Parallel Universum

Night - 2

...Alayna denkt aan de eerste keer dat ze hem zag. Hij reed met een groepje vrienden langs. Stoer zat hij kaarsrecht op zijn mooie zwarte paard en hij keek haar aan, recht in
haar ogen. Haar hart sloeg over, gelijk die eerste keer dat ze hem zag. De tweede keer dat ze hem zag, was minder plezierig. Ze was aan het vechten, in een woestijn. Ze had een onzinnige opdracht aangenomen van een medicijnman uit de stad. Namelijk het vinden van een speciaal soort magische huid. De huid kon dienen als medicijn, maar bracht ook heel veel goud op, op de zwarte markt. Haar doel was om de huid te
bemachtigen voor haar zieke vriend Zalander die onder behandeling was bij de medicijnman. En ze moest daar een aantal hyena-achtige wezens voor afslachten. Ze was, zoals altijd, roekeloos en een van de beesten had tijdens een zwaar gevecht in haar arm gehapt. Ze had zich even teruggetrokken om haar wond te verzorgen en ze was in haar hoofd de strategie aan het bedenken om ervoor te zorgen dat ze de gewenste huid
zou krijgen. Ze had gezien dat een van de wezens hem omhad en ze had haar zinnen erop gezet. Net op het moment dat ze het laatste groepje wezens had aangevallen, was ze ineens omsingeld door drie waanzinnig stoere, aantrekkelijke mannen. Ze keurden
haar echter geen blik waardig en begonnen in een moordtempo de beesten af te slachten. Direct ontstak Alayna in woede, ze wist wat de mannen aan het doen waren. Ze
kwamen ook voor de magische huid, maar niet voor het medicijn, maar om hem te verkopen. Nou mooi niet, die huid was van haar... Zo gauw als ze kon, viel ze de bewuste hyena ook aan. Het beest was snel verslagen, nu het tegen zo'n overmacht stond. Een
van de krijgers pakte snel de huid. Alayna trok direct haar zwaard en prikte het onder zijn kin. "Hoe durf je mijn buit te stelen. Geef aan mij". Haar ogen fonkelden boos. En
toen hoorde ze gelach. Gelach!!! Ze was woedend. Hoe durfden die gasten. Zij stond daar toch maar mooi in haar eentje. "Stelletje slappelingen" snoof ze. "Ik heb hier al uren in mijn eentje voor gevochten. Ik laat me niet zomaar bestelen! Het is mijn buit. Ik ben er zelfs gewond voor geraakt". Ze draaide zich half om, zodat ze de andere krijgers ook kon bekijken en de schok was groot toen ze hem zag staan. Hij keek haar geamuseerd aan en hield zijn hoofd scheef. 'Zo, en wie mag jij dan wel niet zijn?'. "Ik ben Alayna" gromde ze. "En die buit is van mij." "Zo Alayna. Ik ben Krashan en dit hier zijn Perdan en Jorriz.
Hoe wilde je de buit terugkrijgen dan?" antwoorde hij grijnzend. Ze haalde nerveus en geïrriteerd haar schouders op. "Ik heb er hard genoeg voor gevochten. Ik ben niet van plan deze buit te laten gaan. Ik zou het niet moeten doen, want ik heb er sowieso recht op, maar ik ga een gevecht aan van man tot vrouw met een van jullie voor deze buit willen houden. Deze buit is heel erg belangrijk voor me." Haar stem trilt van kwaadheid als ze stopt met praten. Alaya voelt haar emotie toenemen en ze baalt van zichzelf. Ze recht haar rug en knippert snel met haar ogen om de opkomende tranen van boosheid
weg te drukken. Ze gaat hier geen traan laten voor deze idioten. Krashan lacht nu voluit. "ha, jij wil het opnemen tegen een van ons. Je hebt vast een doodwens...". Nu
is het genoeg...De irritatie en boosheid zijn gelijk weer terug. Alayna had haar zwaard nog altijd vast en ze richt het nu op Krashan. "Omdat jij zo'n grote mond hebt, kies ik jou, Krashan.". De andere mannen rollen nu over de grond van het lachen. Krashan trekt zijn wenkbrauw op en zegt arrogant: "Weet je het zeker, meisje? Weet je niet wie je voor je hebt?". Alayna besluit geen antwoord meer te geven. Snel slaat ze haar zwaard in de lucht en houdt het stil vlak voor Krashans ogen om te laten zien dat ze genoeg heeft van het gesprek. Wel denkt ze bij zichzelf dat het nooit zal lukken. Maar nooit
geschoten is altijd mis. Krashan knippert met zijn ogen en neemt de kleine, maar dappere elfenvrouw die tegenover hem staat eens goed op. Ze is aantrekkelijk. Erg aantrekkelijk. Zwarte haren en paarse ogen, waarmee ze hem nu pisnijdig aankijkt. Een lichtblauwe, bijna doorschijnende huidskleur met bijzondere tatoeages en felrode lippen. Hij voelt een zweem van opwinding bij het aanstaande gevecht. Het is weer eens wat
anders...

