Fifteen [COMPLETED]

Chapter Thirty

Bawat araw ay naging penitensya sakin. Walang oras na hindi ako mapaluha tuwing maaalala ang lahat tungkol kay Macgil. The way he kissed me. The way he hugged me and telling me how much he loves me. Ngunit may pagmamahal nga bang namagitan samin mula sa kanya? Maybe yes, maybe none. Nais kong panghawakan ang mga panahong naging masaya kami sa bawat isa, na naging masaya sya sa piling ko. Na sa sobrang saya ay wala nang mahihiling at makahihigit pa. Alam ko, may totoo sa mga ipinakita at sinabe nya kaso hindi nga lang ako naging sapat para maibigay lahat ng kailangan nya.

Habang nag-iisa saking silid ay hindi ko maiwasang maalala kung paano nagsimula ang lahat ng alaala naman ni Macgil.

Diary,

Inis at disgusto ang unang naramdaman ko sa kanya na nauwi sa paghanga. Paghanga na sa kabila ng kahambugan at pagiging playboy nya ay naging masugid syang nanligaw sakin. Panliligaw na umabot ng mahigit dalawang buwan at sinunod ang mga kondisyon ko para lamang ako mapa-OO. Hanggang sa bigyan ko sya ng pagkakataong maging nobyo ko. At hindi naman ako nagsisi dahil pinaramdam nya sakin kung paano ang magmahal at mahalin. Puno ng saya at pagmamahal ang dumaan sa limang buwan naming relasyon. Ngunit.....nagbago iyon. Nagbago ang lahat nang dumating ang oras na may kailangan akong ikonsidera sa relasyon namin. Iyon ay ang pagiging 'lalake' nya. Sinimulan nyang baliin lahat ng kanyang mga pangako. Muli nyang niyakap ang kanyang bisyo maging ang pambababae. Naiwan ako. Nasaktan. Naiwan akong umaasa na sa kabila ng pagkakamali nya ay pipiliin nyang muling bumalik sakin. At nasaktan ako, dahil lahat pala ng ginawa nya at ipinakita ay may halong pustahan. Hanggang sa pinili kong palayain na kami pareho. Gawin syang malaya sa lahat ng nais at maging malaya na ako sa hirap at pasakit. Malalim. Napakalalim ang iniwang sugat ng alaala ni Macgil lalo pa at sya ang una at inasam kong maging huli.
.
.
.
.
.
And i realized, life is not a fairytale. Macgil is not a prince charming who'll love a damsel in distress 'til forever because "happy ever after" doesn't really exist. And reality is.....nothing in this world is permanent. People change and memories left to be endure in mind track of someone. And love does not really lasts but the memories it had with someone does.

I'll assume that one day, i will forget him, forget everything about him. But, i will treasure every moments we had in able myself to move on. By the use of our memories, it could give me courage to let go of our bitter past.

One last look into my diary then i bursted into tears. I am alone now. No more sweet words. No more hugs. No more kisses. And no one will show me how nice to love and be loved. I lost it. We lost it. But i am very thankful. Because i experienced all of pains and happiness that made me grow. And all happened when i was.....
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
Fifteen.

END