0.7.
~ Ariana Sylver - Huize Parris, derde dag in Huize Parris ~
Ik moet me haasten om op tijd beneden te staan voor Elena Goldion. Ik heb me overslapen en heb vluchtig mijn kleren uitgekozen. Het is niet zo netjes, dus ik zal wel een uitbrander van Paula krijgen. Nadat Elena vertrokken is, natuurlijk, want Paula wil vast een goede indruk maken.
Cain zal er ook zijn, ik vraag me af wat die sukkelaar heeft aangetrokken.
Ik ren de marmeren trap af, loop daarbij bijna een van de dienstmeisjes omver, en ren haastig verder naar buiten. Net op tijd, want ik zie een helikopter afdalen naar het eiland. Paula werpt een berispende blik op mij, maar die valt snel op Cain als die rustig naar buiten komt.
Oef, ik ben niet de laatste.
We kijken elkaar niet aan, maar zijn machtige uitstraling is duidelijk te voelen als hij woordloos naast me komt staan.
Zo staan we te wachten op het hoge bezoek.
We zien hoe het kleine meisje naar ons toe komt met vijf bodyguards, en nog een heel peloton achterblijvers die op strategische plekken binnen de huismuren gaan staan. Een stille waarschuwing.
We rechten alle drie onze als het belangrijke bezoek op zo'n drie meter van ons tot stilstand komt. 'Ariana', glimlacht Elena, 'wat fijn om je nog eens te mogen zien.'
Ik ben van plan om geen antwoord te geven, maar dan merk ik de dwingende blikken van Paula, de bodyguards én Cain op. Ik zucht in mezelf en zeg luidop: 'Insgelijks.'
'Al een fijn verblijf gehad?', vraagt ze beleefd verder. Die kleine meid is slimmer dan ze er uit ziet. Dat is positef voor haar, negatief voor mij.
'Jawel.' Elena glimlacht om mijn antwoord en kijkt naar mijn gezelschap. 'Cain Parris, onze grote held, wat een eer om eens deftig tegen je te praten.'
'De eer is geheel aan mij', antwoordt Cain netjes. Volgens het protocol, typisch. Maar toch... Hoorde ik daar nou een giftige ondertoon?
'Ach, wat beleefd.' Elena geeft geen aandacht meer aan onze zogenaamde "held" en richt zich tot Paula. De kleine meid grijnst opeens breed. 'Paula!' Zonder enige aanleiding vliegt ze om de nek van de gouvernante. Die glimlacht. 'Hallo, Elena, fijne vakantie gehad in Hawaii?'
'Ach, een beetje warm, maar voor de rest was het er wel... fijn.' De gouvernante lijkt gelukkig te zijn met het antwoord.
'Mooi.'
Elena laat de gouvernante los en wandelt rustig naar haar lijfwachten. Even later zegt ze: 'Ariana, je weet waarom ik hier ben?'
Ik knik. 'Goed, dan besluit ik dat we binnen tien minuten in de sportzaal staan. Trek iets gemakkelijks aan.' Zonder nog een woord wandelt het meisje het huis binnen.
Vol ongeloof hoor ik dat ze mompelt: 'Wat is het hier klein...'
Zoals afgesproken sta ik in losse kledij op de afgesproken plek. Gelukkig besloot Paula om me te begeleiden, anders had ik het nooit gevonden.
Elena, en haar zwijgende bewakers, staan al klaar. 'Welkom, Ariana.'
Ik geef geen antwoord en wandel stilletjes naar binnen. De blik van Paula is duidelijk te voelen. Jep, ik zal haar straks nog wel eens moeten spreken...
'Maak het je gemakkelijk, het kan nog wel even duren.' Meer hoeft ze niet te zeggen. 'Paula, je kunt nu wel gaan.' Ook zij luistert onmiddellijk.
Het duurt nog zeker vijf minuten voor het standvaste meisje zegt waar het op staat. Ze keert zich naar me om. 'Dus', begint ze, 'we gaan vandaag fysieke testen afleggen. Uithoudingsvermogen en zo, je weet wel.'
Nou, meisje, je zult niet veel vinden. Ik ben namelijk even begaafd als een normaal Gouden persoon. Misschien wat blauwe plekken hier en daar die nog niet vergaan zijn.
'Je mag op de loopband gaan staan', beveelt ze zonder naar me te kijken. Ik vind haar gedrag ergerlijk, maar ik gehoorzaam. Ik ben nog steeds de gevangene en dat weet ik erg goed. Plus, deze meid heeft me uit de bajes gehaald. Ik zou haar dankbaar moeten zijn.
