Gone- Leina (fanfictie) (DUTCH)

Hoofdstuk 8: Fietsen

Nadat Quinn was gekalmeerd, gingen we in stilte weer verder. Het tempo was traag, de hitte maakte me slaperig en ik denk dat ik weet wat Quinn had bedoelt met blaren. Door de hete zandkorrels waren mijn voeten verschroeid en bezaaid met bulten van vocht, blaren dus.

Voor me zag ik Sam proberen om onopvallend naast Astrid te lopen, wat overduidelijk niet lukte met Edilio die langs hem hobbelde.

Ik snapte niet wat Sam in haar zag: Oké, ze was mooi en elegant, maar aan de andere kant had ze losse handjes, een zeer irritant karakter en ook een grote woordenschat bestaande uit Vader mag weten wat. En ik ken haar nog maar een paar uur! Wie weet hoe erg ze zal zijn na een leven lang! Daar wil je je leven toch niet mee delen? Terwijl ik een blik vol verlangen naar Edilio wierp, hoopte ik dat hij hetzelfde dacht.

'Kijk ze dan,' hoorde ik Quinn opnieuw klagen. 'Eerst was ik zijn enige beste vriend, gast en nu iedereen gepoeft is, blijkt het dat hij anderen heeft gevonden.'

Ik haatte Astrid, was verliefd op Edilio en kon Sam verdragen, maar door één of andere reden wilde ik niet alleen bij Quinn blijven. Het was niet zo dat ik hem haatte, ik irriteerde me aan hem, dat wel. Dat was echter niet de reden dat ik het liefst afstand tussen ons wilde hebben.

Ik keek hem nog eens goed aan. Eerst viel de euro niet, maar na een paar blikken op Edilio te hebben gegooid en vervolgens Quinn te bestuderen, wist ik het. Het waren zijn kleren! Ze waren zo kleurrijk en... raar, niet dat ikzelf iets kon zeggen met mijn kapotte spijkerbroek en veel te grote T-shirt. Ik weet het, ik ben een hypocriet, maar al mijn zintuigen reageerden dat ik uit zijn buurt moest blijven. Alsof zijn slechte kledingsmaak besmettelijk was of zoiets.

Terwijl ik een meter afstand tussen ons probeerde te houden, luisterde ik naar zijn geklaag. Er was niks anders te doen, nu hij al de andere geluiden had verjaagd.

"Leina, toch?' vroeg hij onzeker, maar nadat hij gewoon verder begon te praten zonder te checken of het klopte, betwijfelde ik het. 'Denk je dat we Astrids broertje zullen vinden?'

Ik wist niet wat te antwoorden dus haalde ik mijn schouders op. Eigenlijk hoopte ik van niet. Als er nog een Astrid zou bijkomen wist ik niet zeker of ik mezelf wel in toom kon houden. Tergelijkertijd was ik nieuwsgierig naar de kleine Pebiel, Pete of hoe hij ook noemde, want ik had nog nooit een mens in het klein gezien.

'Ik denk het van niet, gast. Ik ben niet zo goed in scheikunde enzo, maar ik denk dat als alle volwassenen gepoeft zijn, de kerncentrale ook aan de knoppen is.'

Aan zijn ogen te zien geloofde hij echt dat de kerncentrale ontploft was. Ik hoopte van niet, nee ik wist dat dat niet zo was. Waarom? De reden was simpel. Vader was iets van plan met de kerncentrale net zoals verschillende andere dingen. Als het zijn plan was geweest om het te verwoesten, dan zou ik degene zijn geweest die dat zou hebben gedaan.

Terwijl ik aan Vaders genialiteit en mijn trouw aan hem dacht, stapte ik in iets scherp. Ik schreeuwde het uit van schrik en Quinn schrok zich bijna een ongeluk. De drie voor ons keken ook bezorgd naar achteren. Toen Astrid zag dat ik in groen glas was gestapt, zuchtte ze geërgerd en liep verder. Bedankt, ik word al warm door jouw compassie.

