Aras in dediği şey ile olduğum yerde donup kaldım nefes alış verislerim istemsizce hizlanirken, Aras a döndüm 'Yıllarca ailemi aradım ama hiç bir sonuç yok anlaşıldığı üzere şimdi dün tanıdığım biri gelip ailemi bulacağından bahsediyor sana niye güveniyim?' 'Güvenmek zorunda değilsin, ama başka çaren de yok Hazal'O eve donmeyecegim' kesin kararım Aras ı memnun etmise benzemiyordu. Tam ilerleyecegim şurada duyduğum tanıdık ses ile arkamı döndüm.'Ateş? ' Aras in sinirden kaskatı olduğunu gördüm muhtemelen Ateş i de gayet iyi tanıyordu.Kendi kendine söylenmeye başladı.'Bir sen eksiktin Ateş Koçoğlu' Ateş yanıma gelir gelmez kolumda tutarak cekistirmeye başladı'Yürü Hazal eve gidiyoruz.' Kolumu fazlaca sıkı tuttugundan canım çok acimisti. Zaten akmaya meyilli göz yaşların bağımsızlığı ilan etmiş bir şekilde yanağımdan çeneme doğru yol almıştı bile. Aras haklıydı ona güvenmek zorunda değildim ama baska çarem de yoktu kolumu Ateş ten kurtararak Aras a sığındım. Madem beni bir kaç kere kurtardığını dile getirmişti şimdi de kurtarmaliydı.Ateş yaptığım ile donup kalmışken Aras in arkasına sığındım. O eve dönmek istemiyordum. Aras bana doğru dönerek ellerini omzuma koydu 'Hazal eve dön' Beni kurtarma umuduyla sığındığım kişi de önüme duvarlarını koyunca kendi yalnızlığıma döndüğümü hissettim tekrar.Ateş beni götürmek için elini uzatırken son bir umut Aras a baktım gözyaşlarım yanağımı fazlasıyla ıslatmışken,fısıltı gibi çıkan sesimle konuşmaya başladım'Lütfen,izin verme gitmeme' Aras gözlerini bir kere bire kırpmadan tam gözlerimin içine bakıyordu.Daha yeni tanıdığım birine güvenmek ne kadar doğru hiç bilmiyordum. Ama istemsiz bir skeilde güveniyordum Aras a.Göz kapaklarını güven vermek istercesine kırptğında ben de ona aynı sekilde karşılık verdim.Ve Ateş in beni sürüklemesine izin verdim.Arkama dönüp baktığımda Aras ın hala aynı şekilde bana baktığını gördüm.Birkaç dakika sonra bir daha asla dönmem dediğim evin girisindeydik ışte ben mi kararlarimda çok tutarsızdım yoksa yasanilanlar mi beni buna mecbur etmişti düşünmeye başladım. İçeri girer girmez doğru odama koştum. Kimseyi dinleyecek hakim yoktu. Merdivenlerden hizlica çıkarken amcamın sesini duydum.'Yarın sabah İngiltere ye dönüyorsun' arkama bile devam ettim. Bugün oldukça zor geçmişti benim için ruhen yorgun olduğumu hissettim.Yatağa uzandigim anda olanları düşündüm.Bu kadar kalabalığın içindene kadar da yalnız olduğumu. Çevremdeki sahte yüzleri.Yapmacık davranışları.Her şeyin içinde olmama rağmen hiçbir şey bilmediğimi. Ve en kötüsü de asla ögrenemeyeceğimi. Amcam yapacağını yapmıştı gene beni uzaklaştırmaya çalışıyordu. Ve benim elimden de hiçbir şey gelmiyordu. Kafamda bu düşüncelerle boğuşurken,dışarıdan gelen seslerle hemen yatağimdan kalktım. Kapımı biraz aralayı, sesin kaynağına baktım. Koridorun sonundaki odadan yayılan ışık içerisinde olan hareketliliği gölge şeklinde koridora düşünüyordu.Odadan birinin çıkmasıyla hizlica kapiyi kapattim.Adım sesleri gittikçe azalırken tekrar kapiyi açarak başımı yavaşça çıkardım.Görünürde kimse yoktu.Merakımın verdiği cesaretle uzun koridorda yürümeye başladım. Odanın önüne geldiğimde kimsenin olmadığından emin olmak için kafamı yavaşça kapıya yasladim. Ses gelmediğinden emin olduğumda yavaşça içeri girdim.İlk gördüğümden farkı yoktu aynı kadın odanın ortasındaki büyük yatakta yatıyordu. Ama bu sefer uyanık vaziyetteydi. Beni görür görmez gözlerinin parladığını hissettim.Eliyle bana gel işareti yaptığında tereddütlü adımlarla ona yaklaştım.Yatağın tam yanında durdugumda elimi tuttu ve avcuma bir kolye tutusturdu. Şaşkın bakışlarını avucunda gezdirirken şaşkın bakismalar eşliğinde kapının açılma sesi kulaklarımı doldurdu.
Multimedia:Kerim Koçoğlu
Arkadaşlar umarım beğendiğiniz bir bölüm olmuştur.Vakit buldukça yazmaya çalışıyorum.Daha heyecanlı ve gizemli bolumler sizi bekliyor. Oy vermeyi unutmayın. Yeni bölümde görüşmek üzere
