Psychotic (A Harry Styles Fanfiction) [Greek Translation/ΕΛΛΗΝΙΚΑ]

Κεφάλαιο 27

CHAPTER 27 | 2:12 μμ 20/4/2015

Ο James μας οδήγησε ανάμεσα στους διαδρόμους καθώς εμείς ακολουθούσαμε πίσω του και απλά προσευχόμουν ότι θα μας έπαιρνε στα κελιά μας και τίποτα άλλο. Αν και αμφέβαλλα. Μόλις περπατούσαμε στον τρίτο διάδρομο, τα φώτα άρχισαν να χαμηλώνουν και ο Harry κι εγώ κοιταχτήκαμε, μπερδεμένοι.

«Εμ, κανενός το κελί δεν βρίσκεται εκεί πίσω» του είπε ο Harry και ήμουν περήφανη που κράτησε τον θυμό του υπό έλεγχο. Ή τουλάχιστον μέχρι τώρα.

Είχα μια κρυφή ελπίδα, μια μικρή ελπίδα ότι ο James δεν θα ρίσκαρε να μας κάνει κακό. Αλλά αυτή η ελπίδα διαλύθηκε όταν σταμάτησε απότομα, αναγκάζοντας μας να σταματήσουμε πίσω του.

«Το ξέρω» είπε. Και η καρδιά μου χτυπούσε τόσο δυνατά λόγω του φόβου για το τι επρόκειτο να ακολουθήσει, που ένιωθα λες και θα φύγει απ' το στήθος μου. Ήμουν τρελή, πραγματικά, πόσο λίγο ήξερα τον James. Τον είχα εμπιστευτεί τόσο γρήγορα, ήμουν τόσο αφελής τους τελευταίους μήνες. Και δεν μπορούσα να σταματήσω να αναρωτιέμαι, θα βρισκόμασταν σε κίνδυνο, θα μισούσε ο Harry τόσο πολύ τον James εάν δεν γινόμασταν ποτέ φίλοι; Υποθέτω πως δεν υπάρχει τρόπος να το μάθω, αλλά αυτό που ήδη ήξερα, ήταν ότι ο James που νόμιζα πως γνώριζα, δεν υπάρχει. Αυτός που έβλεπα  μπροστά μου ήταν ένας τελείως διαφορετικός άνδρας, μια προσωποποιημένη εκδοχή του διαβόλου.

Ήταν λες και κάποιος είχε πατήσει ένα διακόπτη, καθώς η μάσκα που φορούσε ο James είχε πεταχτεί απερίσκεπτα για να αποκαλυφθεί ο αληθινός του εαυτός. Όλη του η αύρα είχε αλλάξει. Κατά κάποιο τρόπο εξέπεμπε κίνδυνο. Ίσως να ήταν η ξαφνική σκοτεινιά στα μάτια του, το ύπουλο χαμόγελο στα χείλη του, ή το ύφος ανωτερότητας που συνήθως είχε η μητέρα του. Ήταν δύσκολο να το ξεχωρίσεις στην αρχή, αφού κοιτούσε μακριά από εμάς τους δύο. Αλλά καθώς γύρισε αργά - σαν να ήθελε να απολαύσει τη στιγμή, κοιτώντας τους τοίχους του σκοτεινού και άδειου διαδρόμου γύρω του - αυτή η ξαφνική αλλαγή ήταν ξεκάθαρα φανερή. Τα μάτια του δεν συνάντησαν τα δικά μου ή του Harry καθώς κοίταξε πέρα από εμάς, σαν να μην ήμασταν άξιοι να μας κοιτάξει.

Το συγκαταβατικό, αυτάρεσκο χαμόγελο του μεγάλωσε και το ίδιο συνέβη και με τον φόβο μου και με τον θυμό του Harry. Αλλά άσχετα με το πόσο έξαλλος θα μπορούσε να γίνει ο Harry, ήμουν ακόμη ευγνώμων που ήταν εδώ μαζί μου.

Τελικά ο James κοίταξε τον Harry κι εμένα και ύστερα τα κρατημένα χέρια μας. «Ωου» μούγκρισε κοροϊδευτικά. «Τι γλυκό».