Zo komt het dat ik op de loopband stap. Maar eerst moet ik een speciaal kostuum aantrekken. Konden ze me dat niet in mijn kamer geven? De lijfwachten moeten zich omdraaien terwijl ik me aankleed, wat een grappig gezicht is. De onverbiddelijke zwarte gestalten met hun ondoordringbare zwarte zonnebrillen luisteren naar een meisje van zes. Ha!
Het kostuum is zwart, van een speciale stof, en heeft hier en daar felle blauwe lijnen. Ik krijg er zelfs een deel voor over mijn hoofd bij. Ik lijk wel een kale alien!
Als ik eindelijk klaar ben, moet het ergste nog komen. Neen, niet de testen zelf, maar Cain, die schaamteloos komt binnenwaggelen.
Hij staart me emotieloos en ongegeneerd aan. Wat haat ik zijn gedrag.
En het enige wat ik kan doen is rood worden van woede en mijn vuisten ballen. Zou ik hem aanvallen of toch maar blijven staan? Elena haalt me uit mijn innerlijke strijd. 'Ariana? Ben je klaar?'
Ik kijk met een rood hoofd naar haar en knik stroef. Cain blijft maar kijken, ik erger me dood. Denkt hij dat ik dit niet aankan?
Tijd om hem een poepie te laten ruiken.
Vol overtuigen stap ik op het fitnessapparaat en volg Elena's instructies. Zij drukken op de knoppen, ik loop.
Dus ik ren. Het is eerst niet snel, maar naarmate de oefenig vordert drukken ze steeds meer op knoppen en voelt het alsof ik aan een recordtempo zit.
Maar ik puf niet. Ik hijg niet. Ik geef niet op. Ik ren.
En ook Cain ziet dat.
Hoe bezweet ik ook ben, ik blijf doorrennen op een tempo dat onmogelijk uit te houden is. Maar mij lukt het.
De bewakers pennen haastig hun bevindingen neer en een van hen staakt zijn bezigheid en grijpt zijn telefoon uit zijn zak. Zo te horen belt hij een wetenschapper op.
Ik vang flarden op van zijn gesprek, ook al staat hij buiten te deur. 'Volgende keer komt u mee', is een van de zinnen die ik versta.
Elena versnelt het tempo nog meer en eindelijk begin ik de hijgen. Cain slaakt een verlichtende zucht, alsof hij op dit moment aan het wachten was. Jawel, Cain, blijkbaar ben ik sneller dan jou.
Na nog eens tien minuten mag ik ophouden. Ik zweet zo dat het lijkt alsof er een waterval van me heen stroomt.
Ik hijg, maar ben niet vermoeid. Ook Elena merkt dit en draagt me op om zo snel mogelijk te pompen, een minuut lang.
Cain lijkt uit zijn trance te komen en hurkt voor me neer, ergens op vijf meter afstand.
Ik kijk niet naar Cain, maar ga gewoon liggen op een van de zachte matjes. 'Klaar?'
Ik leg me neer en maakt me klaar.
'Drie... Twee... Eén...'
De chronometer start en ik doe het onmogelijke. Ik wist zelf niet dat ik dit kon, dus mij verbaasd het even veel als hen. Ik heb vandaag een wonderbaarlijk goeie dag!
Pompen heb ik nooit gekunnen, de weinige keren dat ik het probeerde zakte ik door mijn magere armen. Maar vandaag... Het voelt alsof ik herboren energie heb! Mijn oefening gaat zo snel en perfect dat het niet echt lijkt. Ben ik aan het dromen? De mensen rondom me heen denken vast hetzelfde.
Hoogstwaarschijnlijk ligt dat aan het eten dat hier geserveerd wordt en de rust die ik hier krijg. Logische verklaring.
Een minuut gaat voorbij en ik mag stoppen. 'Uitstekend', is het enige wat Elena zegt.
Ik ga rechtop zitten met mijn ellebogen op mijn knieën. Wat zal er nu komen?
Het meisje bespreekt fluisterend mijn prestaties met haar bodyguards. Dan zegt ze: 'Je kunt gaan.'
Elena kijkt me niet eens aan.
Ik weet dat ik eigenlijk maar een gevangene ben, maar verdien ik niet dan een blik nadat ze me bestudeerd hebben alsof ik een nieuw soort wezen ben?
Toch sta ik op, al kan ik mijn ongenoegen amper verbergen. Misschien is het best dat ze me niet aankijken.
Ook merk ik dat Cain al vertrokken is, ergens in mijn minuut van pompen. Mij best.
Ah, douches. Nooit geweten dat ze zo deugd konden doen. Aangezien het niet op mijn kosten is, neem ik een lekker lange. Ook al heeft Cain geld genoeg om de rekening te betalen.
