"Czy wydaje ci się czasem, że masz jakieś magiczne zdolności? Potrafisz coś przewidzieć, stworzyć, zamienić się w kogoś innego? Jeśli tak - ta szkoła jest właśnie dla Ciebie! [...]
Serdecznie zapraszamy wszystkich, którzy chcą znać odpowiedz na...
Kiedy już się przedstawiłam, ludzie stopniowo przestawali patrzeć na mnie jak na intruza. Dobra, rozumiałam, byłam nowa, ale to nie zmienia faktu, że nie byłam jakimś obiektem z muzeum. No przepraszam bardzo, jednak ja, przede wszystkim, wciąż żyłam!
- Może... - zaczęłam delikatnie. Naprawdę chciałam, aby ta niezręczna chwila już minęła. - Przedstawicie mi się i coś powiecie? Cokolwiek.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
- Księżniczka?! - wymsknęło mi się.
- Taaa - potwierdziła. - Uwierz, ja też wolałabym być normalna.
- Ale... Co tutaj robią księżniczki? - zapytałam. - Myślałam, że to jest szkoła tylko dla ludzi z ,,mocami'' - wypowiedziałam swoje myśli.
- Uhhh - wzruszyła ramionami. - To proste. Ta szkoła nie tylko jest dla takich osób. Fakt, nie mamy mocy. No dobra, parę z nas ma. Jednak nasi rodzice wysłali nas tutaj, żeby się podszkolić. No wiesz; samoobrona, jakieś magiczne moce, bo, kto wie, może w nas takie drzemią?
- Ale chyba nie muszę się kłaniać każdej napotkanej na drodze? - uniosłam jedną brew.
Chyba moje pytanie rozbawiło pozostałych, ponieważ zaraz zanieśli się śmiechem. Nie wiedziałam, że jestem taka zabawna, serio.
- Coś Ty! - powiedziała Roszpunka, kiedy troszkę się uspokoiła. - Każda z nas chce się poczuć jak normalna nastolatka. Podejrzewam nawet, że dostałabyś za to po głowie - znów parsknęła śmiechem. Właściwie to moje kąciki ust też drgnęły ku górze. Wizja jakiejś dziewczyny walącej mnie z wachlarza po głowie była niezwykle obiecująca...
- Jestem Julian - przedstawił się przystojny koleś, siedzący koło blondynki. - Chłopak tej oto tu - wskazał palcem właśnie na ów dziewczynę. - No co, muszę powiedzieć, że jestem zajęty, żeby Ariel sobie nadziei nie zrobiła.
- Wybacz, stary - rzekłam - ale nie jesteś w moim typie - na koniec puściłam mu oczko.
Widocznie znów rozbawiłam ludzi, bo po chwili ich śmiechy było słychać na całej stołówce.
* Perspektywa Jack'a *
Nie wiedziałem, co ze sobą zrobić. Leżenie już dawno mi się znudziło, a mojego współlokatora dość długo nie było. Dodatkowo zaczęło mi burczeć w brzuchu. Ech, pomyślałem, dlaczego ja nie poszedłem na ten obiad?
Podniosłem swoje cztery litery z łóżka i ruszyłem w stronę drzwi. Jednak ja, jak to ja, musiałem o coś uderzyć. Tym razem walnąłem stopą o dziwne coś. Jakby mini robot skonstruowany z magnesów. Ten dzieciak chyba ma jakiegoś świra na ich punkcie.
Syknąłem, bo, mimo wszystko, to coś było twarde, a ja miałem tylko trampki.
Kiedy usłyszałem jakieś piski, syki i inne dziwne odgłosy, odwróciłem się. Przez moje niezdarstwo obudziłem tego...Bimaxa, Baymax'a. Coś w ten deseń.
Poduszkopodobne coś wyszło z kuferka, w którym było schowane, a następnie ruszyło w moim kierunku. Po drodze zahaczyło o krzesełko, a właściwie to szło z nim przyczepionym do brzucha. Nie powiem, dość śmiesznie to wyglądało.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Podszedł do mnie, wymruczał coś w stylu ''skaner uruchomiony'', a następnie objechał wzrokiem po mojej sylwetce. To było dość dziwne. Ba, bardzo dziwne.
- Moje skanery wykryły ból w prawej stopie - powiedział. - Zalecam posmarować maścią oraz przyłożyć plasterek, a ból zniknie - mrugnął.
- Dzięki, ale to zbyteczne - odparłem. W zasadzie to już nie czułem skutku walnięcia się. W zasadzie to nie wiem, dlaczego to coś mi pomaga i czemu się tak przygląda.
- Emmm - chrząknąłem, czując się niezręcznie pod jego wzrokiem - ja pójdę się przejść.
Nie czekając na odpowiedź, pociągnąłem za klamkę i ruszyłem tą samą drogą, którą tu dotarłem wraz z Roszpunką.