"Daar gaan we" zegt hij nog en het volgende ogenblik zijn ze al verwikkeld in een razendsnel gevecht. Alayna wervelt om hem heen als een bezetene. Ze weet dat ze het
moet hebben van haar snelheid en niet van haar kracht. Dus gebruikt ze haar element van verrassing. En verrast is hij zeker. Ze is niet zomaar te verslaan. De strijd gaat in het
begin gelijk op, soms zelfs iets in het voordeel van Alayna maar langzaam aan komt Krashan erin en begint hij zijn kracht in te zetten. Diens tweede sterke punt is zijn uithoudingsvermogen. Alayna is nog moe van de hele middag vechten en ze is bovendien gewond. Ze voelt dat ze het niet gaat redden en ze baalt ervan. En dan opeens ligt ze op de grond. Shit, dat was het dan. Maar Krashan vloekt en kijkt geërgerd naar Jorriz. "Je bent een idioot, waarom bemoei je je ermee!?" Hij gaat door "Ik begon net overwicht op haar te krijgen. En ik voel dat ze moe is. Nu jij je ermee hebt bemoeid kan ik niet meer eervol winnen, wat dus betekent dat ik heb verloren." Hij pakt Alayna's hand en trekt haar omhoog. Zonder nog iets te zeggen neemt hij de huid uit Jorriz' handen en geeft hem aan Alayna. Hij geeft Jorriz een harde klap tegen zijn achterhoofd en stapt woest op zijn paard. "Wij zijn klaar hier." Hij kijkt nog eens doordringend naar Alayna, lacht even kort en stuift er dan vandoor. Alayna's borst gaat heen en weer. Ze is nog buiten adem van het gevecht. Ze is
verbijsterd. Wat gebeurde er nu zojuist? Maar goed, ze heeft waarvoor ze gekomen is. De magische hyenahuid. Ze denkt niet langer na en snel springt ze op haar mooie tijger
en stuift er vandoor, op weg naar de medicijnman zodat die Zalander kan genezen. Ze denkt met een snik aan Zalander. Haar beste vriend. Net een jonger broertje is hij voor haar. Net zo roekeloos als zij, of misschien toch nog een tikkeltje roekelozer. Anders was hij niet in dat slangennest terecht gekomen. Zalander ligt ijlend van de koorts in de tent van de medicijnman. Alayna komt zachtjes binnen en geeft de huid met een nederige buiging aan de medicijnman. "Heer, ik hoop dat u mijn vriend kunt genezen met deze huid". De medicijnman kijkt haar aan. "Dat zal zeker lukken, maar de huid alleen is niet genoeg. Voor mijn diensten verwacht ik een loon van 100 goud. Boos perst Alayna haar lippen op elkaar. Het is dat ze weet dat hij Zalander echt kan genezen, en dat boosheid haar nu niet gaat helpen. En dus knikt ze onwillig met haar hoofd. "Vrouw, je moet me nu alleen laten met de zieke. Je kan over 12 uur terugkomen. Als alles goed is, zal hij hersteld zijn".

Alayna zit aan de bar, in de inn van de stad Erwyndham. Gedachteloos drinkt ze een een glas wijn. Ze kent hier bijna niemand echt. De meeste van haar vrienden zijn nogal honkvast en zijn elven en wonen dus in de elvenwereld. Daar zit ze nu, in de hoofdstad van de mensen. Opeens merkt ze dat er iemand naast haar komt zitten. Het is Jorriz, de
vriend van Krashan. Waarderend kijkt hij haar aan." Kijk kijk, als dat het elvenvrouwtje niet is." Minachtend kijkt ze hem aan. "Wat moet je van me" vraagt ze agressief. "Nou, nou, niet zo agressief hoor, dametje, ik ben alleen maar nieuwsgierig wat jij hier doet."

"Gaat je niets aan eikel." "Nou, iets aardiger mag wel. Ik heb je nota bene aan de overwinning geholpen" slijmt Jorriz. Geërgerd kijkt Alayna hem nu aan. Overdreven aardig bedankt ze hem voor zijn vriendelijke geste. "Waarom deed je het eigenlijk?" vraagt ze. "Oh, ik had nog een appeltje te schillen met Krashan". Haar ogen worden groot en ze denkt in zichzelf...Interessant. Dus zo'n goede vriend van Krashan is deze nepkrijger dus niet. Ik vraag me af of Krashan dat zou willen weten. Maar op het moment dat ze het denkt, duwt ze de gedachte al weer weg. Ze heeft geen enkele behoefte aan een nieuwe ontmoeting met Krashan.