Korpus Zbawiciela

Rozdział dziesiąty: Szczęściary

- Nie pieprzyłbym się z dzieckiem – wypalił, a potem strzelił buraka.

Szczęściara spojrzała na niego kątem oka, powstrzymując parsknięcie śmiechem.

Właściwie, to mógł być z siebie dumny. Dobór miłosnych partnerów szefowej wszystkich szefów był swego rodzaju historią opowiadaną przy drinkach i papierosie, a ci ze szczęśliwców, którym dane było spędzić te kilka krótkich chwil z Daphne Wesler opowiadali – oczywiście według Szczęściary – cuda na kiju. Takie rzeczy nie miały prawa mieć miejsca, a jednak powtarzały się w tych bajkach z zielonego lasu. Sama królowa przestępczości nie komentowała tego nigdy. A gdy ktoś zdobył się na odwagę, by ją o to zapytać, po prostu uśmiechała się tajemniczo. W sekrecie trzymała kto i jak oraz kiedy nauczył jej tych mistycznych sztuk miłości, które z pewnością nie pochodziły z Ziemi.

- Wiesz, ile ona ma lat?

- Pewnie koło osiemnastu.

- Dwadzieścia. W wieku piętnastu miała już większość władzy w swoich rękach, a śmierć Starego tylko jej pomogła w przejęciu reszty. I uwierz, jej kariera zaczynała się bardzo krwawo. Jak na siedmiolatkę, miała bardzo morderczy charakterek. – Uśmiechnęła się i pierwsza wyszła na główny plac rynkowy na wyspie, który rozciągał się przed postkolonialną twierdzą.

Mahomet nie miał okazji nawet skomentować jej wypowiedzi, ale dziwie zbladł i po prostu podążył za nią do pierwszego lepszego stoiska. Owoce sprzedawała miejscowa, wyglądała na Kreolkę, ale dostrzegalny był ślad białych genów w jej zielonych oczach, jakby nie pasujących do kręconych włosów i mulackiej twarzy.

- Buenos dias – rzuciła z uśmiechem – ¿Como esta usted?

- Buenos dias – odpowiedziała kobieta, przyglądając się dwójce obcych z wyraźną niechęcią – Bien, y tu?

- Muy bien. ¿Usted sabe donde puedo econtrar Jamie Torcido? – zapytała z niewinnym uśmiechem.

Kobieta wyraźnie się zdenerwowała, gdy wspomniała nazwisko ich miejscowego wodza, czy kim tam dla nich był. Zrobiła krok w tył, kręcąc głową i rzuciła przerażone spojrzenie w stronę placu, ale Turek odwrócił się, mordując wzrokiem wszystkich zainteresowanych ich osobami.

- Señora me dice, ¿donde es Jamie Torcido? – zapytała, zręcznym ruchem sięgając po leżące w koszu jabłko. Kiedy zacisnęła na wokół karłowatego owocu pięść, a spod zagięć palców wypłynął złoty pył, oczy kobiety zrobiły się wielkie jak talerze.

- Yo no se – wyszeptała.

- Es una pena que usted no sabe – westchnęła Szczęściara, otwierając dłoń, na której w blasku przedpołudniowego słońca zalśniło złote jabłko.

Wyspiarka zagryzła wargi, patrząc to na owoc, to na śmiejące się oczy obcej, które uchwyciły kolor nieba.

- Esto es muy peligroso. querido – wydukała wreszcie po dłużej chwili – Tu no quieres su llegar a saber.

- Quiero, señora. yo quiero. – Uśmiechnęła się i położyła na reszcie owoców to jedno, lśniące w słońcu jabłko.

Sprzedawczyni spojrzała na owoc i ponownie wzdychając, przeniosła na blondynkę wzrok, by przelotnie skinąć głową na twierdzę ze sobą.

- Muchas gracias, señora, muchas gracias.* - Odwróciła się, a Mustang, czy jak mu tam było, ruszył za nią. Chyba zrozumiał ogólny przekaz ich rozmowy, bo nie zadawał pytań, gdy ze spokojem skierowała się do otwartej bramy twierdzy.