké, het is niet haar schuld dat ik dingen hoor die er niet zijn, maar zij heeft ervoor gezorgd dat ik het label "schizofreen" kreeg. Het is in mijn geheugen gebrand, als de dag van gisteren. Ik zat buiten, in het gras. Echo vertelde me een verhaal over de elfjes die tussen de grassprietjes leefden. Ik geloofde haar niet. Mam hoorde me brabbelen en vroeg met wie ik aan het praten was. Ik, een meisje van vijf, vertelde in al mijn onwetendheid over Echo. Ik vertelde haar in geuren en kleuren over de elfjes in het gras. Ik vertelde haar dat ik Echo niet geloofde, niet over de elfjes, maar niet alles wat ze zei was onzin. Mam vroeg door en ik vertelde dat Echo me influisterde wat te doen, of juist niet. Mam dacht dat het een denkbeeldig vriendje was. Dat was ze ook wel, maar het was niet denkbeeldig. Ze was echt en dat is niet veranderd.

Mijn ouders dachten dat het wel over zou gaan, naarmate ik ouder werd. Jaren gingen voorbij, maar Echo bleef. Ze praatte elke dag met me. Ik sprak terug. Soms kon ze haar mond maar niet houden, ze heeft geen rem. Bij de tijd dat ik acht jaar oud was, voerde ik nog altijd gesprekken met Echo. Ik leerde wel dat mensen me voor gek verklaarden als ze me hoorden praten tegen mezelf. Ik keek wel uit, maar mam betrapte me. Ik was in mijn kamer bezig met mijn huiswerk. Ik vroeg om hulp aan Echo en mam hoorde het gesprek. Vanaf dat moment is het allemaal bergafwaarts gegaan. Ziekenhuis in, ziekenhuis uit. Gesprekken met de ene dokter en gesprekken met de andere. Uiteindelijk concludeerden ze maar dat ik schizofreen was. Het was niet eens zeker, maar ze wisten ook niet wat het wel moest zijn. Ze zeiden dat het simpel-schizofrenie was, een nog relatief onbekende vorm van schizofrenie, omdat ik niet helemaal in het "gewone" beeld paste. Vertaling: ze wisten niet wat ik heb, maar ik ben niet normaal. Ze hebben maar me maar een label gegeven, zodat ik ergens bij hoorde. Dat label heb ik tot de dag van vandaag nog steeds.