Lost in Darkness #Voltooid #Wattys2016

The Pain

/Jace p.o.v/

Al drie dagen word ik gekweld door de gedachte aan Lucy haar ontvoering. Sinds ze haar hebben meegenomen hebben ze geen voet meer gezet in ons gebied. Wel heb ik gister een brief ontvangen van Xavier zelf waarin hij schreef dat de Heian roedel zich aan zijn roedel moet overgeven als ik wil dat ik Lucy ooit nog terugzie. Vader had kwaad gekeken toen hij de brief ook te lezen kreeg, "We kijken het nog even aan zoon. Ik ga niet onnodig mensen in gevaar brengen," had hij gezegd. Iets dat me woest had gemaakt. Hij weet dat ze mijn mate is, ik heb het hem verteld en op de een of andere manier heeft hij het weten te accepteren. Maar het feit dat ik gisteravond Lucy haar pijn kon voelen in mijn lichaam maakt me rusteloos. Ze doen haar pijn en ik kan er niks tegen doen. Wel heb ik tegen vader gezegd dat we ze misschien een nieuw aanbod konden doen, we kunnen ze een bondgenootschap aanbieden. Wie weet accepteren ze dat wel. Maar eigenlijk was het meer een excuus om toestemming van vader te krijgen om naar de Saffier roedel te gaan, om Lucy te redden. Ik kan het niet aan om haar te voelen lijden. In mijn dromen hoorde ik haar zelfs gillen. Iets dat me al de hele dag achtervolgd. Het is allemaal mijn schuld, ik heb haar weggejaagd met dat gesprek, en ik was niet op tijd om haar tegen te houden. Ik loop de trap naar beneden af en ik kijk vader aan, "Ik ga," zeg ik terwijl ik de brief in mijn hand houd. De brief die een bondgenootschap aanbiedt. Ik moet op tijd zijn, ze mogen haar niet doden of wat dan ook. Ik weet dat ze daartoe in staat zijn, en als zoiets zou gebeuren zou ik mezelf ook van het leven ontnemen. Ik verander in mijn wolfgedaante en ik neem de brief in mijn bek waarna ik begin te rennen. Zo snel mogelijk, ik moet haar helpen. Lichtelijk uitgeput kom ik uiteindelijk aan in het dorp van de Heian roedel. Ik verander terug en ik kijk de roedelleden afwachtend aan, maar als ze doorhebben dat ik ze niks aan kom doen laten ze me voor nu met rust. Ik loop richting het alpha huis en klop op de deur. Als er niemand open komt doen klop ik nog een keer, deze keer wat ongeduldiger. Maar nog steeds doet er niemand over. Of ik word genegeerd of Xavier is niet thuis. Daarom draai ik me om en ik kijk een jongen aan die langsloopt, "Waar is Xavier?" vraag ik kil aan hem. Ik mag niet laten merken dat ik bijna op instorten sta. Elke minuut die ik verlies kan een minuut zijn waarin Lucy pijn lijdt. "Weg, hij is op reis. Een of ander gesprek met de Medici," antwoordt de jongen kil. Bij die woorden heb ik het gevoel alsof ik een hartverzakking krijg. Ze zijn opweg, opweg naar haar familie. Dat is het slechtste nieuws dat er maar kan zijn. Als ze bij hen terugkeert zie ik haar misschien wel nooit meer. Wat zullen ze met haar doen als ze ontdekken dat ze nog niet is ontwaakt. Ik wil het niet weten eigenlijk. Het gebied van de Medici ligt ten Zuiden van het Saffier gebied. Ik moet ze proberen in te halen. Lucy mag niet in hun handen komen. Zij is het enige beetje licht in die duisternis. Weer verander ik en ik begin te rennen. Met elke stap groeite de wanhoop in me, de angst dat ik mijn liefde voorgoed zal verliezen. Mijn Lucy.

Heey allemaal, sorry voor het korte hoofdstuk. Het volgende zal langer zijn, dat beloof ik! Ik hoop dat jullie weer hebben genoten van dit hoofdstuk. Denken jullie dat Jace nog op tijd zal zijn?