My Husband for Real

Chapter 12

I'm really really really tired. Naisip ko na ilan buwan na din ang nakalipas simula nung umalis si Ethan. About 4 months na ata.
Nakahiga ako at alam ko na dadalawin nnaman ako ng depression. Yung maiiyak nalang ako dahil sa kalungkutan, sa may namimiss at sa mga tao na nagtatago sakin ng katotohanan. Gusto ko bumalik sa Pilipinas para makita ko si Ethan pero hindi ako maka alis. May mga papeles na kailangan ko pa hintayin at parang magtatagal pa.
Hindi ko alaman kong ano ang gagawin ko.
Gumuguhit na ang mga luha sa cheeks ko at hindi ko mapigilan kasi ito lang ang praan ng pag alis ng lungkot sa kalooban ko.
Why is it so difficult? Why is he away from me? What's the problem? I want to know. He go away from me without any reasons.
May pumasok ng bigla sa pinto. Madilim at hindi ko nakikita kong sino ang nakatayo sa harapan ko. Hindi ako makasigaw kasi.. Hindi ko alaman. Parang nawalan ako ng boses. Binuhay ko ang ilao ng lampshade ko.
Dominique?
"Anong ginagawa mo dito?" Nag wworry na ako.
"Finally, nakita kita ng walang kasama"
Medyo nanlalamig ang pakiramdam ko at nattakot ako sa kaniya kasi baka kong ano ang gawin sakin.
"Anong kailngan mo? How much? Ibibigay ko sayo wag mo lang ako sasaktan"
Pakiramdam ko lalabas na ulit ang mga luha ko. Nangingilid na kasi.
Natawa siya na inis. "Tss.. Hindi mo ako madadaan sa kwarta na meron ka. My feelings are still true for you kahit naging masamang tao ako"
Ayoko marinig ang gusto niya sabihin kasi hindi naman totoo yon. Hindi niya ako minahal at kasinungalingan lang ang lahat ng ito.
"Tell me. What do you need? I'll give you"
Dumais siya sakin at parang may binabalak siya sakin. Nattakot na ako. Ethan.. Ethan where are you? I need you. I love you Ethan. I'm really love you at hindi ko talaga kaya ang nawala ka sa buhay ko. Nattakot ako kay Dominique. Nasaan kna? Huhuhu..
Nung pipigilan na ako ni Dominique na umibo, nag simula ako sumigaw. "Bitawan mo ako. Lumayo ka sakin. Go away from me" sigaw ng sigaw at naiiyak.

