Bu hikayeye başlarken diğerlerinden farklı olacak diyordum. Tüm kötü çocuklara rağmen Miraç iyi olacak,Alaska saf olmayacak,aile önemli olacak bla bla bla. Taslağımda her şey hazırdı,sadece buraya geçirmek kalmıştı. Sonra bir şey beni durdurdu. Ya da o. Gerçek hayat böyle değildi ki. Gerçek kendini yüzüme vurduğunda bıraktım ütopik yazmayı. Kendi distopyamdan çıkamıyordum çünkü.
Sonra kendime baktım,bunları ben mi yaşıyorum gerçekten?
Romanların bize dayattığı tüm o kötü çocuk iyi kız masallarından kaçarken içine düşmüştüm. Kötü aile yapısı,ayrı anne baba,hastalıklı bir beyin,farklı olduğu iddia edilen statülere rağmen sevgim gözümü boyamıştı. geceleri düşünmek yerine akıllanıyordum,ama vazgeçemiyordum. biri size biraz olsun içini açınca ona acınası gözlerle bakmak yerine sahipleniyorsanız,seviyorsunuzdur. gerçi bakmayın böyle dediğime,düzeleceğim deyip düzelmediğinde de üzülen siz oluyorsunuz. seven kadınlar,üzülen kadınlar,deliren kadınlar. neden hep kadınlar?
neyse ne. ben galiba yine kandım ya. oysaki hani bu sefer her şey farklı olacaktı. neden böyle yaptı?
bitmiyor arkadaşlar,bitemiyor. bittiğinin sabahı uyandığımda daha çok benimmiş gibi hissettim. oysaki benden bir parçanın gitmesi gerekmez miydi? hastalık bu.
YOU ARE READING
Karga Sesleri
ChickLit''Söyle bakalım Stella,bir sonrakini çekerken temize, Aynı ciddiyetle bağlı kalacak mısın metne?''
