Parallel Universum

Night - 12

...Alayna ziet Krashan met Jalina op de dansvloer staan en haar hart breekt in stukken. Op dat moment stapt Jorriz op haar af en vraagt haar om met hem te dansen. 'Ach, wat

maakt het uit' denkt ze en ze laat zich in de armen van Jorriz trekken. Jorriz kan zijn geluk niet op en drukt haar iets te dicht tegen zich aan. Alayna voelt een traan in haar ooghoek opwellen en dan opeens ziet ze het gezicht van Krashan. Hij kijkt haar heel intens, maar ook verdrietig aan. Alayna onderdrukt een snik en rukt zich los uit de armen van Jorriz. Ze holt naar buiten, springt op haar trouwe tijger en loopt als een gek naar de transporter om zover mogelijk bij Krashan vandaan te gaan. Wat heeft alles voor zin... Dus ze heeft zin om iets zinvols maar ook roekeloos te doen. Ze gaat naar de dodenpoel. Eens zien of ze daar zo hard kan gaan vechten dat ze haar gevoel kan uitschakelen. Alayna weet dat wat ze nu doet, totaal niet verstandig is. Maar het kan haar niet schelen. Ze wil even niet meer aan

Krashan denken en dat lukt haar alleen in het heetst van een strijd. De reis naar de dodenpoel duurt lang, ze is er uren mee bezig. Dat is eigenlijk te lang. Ze kan teveel nadenken. Wanneer zijn haar gevoelens voor Krashan zo intens geworden?

In haar hoofd denkt ze aan de aantrekkelijke krijger. Ze ziet hem in haar hoofd zoals ze hem graag ziet. Midden in een pittig gevecht, aan de winnende hand. In opperste concentratie spant hij zijn spieren voor de laatste klappen. Alayna huivert. Hij is eindeloos...Hij is lang en slank, maar zijn spieren zijn zo hard als staal, een spijkerharde

buik, geen greintje vet en dat alles met een getint kleurtje, mooie bruine ogen met lange sexy wimpers, sluik donkerbruin haar, zijn haar iets aan de lange kant en een sexy

kuiltje in zijn wang. Hij is serieus, maar ook grappig. Meedogenloos en hard in het gevecht maar hij kan ook zo lief zijn...Hoe kan ze ooit over hem heenkomen en waarom

zijn deze gevoelens nu pas zo duidelijk. Zonder dat ze het heeft gemerkt, stromen de

tranen over haar wangen. Krashan, met Jalina...En het ergste is dat Alayna moet toegeven dat het een mooi stel is. En sterker nog, ze mag Jalina graag en daarom gaat ze

de strijd met haar niet aan, iets wat normaal gesproken niet echt iets voor Alayna is. Ondertussen is de transporter aan het eind van de wereld terecht gekomen. Het is nog

een klein stukje en ze duwt resoluut al haar gedachten aan Krashan en Jalina weg. Ze gaat nog een mooie missie neerzetten en wie weet, overleeft ze, maar wie weet ook

niet... Krashan heeft natuurlijk gemerkt dat Alayna is weggevlucht uit de danszaal. Hij vraagt zich af wat er aan de hand kan zijn. Hij ziet Jorriz staan. De laatste persoon waarvan hij dacht dat Alayna daarin geïnteresseerd kon zijn. Hij loopt op 'm af en vraagt hem wat hij met Alayna heeft. Jorriz vernauwt zijn ogen en mompelt dat dat toch wat is he, Jorriz ipv Krashan de onaantastbare. Ik was nog maar net met haar aan het dansen was en

dat ze zich toen al losrukte. Krashan loopt terug naar Jalina. Hij was met haar gaan dansen omdat ze verdrietig was, er speelt iets in haar familie. Hij geeft om haar, maar als een gewone vriend. Maar Jalina heeft gemerkt hoe overstuur Alayna was. "Praten

jullie nooit met elkaar?" vraagt ze Krashan? Hoe kan ze nou twijfelen aan jouw gevoelens voor haar?" Krashan moet dan toegeven dat ze zover nog niet zijn gekomen.

Hij is een vechter, hij is niet gewend om liefde voor iemand te voelen en zover was hij dan ook nog niet. Hij heeft amper voor zichzelf toegegeven wat hij voelde. Laat staan dat hij iets tegen haar had kunnen zeggen. "Waar zou ze heen zijn" peinst hij hardop...Opeens verbleekt Jalina en zegt: "Ik weet het, Alayna is stoer en lief, maar ze kan wel melodramatisch, dom en roekeloos doen. Ik weet precies waar ze heen is. En als jij even nadenkt, weet jij het ook..." Krashan verbleekt nu ook. Hij weet het inderdaad. Hij zegt zo snel hij kan gedag en zet

de achtervolging in, naar het eind van de wereld, voor het gevecht der gevechten, tegen Hades, de ondergod zelf. "Dat kan ze nooit winnen, wat wil ze ermee bereiken" denkt Krashan wanhopig...

