Το κουδούνι της εισόδου χτύπησε ξαφνιάζοντάς την. Η Νίνα ξανακοίταξε το κινητό της και στη συνέχεια έτρεξε στο θυροτηλέφωνο.

«Παρακαλώ;», είπε ανοίγοντας την συνομιλία.

«Καλησπέρα. Η Κωνσταντίνα Βεργιώτη;»

«Ναι, η ίδια.»

«Είμαι από το ανθοπωλείο. Έχω μία ανθοδέσμη για εσάς.»

«Εντάξει, σας ανοίγω.»

Ήταν ένα τεράστιο μπουκέτο με κατακόκκινα τριαντάφυλλα, που ίσα ίσα χώρεσε να περάσει από την πόρτα της. Η Νίνα χαμογέλασε με το που της το έδωσε το παιδί του ανθοπωλείου και αμέσως μια χαρούμενη λάμψη φώτισε τα μάτια της. Με το που πήρε την κάρτα όμως στα χέρια της και την άνοιξε, η λάμψη σβήστηκε τόσο απότομα όσο τη φώτισε αρχικά. Τα λουλούδια ήταν από τον Νίκο.

Δεν έχω λόγια για το πόσο άσχημα σου φέρθηκα εκείνο το βράδυ.

Ελπίζω αυτά τα λουλούδια να σε πείσουν να με συγχωρέσεις.

Συγνώμη,

Νίκος.

Η Νίνα σούφρωσε τα μούτρα της και απίστευτα ξενερωμένη παράτησε τα λουλούδια στον πάγκο της κουζίνας. Ύστερα κατευθύνθηκε προς τον καναπέ, αντικρίζοντας το κινητό της να δονείται πάνω στο τραπεζάκι. Κάτι μέσα της την συγκράτησε από το να ενθουσιαστεί και τελικά δεν είχε άδικο. Ο Νίκος ήταν.

«Καλησπέρα.», της είπε μόλις το σήκωσε. «Μόλις μου είπαν από το ανθοπωλείο ότι παρέλαβες τα λουλούδια μου.»

«Ναι, σ' ευχαριστώ. Είναι πανέμορφα.», απάντησε δίχως καν να προσποιηθεί ότι ήταν χαρούμενη και στη συνέχεια έριξε το σώμα της στον καναπέ.

«Την κάρτα τη διάβασες;»

«Ναι.»

«Και;»

«Τί και;»

«Θα με συγχωρέσεις;»

«Η αλήθεια είναι πως θα το ήθελα πολύ, αλλά μου είναι δύσκολο. Δεν ήταν ότι απλά σου ξέφυγε κάτι λάθος για μένα. Με προσέβαλες χοντρά και φέρθηκες και σαν γαϊδούρι.»

«Νίνα, πραγματικά δεν ξέρω τί με έπιασε εκείνο το βράδυ. Ίσως να υπερεκτίμησα τον εαυτό μου και να σε θεώρησα σίγουρη, αλλά...»

«Δεν με θεώρησες σίγουρη, Νίκο.», τον διέκοψε απότομα. «Τσούλα με θεώρησες.»

«Το ξέρω. Και δεν μπορείς να φανταστείς πόσο λυπάμαι γι' αυτό. Δεν θέλω να είμαστε τσακωμένοι γι' αυτό έλεγα αν θες να περάσω απόψε να σε πάρω να βγούμε.»

Dreams of Dancing...Όπου ζουν οι ιστορίες. Ανακάλυψε τώρα