- Zamanı ileri sarıyoruz. Londra uçaklarının olduğu gündeyiz. Saat 06:00 -
* Zehranın Ağzından *
Siz sabahın altısında Elifin yatağınızda zıplamasıyla uyanmak nedir bilir misiniz? Eh, bilmeseniz daha iyi! Uyandığımı görünce ona vurmamam için hemen yatağımdan indi. Saat kaçtı? 10 falan mı? Yani uçağı mı kaçırıyorduk!? Uff! Ne bu acele? diye düşünürken somurtarak banyoya gittim. Elif arkamdan bir şeyler bağırıyordu. Açıkçası duymak için hiçbir çaba harcamadım. Odama geri döndüğümde bozulmuş olan topuzumu yeniden düzenledim, koltuğumda bağdaş kurup telefonumu kurcalamaya başladım. Bir süre sonra Elifin sorgulayıcı bakışlarını üstümde bulunca elimdekileri bıraktım ve konuşmaya başladım.
Z: Evet, tamam başlıyorum. Neden odamdasın? Neden bu saatte kalktım? Neden yemek yemiyoruz? Ve ailem nerede?
E: Öff amma da huysuzsun sabahları. Annenler evden erken çıktıklarını söylediler. Ben geldiğimde çıkıyorlardı. E kalk bi zahmet yani 4 saat sonra uçak var ve sen hiçbir eşyanı toplamamışsın. Sana inanamıyorum!
Z: Hea doğrudur. Bana yemek vermezsen hiçbir şey yapacağımı sanmıyorum.
O sırada odama elinde tavayla Zeynep girdi.
Zeynep: Elif yağ nerd- Aaa günaydıın!
Z: Vay be, ben uyurken evimde parti yapılıyor.
E: Sana yemek hazırlıyorduk. Neyse bende inip Zeynepe yardım edeceğim ve sende toparla eşyalarını artık!
Odamdan çıkarken hala bir şeyler söyleniyordu. Neyse bende eşyalarımı toparlasam iyi olacak, sanırım uzun bi zaman bu odayı, bu evi göremeyeceğim. Bu biraz içimi burkuyor. Ama diğer yandan da hayalini uzun süredir kurduğum ülkeye gidiyorum..
---- Hava alanında ----
* Zeynepin Ağzından *
Pof.. Dramatik veda sahneleri. Gerçekten sevmiyorum böyle şeyleri. Çünkü ağlamamak için zor tutuyorum kendimi ve bu bana işkence gibi geliyor. Ailemi ve ülkemi çok özleyeceğim..
İşte yürüyoruz. Ailelerimizi geride bıraktık ve yürüyoruz. Kimse konuşmuyor. Ölüm sessizliği. Elif ve Zehra ağlıyorlar. Şuan onları öldürmek istiyorum. Gitmeyi en çok onlar istedi ve şimdi ağlıyorlar! Neyse şimdi bunları düşünmemeliyim.
* Elifin Ağzından *
Şu an uçaktayım!! Yükseklik fobim sağolsun, cam kenarından mahrum kaldım. Ve yan koltukta oturan çocuk tarafından göz hapsine tutulmuş bulunuyorum. Normalde çocuğa öldürücü bakışlar atmam gerekirdi ama şuan hiçbir şey düşünemiyorum. Londra'dan başka! bu anı mahvedecek sadece tek bir şey var! uçak düşebilir!
O sırada Zehra koluma vurdu ve
Z: Ne biçim konuşuyosun sen öyle!? Korkutmasana kızım.
Zeynep: Elif ve sesli düşünmeleri vol1.
E: Ay :(
Evet, tamam. Uzun bi yolculuk olacak uyusam iyi olur.
* Zehra'nın Ağzından *
YA ALLAHIM BEN HABİRE ELİFİN BENİ DÜRTÜKLEMESİYLE UYANMAK ZORUNDA MIYIM!? Uçakta bile rahat yok inanamıyorum.
YOU ARE READING
True Love | Bölüm : 1
Fanfictionİmkansızı seviyorsan, gerçek aşkı bulmuşsun demektir. 3 genç kızın üniversite için gittiği İngiltere ve 2 büyük aşk ardından gelen binlerce zorluk..Okumaya başlarsan pişman olmazsın.:))
