The Woman You Left

CHAPTER 11

How to celebrate an event?

Simple into an extra ordinary event?

Fantastic!

Amazing!

Memorable.

Something special...

Ilan lang yan sa mga bagay na ni-search ko sa internet. Kailangan ko ng iba't ibang klase ng mga ideas. Talagang pinaglaanan ko iyo ng panahon at oras. Even the money na gagamitin para sa pinaplano ko talagang pinag-ipunan ko. I just hope na sana sumampa sa naipon kong pera ang lahat ng gagawin ko.

Why?

Is in't obvious?

Ofcourse! It's my triplets day! Tommorow is their birthday! And I want it to be something special kahit hindi kagarbo at least we are to celebrate it together. They're turning five tommorow. And here I am trying and analizing on how to make the most best out of it.

I know sa istado ng buhay ko ngayon hindi ko maibibigay ang masyadong magarbong celebration para sa kanila. They deserve more. As in more. So what I'm doing is to improvise.

And thanks for my ever supporting friends and co-teacher. Tinulungan nila akong maghanda at mag-ayos para dito. Without their help hindi ko alam kung paano magagawa ang lahat ng ito. Actually the initial plan is to bring them to a beach resort na sa kabutihang palad natapat pa na nagkaroon ng beach outing. We'll just spend our time together - eating, laughing, swimming - normal na ginagawa sa tuwing magbabakasyon.

But things didn't went well, dahil the moment na marealise ko kung nasan kami hindi ko na naiwaglit saking isipan ang posibilidad na magtagpo ang mag-aama. Namuo ang pangamba saking sistema na pilit kong iwinawaglit.

Hanggang sa napagtanto ko na... 'ay teka parang may mali'   na bakit? Bakit kailangan kong maramdaman ang ganitong agagm-agam? Simula't sapul naman ay ito ang maykasalanan kung bakit hindi nito nakilala at nakasama ang kanyang mga anak.

Napatango-tango ako saking sarili. May point naman ako dun.

Humugot ako ng isang malalim na hininga bago mag buntong hininga.

But shit lang talaga. Kung akala ko hanggang dun lang ang kalbaryo ko? Isang malaking pagkakamali pala ang makampante.  I shrug the thought na mag krus ang landas nila ng mga anak ko pero bakit kailangan pa nyang palalain ang lahat? Ang sakit nya sa ulo. Sa puso.

Isa pang problema ang ginawa nito noong nakaraang araw. He totally shaken and awakens the feeling I've been strugling to keep in the dark - darkest place in me. And I hate myself for that matter. I was pretty thakful na hindi na ito naulit. Hindi ko rin naman ito nakita sa paligid so i presume na umalis na ito. Knowing him, napaka busy nitong tao. Idagdag pa ang pagiging workaholik nito.

Pinagmasdan ko ang mahimbing na pagtulog ng mga anak ko. Kahit paano gumagaan ang pakiramdam ko just the mere thought of them. Napaka payapa ng mga ito.

I used to wish to travel back in times when I was a child. Those carefree days. Puro masasayang tagpo lang ang nangyayari sa paligid. Where reality were clouded with fairytales. There's always a happily ever after....

They did exist.

But then we have to wake up and face reality. We can't escape destiny for it's futile. The only thing you could do, as if you have choices is to embrace what's worst. Hopefully may paroroonan din naman. Sabi nga nila, Lahat ng bagay may dahilan.

Hay... Feelng ko napaka bitter ko. Tsk

Pinagmasdan ko na lang ang mapayapang pagtulog ng mga anak ko. Hindi ko maiwasang haplusin ang malalambot nilang buhok. Nakasanayan ko ng panuorin ang pagtulog ng mga ito. At hindi ako magsasawang paulit-ulit na gawin ang ganito sa kanila.

"Ang bilis talaga ng panahon. Dati karga ko pa kayo at halos di magkanda ugaga sa pag-aalaga. Ngayon naman ang lalaki nyo na."

Hindi ko maiwasang pisilin ang matatambok nilang pisngi. Kagigil!

'At kahit tumada na kayo, magkaroon ng sari-sariling pamilya sa hinaharap, kayo parin ang babies ko.'

I kiss theme goodnyt.

"Goodnight babies. Sweet dreams."

Papatayin ko na sana ang ilaw ng lampshade ng mapansin ko ang papel na may mga naka drawing na lobo.

Napangiti ako ng maluwang ng mapagmasdang mabuti ito. Simula ng matuto ang mga itong magsulat at gumuhit ng hugis nakagawian na ng mga itong gumawa ng birthday card. Hindi lang yon, sa paglipas ng araw mas gumaganda at mas nag i-improve ang mga gawa nila. Ika nga 'practice makes perfect'. Nakasulat doon ang mga wish nila. Matatawa ka na lng dahil minsan puro pagkain ang nakalagay.

May mga iba't ibang kulay at hugis ng lobo. May tatlong cake at mga party hats pa na naka guhit. Tatlong mukha ng mga bata - which is ofcourse the celebrants - ang may mga maluluwang ang ngiti, labas ipin.

Wow, talagang may improvement! Easy to identify at hindi nag mistulang abstract.

Binuklat ko ang papel at halos hindi ako makahinga sa aking nakita at nabasa. Ang kaninang ngiti ay biglang naglaho. Ang bilis ng tibokng puso ko na halos pangapusan pa ako ng paghinga. Ramdam ko ang panlalamig ko at halos takasan ako ng dugo. Ramdam ko ang mabilis na pamumuo ng luha sa gilid ng mata ko.

This is a first.

Hindi ko na napigilan ang pagkahulog ng isang butil ng luha ng muli ko itong basahin. Agad ko itong pinahid at mulng pinigilan ang nagbabadyang paghulog nila.

Dear God,

We want daddy for our birthday. Please let us see him. We love him. And we really misses him sooo much.

Love Alexis, Alexare, and Alex

O God. What to do?

Naipikit ko ng mariin ang aking mga mata. Habang ang sulat ay nakalagay saking dibdib.

I'm so cruel.

Sa puntong ito hindi ko na pinigilan ang aking mga luha.

Napaka selfish ko.

Alam ko naman. Aware naman ako na kahit hindi sabihin ng mga ito hinahanap nila ang ama. Kita ko ang lungkot sa mga mata nila sa tuwing makakakita ang mga ito ng buo at kumpletong pamilya. Kahit ako naman, hinihiling at umaasa na mabuo kami.

Pero paano?