Psikopat Sevgilim

Yalanlar

Arslan üzerinde yarım pasta diliminin olduğu bir tabakla içeri geldi.

-Arslan.

Bana baktı.Soğuk yüz ifadesi beni korkuttu.Ve kendimi kötü hissetmeme neden oldu.

-Patron bugün için erken gitmemizi söyledi.

-Neden?

-Boşver şimdi,hadi gidelim.zaten çok yorulduk,bugün.

Dışarı çıkarken Rüzgar'a mesaj attım.Yarın  görüşelim dedim.Hem ben erken çıkmıştım ve onu beklemeliydim,hem de onu dinleyecek kadar enerjim yoktu.Çok yorucu bir akşam geçirmiştim.Yurda gidip bir duş aldıktan sonra,ölü gibi uyumak istiyordum.

Arslan yine aynı görünüyordu.Onun bu hallerini sevmiyordum çünkü ne zaman böyle bir hale bürünse beni endişelendiriyor ve korkutuyordu.Korkma eylemi gerçekten lafta değildi;ondan deli gibi korkuyordum ancak elbetteki bunu belli etmeye niyetim yoktu.

-İyi akşamlar.

-Bırakırım.

-Gere...

-Bırakırım!

-Peki.

Yürümeye başladık.

-Sana tek bir soru sormama izin ver.

-Nereden çıktı bu şimdi?

Yüzü çok ciddi idi.Yürümeyi bıraktı ve bana döndü.

-O,sevgilin mi?

-Ne?Rüzgar?

-Adından banane be!

-Seni ilgilendirmez.

Yürüyeceğim sıra kolumu tuttu.

-Bir cevap istiyorum sadece.Ve bu cevabı alana kadar sana rahat vermeyeceğim.

Ne cevabından bahsediyordu bu çocuk? Hayır yani onun benim sevgilim olup olmaması neden önemliydi ki onun için? Ben onu sorgulamıyordum ama Sarmaşık sevgilin mi diye?!

-Evet,öyle!

Ağzımdan çıkan kelimelere ben de inanamamıştım.Neden böylesine bir yalan söyleme ihtitacı duymuştum ki? Hem de gerçeğin bununla hiç uzaktan yakından alakası yokken...

Arslan'ın yüzünde tam olarak nitelendiremediğim bir ifade belirdi.Nedenini bilmediğim bir şekilde içimden oradan uzaklaşarak kaçmak geldi.Yürümeye başladım.Ve arkamdan yetişti.

-Yurda kadar bırakacağım.

Hiç konuşmadım ve yanında sessizce yürümeye devam ettim.Yurdun kapısına geldiğimde ona döndüm.

-Teşekkür ederim.

Ama onun bakışları bende değil;arka taraftaydı.Dönüp baktığımda bize doğru el salalyan  Rüzgar'ı gördüm.Yanımıza yaklaştı.

-İyi misin diye merak etmiştim.Bu yüzden geldim.

-İyiyim.Arslan sağolsun, buraya kadar bana eşlik etti.

-Anlıyorum.

Kendimi hesap veriyormuş gibi hissetmiştim.Bu da neyin nesiydi böyle?

Arslan başıyla bana selam verdi ve yavaş adımlarla yanımızdan ayrıldı.

-Şundaki havaya bak.Kendini ne sanıyorsa.

Rüzgar mı demişti bunları?

-Görünüşünün aksine anne kuzusu olduğuna eminim.