Parallel Universum

Day - 11

Weer wakker. Nog helemaal onder de indruk door mijn fictieve eerste zoen van mijn alter ego met zijn alter ego maar ook enorm gekwetst door het bedrog met Jalina. Auw, dit doet gewoon zeer.
Ik begin de intense dromen nu echt zat te worden, al begrijp ik wel waar deze droom door veroorzaakt werd. Ik foeter op mezelf. Hoe zou die arme jongen zich vorige week zaterdag wel niet gevoeld hebben toen ik hem liet staan? Schuldgevoel stroomt door me heen en mijn stemming is niet al te best. Ik besluit maar weer te gaan werken om mijn zinnen te verzetten. En omdat Emma vanavond weer
komt, vrolijkt me dat toch weer op.
We besluiten eerst weer wat te gaan drinken en zijn van plan om weer te gaan dansen. Maar het loopt anders. In het café kom ik Kevin tegen, met zijn vlam van de week en we schuiven bij ze aan tafel. De hele avond zitten we gezellig te praten en besluiten Emma en ik om niet meer te gaan dansen. Emma blijft weer slapen en 's morgens besluiten we nog een keertje samen te spelen. Er
zijn niet zoveel vrienden online, dus ik kan haar nu goed uitleggen wat je precies doet in zo'n spel, hoe je karakter beweegt en vecht en dat het leuk is om alle landjes te ontdekken in het spel.
Emma heeft er wel plezier in, en ze heeft het snel door. Wel merk ik dat ze het minder leuk vindt zonder de sociale interactie. Ik merk op: "Ja, dat is nou precies het verschil tussen mannen en vrouwen. Mannen vinden het leuk om in hun eentje zo'n spel avonden op de computer thuis te
doen. Dat heb ik zelf nooit gedaan. Ik vind het pas leuk als ik zowel kan spelen als ook de sociale
contacten heb in het spel." Emma knikt instemmend. Zonder de contacten kan je net zo goed een
boek gaan lezen, of een film gaan kijken. We zitten helemaal op een lijn. Halverwege de middag vertrekt ze en besluit ik naar mijn ouders te gaan. Die heb ik al veel te lang niet gezien. Het is erg gezellig bij ze en ik ben dan ook weer laat thuis. Ik moet steeds weer denken aan mijn laatste droom en ik ben eigenlijk blij dat ik niet ben gaan dansen gisteren. Het risico om de leuke donkere jongen weer tegen te komen was me te groot.
Eerst wil ik Joshua gezien hebben. Dan pas weet ik wat ik wil en kan doen.

Maar helaas, het zit tegen. De volgende dag is het weer maandag. Om een uur of 10.00 gaat de telefoon. Het is Joshua. Hij zegt de afspraak af. Ziek. Hij klinkt inderdaad ontzettend beroerd. Ik zeg hem dat ik het erg jammer vind en vraag of we de afspraak verzetten. "Zeker" zegt hij, "maar ik weet nog niet wanneer ik me beter voel. Maar mocht dat vóór komend weekend nog niet het geval zijn, dan zou ik je graag in het weekend zien. Wat vind je daarvan? En sowieso spreken we elkaar 's avonds vast wel ingame als ik me weer beter voel.". "Ja tuurlijk" zeg ik teleurgesteld. "Ik begrijp het.
Beterschap Josh". Ik hang op en ik vloek hardop. "Nog minstens een week wachten, shit zeg". Wat
zal deze week lang duren. De dag duurt eindeloos. Van de teleurstelling komt er amper werk uit mijn handen en ik ben blij als het tijd is om naar huis te gaan. Ongeïnspireerd eet ik een magnetronmaaltijd en ik besluit om me vanavond maar even in mijn dipje te gooien. Ik log dus niet aan. Ik kijk een van mijn lievelingsfilms op netflix en ga op tijd naar bed. Dinsdag en woensdag log ik wel weer aan en heb ik erg veel last van Joris die van alles van me wil mbt het forum. Ik begin me af te vragen of dat de enige interesse is die Joris in me heeft en het irriteert me mateloos en daarnaast mis ik de aanwezigheid van Joshua. Hij reageert niet op mijn
skype berichten. Ik moet toegeven dat het spel zonder zijn aanwezigheid gelijk stukken minder leuk is. En het allerergste is nog dat ik echt steeds moet terugdenken aan mijn flirt van ruim een week terug en of het niet zonde van mijn tijd is dat ik op Joshua wacht.

Joshua is na zijn afzegging van afgelopen maandag in zijn bed gecrasht en er amper uitgekomen.
Dikke griep heeft hij te pakken en hij heeft dan ook echt geen behoefte om 's avonds voor zijn computer te gaan zitten gamen. "Dian zal nog even geduld moeten hebben".