OCD

ένα

A/N

Ίσως σας φανεί λίγο κουλό το πρώτο κεφάλαιο (και εμένα όταν το είχα διαβάσει στην αρχή έτσι μου είχε φανεί) αλλά πιστέψτε με είναι υπέροχη ιστορία και πραγματικα αξίζει να την διαβάστε.

ΈΝΑ

Η Kenzie ήταν κάτι παραπάνω από μπερδεμένη. Δεν ήταν ακριβώς σίγουρη για το πως κατάφερε να φέρει τον εαυτό της σε αυτήν την δύσκολη κατάσταση, έχοντας υπόψη πως ολόκληρο το Σαββατοκυριακό της ήταν ήδη σχεδιασμένο μέσα στο κεφάλι της. Το να καθίσει ήσυχα στο διαμερισμά της κάνοντας τίποτα απολύτος ήταν ο τέλειος τρόπος για να περάσει τις διακοπές της. Είχε σιγουρευτεί να μείνει μακρία από οποιοδήποτε που θα μπορούσε να την επηρεάσει και να την κάνει να βγει έξω κατά την διάρκεια αυτού του μικρού διαλύμματος που όμως είχε κερδίσει με την αξία της, κι όμως δεν μπόρεσε να αποφύγει την Gemma Styles όταν ήρθε χτυπώντας την πόρτα της. Έμεναν στο ίδιο κτίριο, στον ίδιο όροφο, και παρόλο που ποτέ τους δεν είχαν κάνει μια πραγματική συζήτηση, ζήτησε από την Kenzie να προσέξει τον μικρό της αδερφό, κάτι το οποίο η ίδια ένιωσε φυσικά υποχρεωμένη να κάνει. Απ' ότι φαινόταν η Gemma ήταν απελπισμένη.

"Μπορείς τουλάχιστον να μου πεις το ονομά του και τον λόγο για τον οποίο χρειάζεται κάποιον για να τον προσέχει;" η Kenzie συνοφρυώθηκε, λίγο μπερδεμένη και άλλο λίγο περίεργη.

"Το όνομα του είναι Harry και χρειάζεται κάποιον να τον προσέχει γιατί δεν του αρέσει να είναι μόνος του." η Gemma αναστέναξε, πακετάροντας την τσάντα της με τα αναγκαία όσο πιο γρήγορα μπορούσε. "Κοίτα, το πιο πιθανό είναι να κάτσει στο δωμάτιό του όλη την ώρα κοιτάζοντας το ταβάνι, δεν έχεις να ανησυχείς για τίποτα." Το κορίτσι με τα όμπρε μαλλιά την διαβεβαιώνει. "Σε ευχαριστώ και πάλι." Παίρνει την Kenzie και την αγκαλιάζει. Ήταν ξαφνική και η Kenzie ένιωθε τρομερά ζουλιγμένη στο στήθος της, παρόλα αυτά βρήκε έναν τρόπο να την αγκαλιάσει και αυτή, ακόμα και αν είναι η πιο αμήχανη αγκαλιά που έχει γίνει ποτέ. 

"Κανένα πρόβλημα." της λέει αφότου έχει αποκτήσει την αναπνοή της και πάλι, και τότε η αγκαλιά τελίωσε. Η Kenzie βλέπει την Gemma να περπατάει έξω από το διαμέρισμα, αφήνοντας την μόνη στο σαλόνι. Το σαλόνι έμοιαζε με το δικό της. Δεν ήταν αφότου η πόρτα είχε κλείσει και κλειδωθει όταν η Kenzie συνειδητοποίησε πως δεν ήξερε καν την ηλικία αυτού του αγοριού, του Harry.

Δεν ήταν σίγουρη αν θα έπρεπε να πάει στο δωματιό του και να συστηθεί, ή αν θα έπρεπε να περιμένει να βγει αυτός και να συστήσει τον εαυτό του. Μετά από μερικά δευτερόλεπτα εξετάζοντας όλες τις επιλογές της, αναστενάζει, σηκώνεται από τον καναπέ και κατευθείνεται στο δωμάτιο το οποίο η Gemma της σύστησε ως το δικό του. Όσο πιο κοντά στην πόρτα πήγαινε τόσο πιο δυνατά ακουγόταν η φωνή. Ήταν βαθιά και βραχνύ. Ακουγόταν σαν ένας άντρας.

"Εβδομήντα δύο, εβδομήντα τρεία, εβδομήντα τέσσερα, εβδομήντα πέντε, εβδομήντα έξι."

Μπαίνει στο δωμάτιο συνοφρυωμένη, λιγάκι τρομαγμένη για το τι πρόκειται να δει. Δεν ήξερε τι περίμενε να αντικρίσει όταν άνοιγε την πόρτα. Ίσως ένα αγοράκι κάτω από τα σκεπάσματα παίζοντας βιντεοπαιχνίδια ή τουλάχιστον κάτι τέτοιο, παρόλα αυτά βρίσκεται μπροστά σε κάτι άλλο. Το αγόρι ήταν πολύ μεγαλύτερο απ' ότι το φανταζόταν, καθισμένος στην άκρη του κρεβατιού. Τα μαλλιά του ήταν μακριά, με μπερδεμένες μπούκλες. Φορούσε μία απλή άσπρη μπλούζα.

Όταν βλέπει το μικρόσωμο κορίτσι που μπήκε στο δωματιό του, σταματάει να μετράει. Την κοιτάει με τα σμαραγδένια πράσινα μάτια του, εξετάζοντας την με περιέργεια. "Είσαι η κοπέλα που θα με προσέχει;" ρωτάει και είναι σαν ο κόσμος να σταμάτησε.

"Εμ..." η Kenzie κοιτάει γύρω-γύρω στο δωμάτιο, υπήρχαν βιβλία πεταμένα στο πάτωμα.  Είχε επίσης αφίσες κολλημένες στους τοίχους από διαφορετικά συγκροτήματα. "Ναι."

"Λοιπόν," χαμογελάει λίγο και ξαφνικά όλη η αμήχανη ένταση μεταξύ τους εξαφανίζεται "γεια."

Το προσωπό του ζαρώνει, "Γειά." ξαναλέει

"Γειά."

Βήχει αμήχανα "Γειά."

"Γειά" αναστενάζει "ξανά"

Η Kenzie γελάει. Ήταν λιγάκι διασκεδαστική, η όλη κατάσταση. "Είμαι η Kenzie. Μένω στο απέναντι διαμέρισμα."

"Έχεις ένα όμορφο χαμόγελο, Kenzie. Εγώ είμαι ο Harry."