Mijn kleren liggen al klaar op de zwarte stoel, maar toch kost het me moeite om ze aan te krijgen. Dat komt vooral omdat ik zwem in schuldgevoel. Dit zou Erica nooit aandoen, zelfs al zou ze genoeg geld hebben. Shit, daar denk ik weer aan Erica. Het is me best goed gelukt op haar uit mijn gedachten te bannen, maar daar komt ze toch weer op.
Ik ben vooral bang voor mijn dromen, dus daarom blijf ik graag wakker. De eerste twee dagen kon ik het niet laten om te slapen, maar nu ben ik bang. Herinner mijn nachtmerrie over Erica en mijn vader die me sloeg. Maar daar buiten, op dat bankje, daar vond ik rust. Ik weet niet hoe, maar ik voelde me er gerustgesteld en weg van de wereld. Niemand kon me pakken, commanderen of vuil aanpakken.
Uiteindelijk trek ik de kleren aan, maar ik durf niet in de spiegel te kijken. Het is daarom dat ik eerst mijn lange blonde haren in een hoge staart gestoken heb alvorens ik de beste stoffen heb aangetrokken.
Eens ik uit de dampende badkamer stap, zie ik mijn boeken liggen op de salontafel. Blijkbaar heeft Paula opgedragen om ze naar mijn kamer te verplaatsen. Was het nou net zij niet die me niet in mijn kamer wou hebben? Waarom nu wel?
Mijn eerste gedachte is dat haar actie te verklaren valt. Zie: Elena. Paula is bang voor mij in Elena's buurt.
Stek. Vertrouwt de gouvernante me dan toch niet?
Snel sla ik de gedachte de kop in en grijp naar een van de boeken. Het is een nieuw boek, een die ik nog niet eerder heb zien liggen, maar eens ik begonnen ben, ben ik er niet meer van weg te slaan.
Dit is leven.
Ik moet in slaap zijn gevallen tijdens mijn leessessie, want mijn ergste angst komt uit.
'Meisje, wat heb je gedaan?', vraagt moeder me. Ik weet niet waar ze het over heeft.
'Moeder?'
'Je weet best waar ik het over heb!' Programmeurs vallen ons huis binnen en moeder schreeuwt. 'Kijk wat je gedaan hebt!'
'Maar moeder, wat heb ik gedan?!', schreeuwt mijn kinderlijke stem.
Moeder zet een stap opzij.
Een bruinharige vrouw met een bezorgde blik in haar ogen verschijnt.
De Programmeurs hun doel is niet om moeder en ik uit elkaar halen, maar de vrouw neersteken.
Ik schreeuw protesten, maar het is te laat.
De vrouw valt neer op de grond, bloed spuwend. Het laatste wat ze zegt, is:' Sorry, Ari.'
Ik gil. Het is de tweede keer dat het me gebeurd in dit huis.
Hopelijk heeft niemand het gehoord. Ik sta op en wankel naar het zachte bed.
Daar plof ik neer en staar naar het plafond. Waar is Erica als je haar nodig hebt?
'Goeiemorgen, zonneschijn!', groet Paula me. Ik knik terug met een schampere glimlach, maar die bereikt mijn ogen niet.
Paula merkt het. 'Slechte nacht gehad?'
Ik knik. Meer doe ik niet.
|Cain Parris|
Zilveroog ziet er niet uit. Nog minder dan ze al deed met haar Zilveren monsters. Waarschijnlijk heeft ze nu overal spierpijn. Ha! Dat krijg je ervan als je je uitslooft!
Ik onderdruk een grijns als ze voorbij sloft met haar roze pantoffels. 'Goeiemorgen, zonneschijn!', herhaal ik Paula's woorden spottend. Ze gunt me zelfs geen blik waardig. Jippie.
Ariana ploft op een stoel en... valt voorover, in haar bord. Ze slaapt niet, maar ze bevindt zich op het randje. Alsof ze vecht tegen de slaap.
Ten slotte grijpt ze in de wilde weg naar een broodje en propt die in haar mond, omdat ze blijkbaar moet blijven bewegen. Het helpt niet echt.
Vooral als je haar volgende actie aanschouwt. Ariana rent opeens klaarwakker de eetzaal uit, met haar hand voor haar bolle kaken, en duwt iedereen uit de weg met de andere. De obers kijken haar geïrriteerd na.
Alleszins, het is beter dat ze in de badkamer overgeeft dan hier.
Smakelijk.
~~~ ~~~ ~~~ ~~~ ~~~
Women have always been the strong ones of the world
- Coco Chanel