Na een te lange reis komt Krashan eindelijk aan waar hij denkt dat hij moet zijn. Hij ziet een spoor van karkassen en dan in de verte ziet hij beweging. Hij holt er naartoe en overziet het gevecht. Hades staat, met een geamuseerde blik tegenover Alayna. Ze is volledig door het dolle heen en heeft geen oog voor wat er om haar heen gebeurt. Ze heeft Hades wel wat schade gedaan, maar nog lang niet genoeg. Ze heeft niet door dat Hades met haar speelt. Krashan roept haar: "Alayna, Alayna, wat doe je? Stop ermee..." Hades draait zijn

hoofd om naar de zojuist aangekomen krijger. Hij vernauwt zijn ogen, hij is absoluut niet van plan om dit lieve schatje te laten gaan. Hij amuseert zich te goed en zijn dodenpoel kan wel wat nieuw leven gebruiken. Hij besluit direct over te gaan op zijn

geheime wapen. Hij slaat zijn handen boven zijn hoofd tegen elkaar aan. Vanuit de hemel verschijnt een tornado-achtige wolk. De tornado opent de grond en er ontstaat

een nauwe kloof. Hades draait zijn handen nog even zodat de tornado als een razende blijft ronddraaien. Dan gaat hij over tot zijn laatste slag. Hij roept zijn hellebliksem aan. Sneller dan het licht slaat deze in op Alayna. Ze wordt opgepakt en in de lucht gegooid. Zo komt ze terecht in de ronddraaiende tornado. Hades laat haar ronddraaien en zo raakt

ze uit haar gevechtsroes. Ze ziet vanuit de tornado dat Krashan tegenover Hades staat.

Hij is buiten zinnen en ze schrikt ervan. "Nee, Krashan...ga hier weg" schreeuwt ze.

Krashan kijkt verdrietig naar haar. Hij weet dat de kans erg klein is dat hij in zijn eentje Hades kan verslaan plus dat Alayna gevangen zit. Krashan roept Hades "Hades, zullen we ruilen? Je laat haar gaan en in haar plaats krijg je mij?" Hades laat een bulderende lach horen. "Whoehahaha meen jij dat, onderkruipsel? Zou jij je leven geven voor deze roekeloze dame? Hades kijkt nu naar Alayna "Wat kwam jij hier eigenlijk doen in je eentje? Wat dacht je tegen Hades te kunnen uitrichten" Alayna weet niet wat ze moet zeggen. Ze smeekt Hades om Krashan niets aan te doen "Ik was zo radeloos, ik vocht voor mijn einde. Ik dacht dat ik hem niet kon krijgen. Dat denk ik nog steeds en ik wil

niet dat je ruilt met hem. Hades lacht weer en voor Alayna en Krishan er erg in hebben draait er opeens een tweede tornado. "Ik weet het goed gemaakt voor jullie tortelduifjes. Als jullie toch niet goed weten wat je wil, mogen jullie er van mij even over

nadenken. De mooie dame zet ik vast in de noordkant van mijn dodenpoel en de stoere krijger komt aan de zuidkant van mijn dodenpoel. Ijs en vuur en dat alles gescheiden

door oneindigheid..." Hades klapt in zijn handen en ook Krashan is nu gevangen in een tornado. En dan opeens is de tornado weg en merkt hij dat hij in een landschap van lava

en droogte is. En wat erger is, het landschap is een klein eilandje in een onmetelijke ruimte. Als hij goed kijkt ziet hij in de verte (of is het in zijn gedachten) een zelfde soort eilandje, maar dan van ijs en sneeuw...Alayna ligt daar in de sneeuw...Krashan weet nog hoe ze de vorige keer bijna is gestorven toen ze opgesloten was in het horde-dorp in het

sneeuwland... "Neeeeeeeee" schreeuwt hij uit. Hij zinkt neer op de grond. Hij weet even geen uitweg. Ze kunnen elkaar net zien maar hij weet wat er tussen ze in zit. De oneindigheid van de ruimte. Ze kunnen niet bij elkaar komen.

Alayna ziet hem op haar beurt ook. Dacht ze eerder dat haar hart gebroken was, nu voelt het alsof het totaal is vergruisd. Het idee dat haar Krashan daar zit opgesloten, door haar schuld...Dit was nooit haar bedoeling geweest. Ze voelt zich vreselijk en de wanhoop slaat toe. En ook de kou slaat toe. De wind snijdt zo vreselijk dat ze bijna geen adem kan halen...