'Heb je geen schoenen?' vroeg Edilio met een bezorgde frons op zijn voorhoofd.

Ik schudde mijn hoofd terwijl ik iets probeerde te verzinnen. De mijn was niet bepaald de beste plaats om aan schoenen te komen.

'Ik ben ze kwijt geraakt bij het accident.'

Het klonk onwaarschijnlijk, maar gelukkig dacht niemand er te lang over na. Edilio keek bedenkelijk rond zich. En opeens verdween de frons toen hij een oplossing had gevonden.

'Hé, jongens. Waarom lopen we eigenlijk?'

Quinn kreunde vermoeid. En alsof het niet duidelijker kon zijn, zei hij geïrriteerd:

'O laat me eens denken. Zou de reden misschien kunnen zijn dat we een paar uur geleden in elkaar zijn geramd en van ons golfkarretje zijn beroofd omdat iemand,' hij keek boos naar Sam. Blijkbaar was hij nog steeds boos dat de drie voorop hadden gelopen en hem achter hadden gelaten bij mij. Waarschijnlijk was ik dus niet goed genoeg om zijn partner te zijn, misschien niet gek genoeg gekleed. 'Niet wilde stoppen bij de blokkade die overduidelijke STOP bedoelde?!'

Toen hij klaar en met zijn getier, wachtten ze even tot hij tot adem was gekomen.

'Sorry, man, ik ben gewoon zo moe en er is zoveel gebeurd dat ik het even verloor.'

Iedereen leek het te begrijpen, zelfs Astrid was gestopt.

'Daarom leek me het een goed idee om vervoer te nemen.'

'Wat bedoel je?' vroeg Sam.

Edilio wees met zijn vrije hand om zich heen en onze blik viel op een auto die van de weg was geschoten en in een greppel was blijven hangen. Op een imperiaal op het dak stonden twee mountainbikes.

'Ik vind het geen prettig idee om zomaar iemands fiets te pakken,' zei Astrid.

Ik kon mijn oren niet geloven. Lag het nu aan mij of reageerde ze helemaal anders dan verwacht? Aan de anderen af te leiden blijkt het dat ze reageerde volgens haar karakter. Ik draaide met mijn ogen. Dan heeft ze wel een heel verknipt karakter.

Quin kreunde terwijl hij zijn voeten bewoog in zijn schoenen. Vervolgens keek hij naar de fietsen en hij leek meteen verkocht te zijn.

'Doe toch niet zo moeilijk', zei Quinn. 'Heb je het nou nog niet door? Dit is een compleet nieuwe wereld. Het is de FAKZ.'

Astrid tuurde naar een vogel die boven hun hoofd zweefde. Ze vernauwde haar ogen om iets beter te kunnen zien. Ik keek ook naar de vogel, maar ik zag niets vreemd. Misschien kwam dat wel omdat ik nog nooit eerder zo'n vogel had gezien.

'Ja, Quinn. Ik heb het door.'

Astrid pakte Sam over terwijl Edilio, Quinn en ik de fietsen van het dak wilde halen. Ik slikte zenuwachtig toen ik de fiets wilde aanraken. Het was mijn eerste keer en ik was zo nerveus.

Op dat moment vroeg Sam plots achter mij: 'Weet je zeker dat het je wel lukt? Fietsen enzo, want je was toch aan het fietsen toen je ouders opeens verdwenen? Toen je dat deelde met ons was je helemaal aan het bibberen, dus weet je het zeker dat je er al zo snel overheen bent gekomen? Als het niet gaat, kunnen we je ook nog altijd achterlaten. We kunnen je vertellen hoe je Perdido Beach kan bereiken waar de anderen zijn.'

Ik bevroor net voordat ik de ijzeren buis van het stuur kon aanraken. Achterlaten? Meenden ze dat nou?