My Husband for Real

Chapter 11

Naglalakad ako papunta sa trabaho at Kasama ko si Hope.
Nanlalamig nnaman ang pakiramdam ko. Wala naman hangin para ako'y lamigin pero lagi dumadaan sakin yun kilabot.
"Malamig ba ate? Are you ok?" Tanong ni Hope na may pag alala sa boses niya.
"Nono. I'm ok. Dumadaan lang sakin pero ok lang ako"
Sinabi ko lang para hindi siya mag worry pero may kakaiba. Parang may tumitingin sakin kanina pa pero tinitingnan ko naman ang palibot pero wala naman ako nakikita na suspect. Hinayaan ko nalang muna at binuksan kona ang negosyo.
Nagmamasid si Hope at ako naman, kinuha ko ang isang chair sa may loob para maupan ni Hope.
"Nice shop Ate. Mukang successful ang negosyo mo dito. Maliit siya pero mabinta. Ikaw lang ba or may employee ka?"
Umupo ako sa may cashier. "Ako lang. Maliit lang naman ang negosyo kaya kayang kaya kona ito mag isa at tsaka dagdag pa yun sa gastos ko dito"
Umupo siya sa tabi ko. "Ganon ba? Kahit kaibigan wala tumutulong sayo? Kahit pag minsan lang?"
Umiling ako. Napaisip ako kong bakit siya ay nappatanong tungkol sa shop.
"Bakit mo natanong?"
"Naiisip ko na pwede kita tulungan. Hindi ko naman kailangan na bayaran mo ako. Tulong kona para sayo. Meron naman ako stay permit dito kasi nung una, nakatira ako dito dahil sa pag aaral"
Napangiti ako kasi suspect kona na gusto niya tulungan ako.
"Ikaw bahala"
"Nag iisip ako na pwede ito palakihin para madami lalong variety ng shop na ito. I mean, item. Hindi ko naman kailangan na mag dagdag ka ng pera dito, ako mismo ang makikijoin sayo"
Mukang desidido si Hope sa sinasabi niya. Hindi naman masama ang idea niya pero nakkahiya naman sa kaniya na ganito lang ang kaniyang gagawin.
"Nice idea pero ayos lang ba kay tito?"
"Don't worry. Agree siya, i'm sure. Hayaan mo maggawan natin ng business ito"
Ang dami talaga alaman ni Hope. Kitang kita sa kaniya ang determination na meron din si William at lalo na kay tito German. Nag simula lang ako sa maliit na shop na ang tinda ay mga filipino food at kong ano ano pa na nabibili sa Pilipinas. Forniture ko ay ang isang company ni Dad. Bumibili ako sa kaniya at tinutubuan ko naman dito, kaya ko naman ginagawa kasi para tulong nadin sa kanila. Pero ngayon na sasapi si Hope, baka lalo lumaki ang entrance ni dad sa finance niya.

"Ate? Gutom kna ba? Ibibili kita ng pagkain dyan sa labas" sabi sakin ni Hope kasi busyng busy ako sa pag aasikaso sa mga clients ko.
Tumango nalang ako.

Nag aayos ako ng mga bote nung may umimik sa likodan ko.
"Mrs Bautista?"
Nakunot ang noo ko kasi matagal na naman hindi ako Bautista. Matagal na ako hindi kasal kay Ethan.
"Santiago po"
Nung pag tingin ko sa tao na nasa harapan ko, napabitaw ako ng bote at nabasag. Hindi ako maka imik.

George's POV

"Hon. Lalabas muna ako may aasikasuhin ako para kay Tiffany" sigaw sigaw ko kasi nasa itaas siya at ako nasa may entrance na.
"Sige. Ingat"
Nasa kotse na ako. Mukang nay traffic ngayon sa bayan. Hindi ko talaga alaman kong paano ako mag aadjust dito kasi kahit kailan hindi pa ako nabibihasa sa daan dito.
Naisipan ko tumawag sa Pilipinas.
"Hello?"
[good evening po. Sino po sila?] sabi ng kasamabahay nila kasi sa landline ako tumawag.
"Si George. Si Ethan nasa bahay na ba?"
[hindi pa po sir. Si Mrs lang po ang nandito, mamaya aalis na po ulit. Tatawagan ko po?]
"Sige po"
Nag hihintay ako, mukang nasa kwarto si tita.
[hello? George]
"Tita. Kamusta na po kayo?"
Huminga siya ng malalim. Parang hirap na hirap siya sa situasyon.
[eto. Kinakaya parin. Ikaw? Akala ko ba uuwi ka dito?]
Napastop ako sa may traffic light kasi nakita yung pinsan ni Tiffany na naliban. Anong ginagawa niya dito?
"Tita. Busy pa ako ngayon kasi may pinagagawa sakin si Ethan bago ako pumunta dyan"
[sige.. I have to go na George. See you here]
End call.
Hindi ko sure kong pinsan nga ni Tiffany, baka naman guni guni ko lang pero siya yun.
Malapit na ako sa shop ni Tiffany at nag parking na ako sa una kong makita na parking.
After that, naglakad na ako papunta dun.
Binuksan ko ang pinto at nakita ko yung pinsan niya. Hindi nga ako nagkakamali sa nakita ko kanina.
"Oh.. You are? Ethan's bestfriend right?"
Bungad niya agad nung nakita niya ako.
"Yes.. Anong ginagawa mo dito Hope? May sinabi kba kay Tiffany?"
"Nono. Are you crazy? Hindi ako dapat ang magssabi nun" sagot niya agad sakin. Kung maka crazy, feeling close ang babae na ito. Simula't sapol hindi ko gusto ang ugali niya at hindi ko alaman kong ugali lang talaga niya or dahil si ako ang kapulong niya.
"Ok. Right. Where is she?"
Hindi na nakasagot si Hope kasi dumating na si Tiffany galing somewhere.
"George.." Pinatong agad niya ang mga pinamili nya sa desk "may balita kna kay Ethan?"
Napatingin ako kay Hope kasi akala ko ba wala siyang alaman.
"What do you mean?" Sabi ko na nav wworry.
"Musta na siya? Anong mga pinag gagagawa niya? Tell me. Miss kona siya. Kinakain na ako ng kakaisip kong bakit hindi na pwede maging kami. Walang gabi na hindi ko siya iniisip at nakkasakit talaga ng damdamin na ayaw niyo sabihin sakin ni Philip ang dahilan kong bakit siya ay umalis ng ganon ganon lang"
Na aawa ako sa kanila kasi yung isa may problema, eto naman nassaktan na. Kasalanan ba ng tadhana para pahirapin sila ng ganito? Pero naiisip ko naman na baka wala talaga pag asa na maging sila ulit at ito ay nakakapag isip kasi nalulungkot talaga ako kapag nangyari yun sa kanilang dalawa at lalo na kay Ethan.
"I don't have to say anything, Tiffany. I'm really really sorry kong masama ang pinagdadaanan mo ngayon, kahit naman ako nag aalala ako para sa kaibigan ko.."

Tiffany's POV

Napakunot noo ako sa sinabi niya.
"Bakit ka nag aalala? May nangyari ba sa kniya?"
Parang may something na hindi ko alaman sa expression niya.