Psychotic (A Harry Styles Fanfiction) [Greek Translation/ΕΛΛΗΝΙΚΑ]

Κεφάλαιο 40

Η πόρτα άνοιξε ξαφνικά και μέσα μπήκε ο Brian. «Είσαι καλά;»

Δεν μιλούσε σε μένα αλλά εκεί που ήταν καρφωμένα τα μάτια του. Έκανε να πιάσει το μπράτσο μου για να με βγάλει από το δωμάτιο χωρίς καμία απάντηση.

«Όχι!» είπε η Kelsey πριν απομακρυνθούμε. «Είναι εντάξει, εγώ έφταιγα. Είναι καλά. Είμαι καλά. Θα στον παραδώσω μόλις τελειώσει η συνεδρία μας.»

«Είσαι σίγουρη;» ρώτησε ο Brian.

«Ναι» απάντησε η Kelsey με ένα αναγκαστικό χαμόγελο.

Δεν φάνηκε τελείως πεισμένος. Αλλά αφού μου ρίξει άλλη μια σκεπτική ματιά και τσέκαρε το δωμάτιο, τελικά έφυγε κλείνοντας την πόρτα.

Κοίταξα την Kelsey που μάζευε τα πράγματα από το πάτωμα και ένιωσα τύψεις. Μπορεί να μην την συμπαθούσα αλλά δεν έφταιγε εκείνη. Τουλάχιστον μας βοηθούσε να δραπετεύσουμε.

«Συ-Συγγνώμη» μουρμούρισα. Και το εννοούσα. Ήμουν τόσο νευριασμένος με την κυρία Hellman και με τον James και με το Wickendale και με τον εαυτό μου, αλλά δεν έφταιγε η Kelsey.

«Είναι εντάξει» είπε με σιγανό και συμπονετικό τόνο που ποτέ δεν την είχα ακούσει να χρησιμοποιεί πριν.

«Όχι, δεν είναι εντάξει» διαφώνησα και ύστερα έσκυψα και σήκωσα ένα από τα βιβλία που ήταν πεσμένα στο πάτωμα.

Η Rose.

«Harry, τα χέρια σου τρέμουν» είπε η Kelsey. Και έτρεμαν. Έτρεμα και προσπαθούσα να συγκρατήσω τα δάκρυα μου και την αναγούλα και φοβόμουν. Αλλά τα αγνόησα. Την αγνόησα και συνέχισα να την βοηθάω στο καθάρισμα της ακαταστασίας που είχα προκαλέσει.

Δεν ήθελα να της απαντήσω και δεν είχα και κάποια απάντηση. Δεν ήμουν σε θέση να συζητήσω. Επειδή με κάθε ανάσα που έπαιρνα εμφανιζόταν και η εικόνα της Rose ξαπλωμένη στο κρεβάτι του χειρουργείου και κάθε κομμάτι του εαυτού μου χειροτέρευε καθώς το μυαλό μου έπαιζε ξανά και ξανά φριχτές αναμνήσεις από κάθε άτομο που αγαπούσα να ξεριζώνεται από την ζωή μου και με κάθε κομμάτι υπήρχε και η πιθανότητα να χάσω τα μισοχαμένα λογικά μου.

«Harry» επανέλαβε η Kelsey μετά από αρκετές προσπάθειες να πάρει πίσω τις προηγούμενες μου πράξεις και να βάλει τα πράγματα στην σωστή τους θέση. «Είναι εντάξει. Πραγματικά». Με κοίταξε με σοβαρό ύφος και εγώ ξεφύσηξα και κάθισα στο πάτωμα, ακουμπώντας την πλάτη μου στον τοίχο. «Η Lori κι εγώ θα σας φυγαδεύσουμε. Εσένα και την Rose μαζί».