"Tiffany? Tiffany! Gumising ka. Gising"
Napamulat ako ng bigla. Hingal na hingal. Kumakabog ang puso ko parang lalabas na sa dibdib ko. Nightmare lang pala at buti nalang na panaginip yun. Isang masamang pnaginip.
Napatingin ako sa tao na nangising sakin and i'm really shocked sa nakikita ko. Paano siya naka pasok dito?
"Ano nangyari sayo? Anong pinaginipan mo at ganyan ang muka mo?"
Tumayo ako at nagpunta sa kitchen. Sinundan niya ako.
Kumuha ako ng isang baso ng tubig kasi parang natuyuan na ako ng lalamunan sa panaginip na yun. Hanggang ngayon nagpapangabol ang pag hinga ko. What kind of dream is that? Hmp.
Napailing iling ako.
"You? Bakit ka nandito? At tsaka paano ka nakapasok?"
May pinakita siya sakin na hawak hawak niya.
"I think this is your. You forgot the key of your apartment na naka susi pa sa labas ng pinto"
Kinuha ko. "Oh.. Thanks"
"Thanks? Paano kong may loko na pumasok dito at sinaktan ka? Thanks parin ang sasabihin mo?"
Mag rolling eyes nalang ako sa sinabi niya. Napaka OA naman nito.
"Eh di wow. Mas sasakit pa ba sa pinagdadaanan ko ngayon?"
Tumigil siya ng saglit umimik. Para bang may naiisip siya. Iniisip niya yung dahilan kong bakit ako ay ganito ngayon. Nasasaktan.
"What do you mean, Tiffany?"
Natawa ako't nainis. Seryoso? Hindi niya alaman? Kaibigan niya ang nasa usapan, hindi pa niya magets? Unbelieveble.
Napa iling nalang ako.
"Tiffany? May dahilan kong bakit wala siya sa tabi mo ngayon at sigurado ako na kong maayos niya ang lahat ay babalik na siya"
Binigyan ko siya ng isang mapait na ngiti.
Nang gigilid na ang mga luha ko.
"Babalik? Wow ah. Kailan? Kapag may pumasok na ulit sa buhay ko? Dun siya babalik para sirain muli ang buhay ko? Alam ko na nagkamali ako nuon na hindi ko sabihin ang dapat ko sabihin at umalis na ako pero ngayon, ginagawa ko ang lahat pero wala siya. Hindi niya ako pag bigyan na bumawi. Sinabi sakin na mahal parin niya ako pero ano? Anong silbe nun kong aalis siya tapos walang kasiguraduhan na babalik siya? Dapat inayos niya mona niya ang problema niya bago siya dumais muli sakin.. This thing kills me a lot. Gusto ko siya hanapin sa Pinas pero hindi pwede eh. On processing ang mga papeles ko"
Hindi ko nalaman na naka guhit na sa muka ko ang mga luha ko.
"Tiffany.. I'm sure na all will be ok"
Hindi parin ako makapaniwala. Alam niya na ang sakit na nararamdaman ko tapos hindi parin niya sinasabi sakin kong bakit si Ethan ay umalis. Gusto ata na dumating ako sa puntos na masama na ang kalagayan. Yung gipitan na para malaman ko ang katotohanan.
Naisip ko nalang na gusto ko na mapag isa. Si Hope wala kasi pumunta muna siya sa kamag anak niya dito sa Italy.
"Umalis kna George. Hindi ko alaman kong bakit nandito kpa. Wala naman kasaysay ang pagpunta mo dito"
Nakatingin lang siya sakin. Hindi ko ba alaman kong narinig niya ako o kong naintindihan niya ang sinasabi ko. Nakatingin lang sakin at walang kibo. May iniisip ata na malalim.
"George.. Umalis kna"
Napailing iling nalang siya at may sinabi pa.
"Siguro nga hindi na dapat ako pumunta dito para tingnan kong ok ka kasi wala naman ako titingnan eh. Nag aalala ako sayo kasi alam ko nasasaktan ka pero mas naiintindihan ko ang sitwasyon ng kaibigan ko kasi mas malala ang sitwasyon niya keysa sayo. Hindi ko ito sinasabi ng dahil best friend ko siya"
Napatingin ako sa kaniya. "Oh.. Really? Madali sayo kasi alam mo ang dahilan"
Napangiti siya kahit pilit lang. Hindi ko sure sa ngiti niya. Kong dahil sa inis or else.
"Siguro wala na dapat babalikan si Ethan dito. Wala na dapat siya ipaglaban dito kong hindi kaya mapaghintay at marunong makaintindi ang tao na ipinaglalaban niya. Hindi marunong mapag hintay. Nasabi kona ang sasabihin ko, alis na ako. Good luck sayo Tiffany. Sana mahanap mo ang magpapasaya sa sarili mo kasi diba? Ayaw mona masaktan at mag hintay? Pwes, find another man na hindi gagawin ang mga ginagawa ni Ethan. He deserves another women. Bye"
Sabay umalis at narinig ko ang pinto na nag sara. Naiinis at nasasaktan ako sa sinasabi niya. Hindi ako nag hahanap ng tao na kaya akong pasayahin at hindi pinag hihintay kasi si Ethan ang gusto ko. Ang akin lang ay bigyan nila ako ng rason kasi ang tiwala at pag asa ay pag minsan nawawala na. Mali ba ang ginagawa ko at mga sinasabi ko? Selfish ba ako? Ang akin nararandaman lang ang iniisip ko?
Kong ano ang madampot ko, siya ang hinagis at binato somewhere at nabasag ito na parang ang nararamdaman ko at umiyak na ng umiyak ako hanggang sa nawala na ang malay ko..