Psychotic (A Harry Styles Fanfiction) [Greek Translation/ΕΛΛΗΝΙΚΑ]

Κεφάλαιο 28

CHAPTER 28 | 11:42 μμ 19/6/2015

ROSE'S POV

Ξύπνησα νιώθοντας κουρασμένη και εξουθενωμένη, τα μάτια μου έκλειναν. Μόλις τα όνειρα μου είχαν "σκορπιστεί", συνειδητοποίησα ότι ήμουν ξαπλωμένη σε ένα κρεβάτι, το οποίο δεν ήταν το δικό μου, καταλαβαίνοντας ότι αυτό ήταν πολύ πιο άνετο. Δίσταζα να ξυπνήσω τελείως, πετάρισα τα βλέφαρα μου και έκλεψα ματιές από άσπρο ταβάνι. Μόλις μου πέρασε ο ύπνος, ανακάθισα και κοίταξα το οικείο δωμάτιο. Βρισκόμουν στο γραφείο της Lori. Και μαζί μ' αυτό ήρθαν και οι αναμνήσεις . . . από τον καιρό που "πέταξαν" τον Harry στο δωμάτιο 204. Ηλεκτροσόκ. Η σκέψη ε έκανε να θέλω να ξεράσω. Ήλπιζα ότι κατά κάποιο τρόπο θα είναι ένας απαίσιος εφιάλτης, ότι θα βρισκόταν στο κελί του τώρα και ότι εγώ είχα λιποθυμήσει ή κάτι τέτοιο. Αλλά όχι, ήταν αληθινό. Και ήταν εκνευριστικό. Εννοώ, δεν μπορούσαμε να έχουμε ούτε μια καλή μέρα, ο Harry κι εγώ δεν μπορούσαμε να έχουμε ούτε μια μέρα που να είμαστε κατά κάποιο τρόπο ευτυχισμένοι; Το ένα συνέβαινε μετά το άλλο και το Wickendale έμοιαζε περισσότερο με δυστοπία παρά με ψυχιατρείο.

Αντί γι' αυτό, η μέρα μας είχε καταρρεύσει πέρα από όλους τους φόβους μου, με τον Harry σχεδόν να σκοτώνει στο ξύλο τον James (a/n: του άξιζε του πο*στη!), να τον σέρνουν οι φύλακες και να τον πάνε για ηλεκτροσόκ. Μόλις άκουσα μία από τις πολλές πνιχτές κραυγές κοπάνησα την πόρτα, την κλώτσησα, την χτύπησα με τον ώμο μου, έκανα οτιδήποτε μπορούσα για να την ανοίξω καθώς τους φώναζα να με αφήσουν να μπω μέσα. Και το τελευταίο πράγμα που θυμάμαι ήταν μια βελόνα να "χώνεται" στο μπράτσο μου καθώς εγώ τιναζόμουν και γυρνούσα στα χέρια των φυλάκων.

«Ω, είσαι ξύπνια» είπε η Lori καθώς ξεφύσηξε, βγάζοντας με από τις σκέψεις μου. Δεν είχα καταλάβει ότι βρισκόταν στο δωμάτιο. Το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να γνέψω ως επιβεβαίωση.

Καθώς προχώρησε προς το μέρος μου δεν παρατήρησα καμία έκπληξη στα μάτια της, ούτε σοκ που τώρα ήμουν ασθενής στο Wickendale. Από την τελευταία μας συζήτηση, πρέπει να κατάλαβε τι έγινε, επειδή δεν έκανε ερωτήσεις. Το μόνο που μου έδειξε ήταν ένα βλέμμα οίκτου και κάτι άλλο . . . ίσως ενοχές.

«Πόση ώρα ήμουν αναίσθητη; Τι έκαναν στον Harry; Είναι καλά;» ρώτησα αμέσως.

«Χαλάρωσε, Rose, ήσουν αναίσθητη από χθες το απόγευμα. Είναι περίπου 9 το πρωί τώρα, οπότε δεν ήσουν αναίσθητη για τόσο πολύ».