Gone- Leina (fanfictie) (DUTCH)

Hoofdstuk 12: geworteld in mijn hart

We hadden nog een fiets naast de weg gevonden. Twee zelfs, maar omdat Astrid de enige was die in staat was om te fietsen, hadden we de andere achtergelaten op het wegdek. Ze had gevraagd of ze iemand kon overpakken en Quinn had zonder na te denken abdrupt geremd. 

Met andere woorden: Ik vloog van de drager af omdat de heks graag de droomprins wilde uithangen. 

Gelukkig was Sam zo lief om zich op te offeren. Hij was veel lichter gebouwd dan Edilio en daarom had niemand er bezwaar tegen. Ik al zeker niet. Ik zou voor geen goud in de wereld achter Astrid kruipen... behalve als ze op de rand van een klif zou balanceren. Een grijns was over mijn gezicht gekropen.

Maar die opluchting was maar voor korte duur geweest.

Ik wierp een blik naast me, net achter Edilio door. Jammer genoeg moest ik naast het gezeur van Quinn, nu ook luisteren naar het gesnuif van Sam. Hij probeerde het zo onopvallend  mogelijk te doen. 

Kort, maar diep ademde hij in door zijn neus. Even hield hij het in om de geur van de blonde haren in zijn geheugen te graveren en vervolgens liet hij het terug ontsnappen. De zuchtjes had ik bijna over het hoofd gezien als hij niet elke keer zijn ogen had gesloten om in een trans van extase te geraken. 

Waarschijnlijk roken zijn hersenen nu al naar de zoete geur van haar haren. Ik moest toegeven dat de geur overwelmend was -net zoals de haat die ik voor haar koesterde en zich voor eeuwig in mijn hart had geworteld. 

Ik legde mijn hoofd in mijn nek. Ik had geen idee hoeveel andere mensen er in Vaders koepel waren, maar ik had het gevoel dat het niemand anders zou lukken om Astrid te verslaan als koningin met de losse handjes. 

***

Een jongen maakte en gorgelend geluid voordat hij opnieuw in zijn gezicht werd geslagen. Zijn gezicht was opgezwollen en verkleurd terwijl zijn handen krampachtig rond de pols van de aanvaller zaten. Eén van zijn ogen zat dicht door de zwelling boven en onder zijn oog, maar het andere staarde smekend naar de belager. Opnieuw probeerde de jongen iets te zeggen, maar het bloed in zijn mond zorgde ervoor dat hij de woorden niet kon vormen.

'Opstand? Dacht je nou echt dat je in opstand kon komen?' vroeg de belager met een duivelse grijns om zijn lippen. Zijn turquoise ogen stonden kil. Met zijn vuist nog steeds in de lucht, wachtte hij op een antwoord in de kille stilte die volgde. 

De jongen schudde verwoed zijn hoofd. Het deed zoveel pijn om zijn hoofd te bewegen dat er een nieuwe vloed van tranen over zijn wangen stroomde. Dat was echter niet genoeg. Hij wilde een antwoord, een echt antwoord, dat bestond uit woorden. 

'Dacht je dat? Huh!' vroeg hij opnieuw terwijl zijn vuist met veel kracht opnieuw beukte op het gezicht van de jongen. De benen van de jongen hadden het al lang begeven en zijn sterke arm was het enigste wat de jongen nog overeind hield. 

Hij zou niet ophouden met hem te slaan. 

'River.'

Niet zolang er geen excuus over zijn bloedende lippen rolde.

'River!'

Zichzelf bijna verloren in een nieuwe vlaag van woede, besteedde hij terug aandacht aan zijn omgeving. Hij bracht zijn vuist terug naar beneden en staarde naar de jongen die ondertussen zijn bewustzijn had verloren. 

'Wat?' 

Zijn stem klonk rauw, waarschijnlijk van al het geschreeuw. Het was alsof er iemand met schuurpapier overeen was gegaan.

'Je krijgt niets uit hem.' 

Meteen hief River zijn vuist terug op. 

'Ik zorg er wel voor!'

De persoon achter hem lachte. 

'Je zorgt er enkel voor dat het erger wordt. In de staat waar Richard zich nu in bevindt, kan hij niets zeggen. Waarschijnlijk voor een paar weken niet,' zei hij grinnekend. 'Of misschien wel voor een maand.'

River nam de jongen op. Hij had gelijk. Hij was te ver gegaan. 

Zodra hij dat beseft liet hij de jongen los. Als een lappenpop viel de jongen op de grond. 

Opeens barstte de persoon achter hem van het lachen. Geïrriteerd keek River om. Daar zag hij dat de persoon moeite had om recht te staan. Blijkbaar was deze situatie zo hilarisch voor hem.

'Wat?' perste hij tussen zijn kaken door terwijl hij de bloedspetters van zich af veegde. 

'En,' zei de persoon toen hij eindelijk uitgelachen was. 'was het hondsdolle pret ?'

'Hou je kop,' zei River met een zucht terwijl hij met zijn hand door zijn ravenzwarte haren ging. Hij liep naar de deuropening waar de persoon stond.

'Ik zei toch dat je uit hetzelfde hout bent geschreven als ik.'

Adrupt stond hij stil in de deuropening. Hij draaide zijn hoofd en met de ogen van een wild dier keek hij naar de persoon. Deze staarde met net zo'n gevaarlijke blik terug, een haaiengrijns om zijn lippen. 

'Ik waarschuw je niet nog eens.' 

De woorden klonken monotoon, maar dreigend en het gevaar dat River uitstraalde bezorgde de persoon kippenvel.

De persoon liet een erotische kreun vrij. Hij genoot van dit moment, van het feit dat er iemand anders was die net zo gevaarlijk was als hij.

Met een gezicht vol walging liep River verder. 

'River!' riep de persoon hem achterna. Hoewel hij hard genegeerd werd, ging hij verder:

'Geintje, ik ben heus niet vergeten dat je zíjn schoothondje bent. Ik weet dat je alleen hondsdol wordt voor hem.'

Vol walging en woede liep River verder. Hij vertikte het om nog langer in zijn bijzijn te zijn. 

De persoon keek met pretoogjes toe de hoek omging. 

'En ik weet net zo goed dat je een hond bent die weldra zijn baasje zal bijten.'

Achter hem steeg gekreun op. Hij gluurde over zijn schouder.

'River?'

'River, wat moet ik met hem doen?'

'River?!'

Hij kreunde geïrriteerd. 

HEEEEEYYYY ;) <3

Bedankt dat je nog steeds aan het lezen bent! In dit hoofdstuk hebben we eindelijk kennis gemaakt met River, een nieuw personage dat helemaal van mij is! Vanaf nu zal ook zijn gedeelte in de ik-persoon worden geschreven. Hierboven zien jullie trouwens een foto van een kat met turquoise ogen en een ravenzwarte vacht. Ik hoop dat jullie dit verhaal blijven volgen! 

Read, love, like and place a comment down below~

En onthoud liefste lezertjes, Leina en River zijn van mij!!

XxXSUBblackflowerSUBXxX