Psychotic (A Harry Styles Fanfiction) [Greek Translation/ΕΛΛΗΝΙΚΑ]

Κεφάλαιο 21

CHAPTER 21 | 12:18 πμ 23/12/2014

Μαύροι κύκλοι είχαν σχεδιαστεί κάτω από κουρασμένα μάτια και μακριά μαλλιά ήταν μπερδεμένα καθώς "κρέμονταν" ξέγνοιαστα. Χείλη έτρεμαν μαζί με τα χέρια. Δάκρυα ήταν έτοιμα να κυλήσουν πάνω στα ροδαλά μάγουλα. Λεπτεπίλεπτα χαρακτηριστικά "απορρόφησαν" μια έκφραση φόβου και λύπης. Και τότε τα δάκρυα τελικά κύλησαν σαν στενά ρυάκια καθώς γύρισα από τον καθρέφτη, η εικόνα μου "σχίστηκε". Οι τουαλέτες επισκεπτών και υπαλλήλων ήταν καλά κρατημένες, όσο καλά κρατημένοι ήταν και οι άλλοι δημόσιοι χώροι του ψυχιατρείου. Έκαναν καλούτσικη δουλειά στο να δώσουν την εντύπωση ότι φέρονταν καλά σε αυτό το κτίριο, όπως φέρονταν και στους ασθενείς. Αλλά πίσω από τις κλειστές πόρτες οι τρόμοι φανερώνονταν σε αυτούς που ήταν αρκετά γενναίοι ώστε να τους αναζητήσουν.

Και είτε το ήθελα, είτε όχι, είχα δει την αλήθεια για το Wickendale. Είχα δει τι μπορεί να σου κάνει αυτό το μέρος και είχα δει τι είχε κάνει στον Harry. Η κυρία Hellman είχε "ανοίξει" το δέρμα του με ένα μαστίγιο και ο James είχε απομακρύνει (a/n: από τον Harry) σχεδόν δύο ανθρώπους που νοιαζόταν (a/n: λέει σχεδόν διότι δεν κατάφερε να σκοτώσει την Rose, ενώ την Emily την σκότωσε). Έπρεπε να είχα πάει στην αστυνομία ακριβώς εκείνη τη στιγμή και να πω για τον James, τότε ίσως αυτός και η κυρία Hellman θα βρίσκονταν στο αστυνομικό τμήμα τώρα και θα τους ανέκριναν αντί να προκαλούν περισσότερο πόνο σε ανθρώπους που δεν το άξιζαν. Υποθέτω ήμουν διστακτική επειδή φοβόμουν. Φοβόμουν πως ο James θα έφτανε σε πιο ακραίες καταστάσεις για να με σκοτώσει απ' ότι πριν μάθαινε ότι είχα πάει στην αστυνομία. Θα με ξεφορτωνόταν γρήγορα ώστε να μην μπορούσα να πω άλλες ιστορίες. Αλλά δεν με ένοιαζε πια. Έπρεπε να κλειδωθεί αντί να του δοθεί χρόνος να σβήσει τα ίχνη του.

Αύριο. Θα πήγαινα στην αστυνομία αύριο μετά τη δουλειά. Δεν είχα όρεξη για ανάκριση σήμερα. Και όσο για την κυρία Hellman, δεν είχα ιδέα τι να κάνω γι' αυτήν. Αν είχε εμπλακεί στα εγκλήματα του James με οποιοδήποτε τρόπο θα την έκανε συνεργό. Αλλά αν δεν ήταν μπλεγμένη, ακόμη την ήθελα μέσα (a/n: στην φυλακή ντααα). Όχι τόσο για το μαστίγωμα αφού ήξερα πως αυτή η τιμωρία χρησιμοποιούνταν σε πολλά ψυχιατρεία. Αλλά ήταν το γεγονός ότι το είχε κάνει στον Harry. Επειδή, κατά κάποιο τρόπο, ήξερα πως είχε επίγνωση για την αθωότητα του. Πάντα είχε επίγνωση. Δεν ήταν σε αυτήν να μην ξέρει τόσο σημαντικά πράγματα. Αλλά ήταν διαβολική, όπως και ο γιος της. Κάθε κίνηση που έκανε έμοιαζε να εκτελείται με κυνική ανωτερότητα, σαν να ήθελε να υπονομεύσει οποιονδήποτε που δεν ήταν αυτή. Ήταν τόσο κρύα όσο τα παγωμένα μπλε μάτια της.

Και τώρα ο Harry είχε μείνει μόνος του μαζί της και με την Rosemary να υποφέρει. Άσχετα με το πόσο σκληρά προσπάθησα να απασχολήσω τον εαυτό μου με σκέψεις του τι να κάνω μετά, δεν μπορούσα να βγάλω απ' το μυαλό μου την ανάμνηση της ματωμένης πλάτης του Harry και τις βραχνές κραυγές του. Και αυτή η εικόνα ήταν μόνο το ξεκίνημα απ' όσα θα του έκαναν. Δεν έπρεπε να τον αφήσω να πάρει το φταίξιμο πάνω του για αυτό που έγινε. Έπρεπε να είμαι έξυπνη και να σταματήσω τον εαυτό μου από το να τον φιλήσω και ίσως δεν θα ήμασταν σ' αυτή την κατάσταση. Αλλά δεν σταμάτησα και τώρα τον μαστίγωναν ξανά και ξανά καθώς τα σημάδια στην πλάτη του μεγάλωναν. Η σκέψη με έκανε να θέλω να ξεράσω.

