Waiting For You

Chapter Twenty Three

I looked at him.Ginagawa mong miserable ang buhay mo Dale at gayon din sa akin nag r'revenge siya at ako naman umiiwas sa hindi ko alam na dahilan kaya hindi ako makausad

"Paano kung sumuko na siya sayo?" I know.I'm a girl and i know how it feels to get frustrated and hurt and get stabbed intentionally,nakikita ko sa mata ni Ash na konti nalang mag g'give up na siya

"Its up to her." Hindi ko mabasa ang mata niya.Naging tahimik ng ilang saglit ang paligid namin hanggang sa siya naman ang nagsalita "And you?" Napabaling ako sakanya "Can you forgive him kapag nag explain siya sayo?" I don't know.Maybe no "Maybe it depends?" Tanong niya pero umiling lang ako

"I gotta go home thank you Dale.Pwede mo ng balikan si Ash nawawala na siya."

"Ma.Bakit hindi ka galit kay Ethan?" I asked and she looked at me

"I tell you.You can't fully hate the person who made you feel love anong magagawa ko kung siya ang nagpatibok ng puso ng anak ko?" I can't believe this.

Maling mali ka ngayon Ma.

Pagmamahal lang ang maganfang pinaranasan niya sa akin.Iba pa duon ang sakit,pagod,lungkot at lumbay at pangungulila nung kailangan ko siya kaya kahit ano pang sumbat ng pag-ibig na yan natabunan parin siya ng lahat ng iyon

Lumabas ako sa kotse ni Dale at hinintay siyang umalis

"Hey who's that?" Napatalon ako ng nakuta ko siya

Bullshit.Hanggang dito ba naman!

Tuloy tuloy akong naglakad at nagpapasalamat na hindi tumutulo ang luha ko kung hindi napatay ko na ang sarili ko sa katangahan

"Krista" hinawakan niya ang braso ko at tinignan ko iyon sabay padabog na kinalas

His body was more defined than ever,yung ilong niya yung mata niya yung mukha niya lahat nagbago pero para sa akin siya parin yung dati kong nakilala

Fuck it's not the right time for that!

"Let go." Hinila niya parin ako

"Why are you so pissed i was only asking" at talagang preskong presko pa siyang makipag usap sa akin na parang walang nangyari

Could you just look at the guts of this guy!

"Damn! Its just like nothing happened for you right?" Sarkastiko kong sinabi "Could you just let go of me? Matagal na tayong wala"

"Whoa wait!" Natawa siya.May joke ba akong sinabi o sadyang nang aasar kang siya?

"I didn't broke up with you!" I gathered all the courage i have and walked towards him

"You left me idiot" hinawakan niya ang pisngi ko sabay taboy ko naman sakanya.Lahat ng binibigay kong tingin sinusuklian niya ng higit pa and i don't know if can do this

"Watch your mouth" i smirked

"What? Do you really expect me to be the same as you left me?" I asked and he stayed silent "Asshole."

And that was the last remark i could ever say before i left him

"Ate!" Tawag ni Kristal "Ate!"

"Ano?" Tanong ko na may pagkairita

"Come down.Now!"

Bumaba ako at nainis sa nakita ko

"Oh ba't andito yan?" Tanong ko sa napaka kasywal na tono.

Damn it.

Mukha akong ewan.Sinubukan kong pakalmahin ang sarili at pumunta ng kitchen para uminom ng tubig pagkatapos ay dumaan ulit ako sa harapan nila Kristal para umakyat

"Ate" hindi ko siya pinansin at dumiretso na kahit na may narinig akong sinabi niya kay Ethan

May kumatok sa pinto ko at agad na binuksan yon.

Napaka tanga mo talaga Krista ni hindi mo tinanong kung sino

Dire diretso siyang pumasok at hindi na ako naka angal

"Your room changed a lot,literally"

Of course because if i didn't then i wouldn't fucking forget you.

Damn i sound so bitter!

"What do you want?" I asked to him and he looked at me

He snaked his hands to embrace me at the back and my mind freezed in thinking of what i should do but before that

"I know that i can't just knock on your door like nothing happened but please...Please hayaan mo akong yakapin ka." He rested his head between my neck and my shoulders.I could feel his warm breathing touch my skin

I unclasped his embrace and tried to escape

"I said just please let me embrace you.Why can't you just listen?" Halatang halata ko ang frustration sa tono ng boses niya

Hinayaan ko lang siyang gawin ang gusto niya ng ilang minuto at nung naramdaman ko ng unti-unti itong gumagaan ay tuluyan na akong kumalas sa yakap niya.

I stared at him as he did the same.

"You're right.You can't just go here like nothing happened but you could always make your way to ride with our past and accept the present." Seryoso ko siyang tinignan lang

Walang galit.Walang hinanakit.Walang kahit ano.

Binaba niya ang ulo niya at nakita kong unti unting tumaas baba ang kanyang balikat.

Ano? Tumatawa pa talaga siya? loko to ah!

"What are you saying?" Tawang tawa niyang tanong.

Shit! Did i actually assumed?!

Nakakahiya putek.

Paniguradong sobrang pula na ang aking pisngi at hindi oarin siya tumitigil sa pagtawa!

Dammit!

I hit him hard "Ano ba! Stop laughing i didn't told you to laugh duffis!"

Tinaas niya ang kanyang kamay tila ba sinasabing ayaw na niya sa kakatawa

"I-I-I'm sorry its just-----HAHAHAHAHA" Nakakainis!

Patuloy ko siyang sinapak pero hindi parin siya tumitigil!

Pinanood ko lang siyang tumatawa hanggang sa pati ako ay natawa sa pag a-assume ko

Well that was hilarious.