Αυτός ο όρος ποτέ δεν υπήρξε τόσο κυριολεκτικός καθώς εισέβαλλα στην κοντινότερη τουαλέτα, ξερνώντας μέσα στη λεκάνη (a/n: συγνώμη..). Μπορούσα να θυμηθώ τον εαυτό μου να βρίσκεται σε μια παρόμοια κατάσταση μερικές εβδομάδες πριν. Αχ, το να δουλεύω εδώ με κατέστρεφε. Το ήξερα ότι με κατέστρεφε. Έπρεπε να παραιτηθώ. Αλλά έπρεπε να βγάλω τον Harry έξω από εδώ πρώτα. Θα ήταν άδικο αν έφευγα χωρίς να τον ελευθερώσω, αφήνοντας τον να υποφέρει για πάντα εδώ. Ήμουν η μόνη που ήξερε την ιστορία του και πιθανόν η μόνη στο Wickendale που θα την πίστευε.

Πάτησα το καζανάκι και σηκώθηκα από την σκυμμένη στάση μου, "ισιώνοντας" την στολή μου. Τώρα που είχα ξεσπάσει, η ερώτηση ήταν τι να κάνω μετά. Είχα προσπαθήσει ήδη να χτυπήσω την πόρτα του γραφείου της κυρίας Hellman αφότου οι φύλακες με πέταξαν έξω, αλλά αυτό δεν έδειξε την αυτοσυγκράτηση μου, ούτε την λογική μου, οπότε σκέφτηκα πως το καλύτερο θα ήταν να μην συνεχίσω. Η άλλη επιλογή θα ήταν να πάω στο γραφείο της Lori και να συμπεριφέρομαι όπως συνήθως, σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Εννοώ, υποθέτω πως αυτό ήταν το μόνο πράγμα που μπορούσα να κάνω. Αφού ξέπλυνα το στόμα μου και έβρεξα το πρόσωπο μου με νερό, κάνοντας τα μαλλιά μου μια αλογοουρά, έφυγα απ' το μπάνιο.

Η διαδρομή μέχρι το γραφείο των νοσοκόμων ήταν υπερβολικά μεγάλη καθώς η ώρα έμοιαζε να περνάει σε στυλ αργής κίνησης. Μαζί μου έμειναν η ώρα και οι σκέψεις μου. Φυσικά, περισσότερο από κάθε άλλο σκεφτόμουν τον Harry. Ήλπιζα ότι θα ήταν εντάξει. Ήταν τόσο γλυκό και ανδρείο από μέρους του να πάρει το φταίξιμο για το ότι συνέβη. Πραγματικά, όμως ήταν δικό μου το φταίξιμο. Έπρεπε να ήμουν πιο προσεκτική. Αλλά δεν ήμουν και τώρα να 'μαι. "Σέρνοντας" τα πόδια μου κατά μήκος του κρύου πατώματος, κοντεύοντας να πεθάνω απ' την ανησυχία μου για τον Harry, τον οποίο μαστίγωναν καθώς εγώ δεν μπορούσα να κάνω τίποτα. Τελικά μπήκα στο γραφείο μετά από μια αιωνιότητα, η Lori καθόταν στην συνηθισμένη θέση της στο γραφείο. Κοίταξε προς τα πάνω καθώς έκλεισα την πόρτα πίσω μου.

«Γεια σου, Rose» με χαιρέτησε με την "εύθραυστη" φωνή της.

«Γεια» απάντησα, περπατώντας και καθίζοντας στην άκρη ενός από τα νοσοκομειακά κρεβάτια. «Οπότε, εμ.. υπάρχει κάτι που να μπορώ να σε βοηθήσω;»

Απλά κούνησε το κεφάλι της αρνητικά καθώς συνέχισε να κοιτάει την οποιαδήποτε χαρτούρα που βρίσκονταν μπροστά  της. Μετά απ' αυτό η ησυχία ήταν αλλόκοτη, μια συγκεκριμένη ανησυχία βρίσκονταν στην ατμόσφαιρα σαν να υπήρχαν λόγια που έπρεπε να ειπωθούν αλλά καμία μας δεν ήθελε να πει τίποτα.

«Είσαι εντάξει, Rose;» ρώτησε τελικά η Lori, τοποθετώντας το μολύβι της κάτω και γυρνώντας να με αντικρίσει.

Ήμουν λίγο μπερδεμένη με την ερώτηση της αλλά απάντησα «Ναι, γιατί;»

«Ω, δεν ξέρω. Απλά φαίνεσαι λίγο . . . κάπως».

Ήλπιζα πως δεν θα ήταν τόσο προφανές, αλλά προφανώς δεν ήταν μυστικό ότι δεν ήμουν εντάξει.

«Είμαι καλά» την διαβεβαίωσα, φορώντας το πιο ψεύτικο χαμόγελο μου για να αποφύγω περεταίρω ερωτήσεις.

«Εντάξει» είπε, παρόλο που δεν φάνηκε να με πιστεύει. «Αλλά απλά θυμήσου ότι μπορείς να έρθεις σε μένα για το οτιδήποτε. Το ξέρω ότι αυτή η δουλειά μερικές φορές μπορεί να σε ρίξει ψυχολογικά».