You're Mine Mayor (COMPLETED)

Chapter 2

KUMAKABOG ng sobrang bilis at lakas ang puso ko.

Is this real?

Or it's just my imagination?

Hindi parin ako makapaniwala. So i transferred next to him.

Kinurot ko ang pisngi nito just to prove na totoo nga siya.

He winced in pain. "Ouch. That hurts, Sabrina. Hindi ka parin nagbabago. . . Same old habits." Saad nito.

Nang sinabi niya iyon ay nagtatatalon naman sa tuwa ang puso ko.

Did he just remembered what i used to do, back then?

Ibig sabihin nito ay iniisip niya din pala ako.

"Syempre! I was just checking kung totoo ka nga or baka imagination na naman kita."

Dahan-dahan itong umiling. Popping the 'Tsk ' sound.

"Imagination na naman?" He asked referring to what i said earlier.

Sunod-sunod na tango ang ginawa ko at sinabing. . .
"Palagi kasi kitang ini-imagine. Gabi-gabi, araw-araw, oras-oras, minu-minuto kang nasa isip ko. Kasi naka-ukit ka na din dito sa puso ko."

I flashed my charming dimples and winked at him.

Bigla nitong ibinaling sa ibang direksyon ang kanyang ulo.

What's his problem?

Masama na bang humirit ng 'kilig lines'?

"Hey Sergio! Come on, talk to me. I'll be bored to death kapag wala ako kausap." Reklamo ko habang inaalog-alog ko ang braso nito.

Ngunit inignora niya lang ako at mas pinili nitong ilabas ang kanyang cellphone.

"Buti pa ang cellphone, pinagtutuunan mo ng pansin." I blurted out.

But still, hindi niya pa din ako pinansin. I sneaked at what he's scrolling on the phone.

Only to find out that he's playing color switch! What the hell, right?

Bumalik na lang ulit ako sa una kong inupuan which is malapit din sa sliding panel na nagcoconnect sa front seat.

Binuksan ko iyon. "Mamang naka-black suit! Ano po name niyo?" Tanong ko sa taong nasa front seat naka-upo.

Siya iyong kaninang nagsundo sa akin.

"Arnold po, Ma'am. Bodyguard ni Sir." He politely replied.

I smiled back at sinara ko na din ulit ang sliding panel.

"Buti pa yung bodyguard, kinakausap ako." I said another one-punch lines again just to catch his attention.

But to my dismay. . . Naka-earphones pala ang unggoy!

Argg! I surely hate him!

Ayan na naman siya.

Dakilang HOKAGE talaga 'tong si Dan Sergio Osmeña.

●●●●

MATAPOS ang mahabang biyahe. Ay nakarating din kami sa Alaminos.

Pagkalabas ko pa lang ay bumuga agad ang ihip ng sariwang hangin na tiyak kong malinis.

Madaming ipinagbago ang bayang ito.. but in a good way.

Dahil masyado akong naaliw sa pagsasight-seeing, hindi ko napansin na nasa mansyon pala kami ng mga Osmeña.

Pero bakit dito?

Niyakag ako ni Sergio papunta sa Main door na may malaking letter O na naka-ukit.

Kanina ko pa napapansin na sobrang tahimik niya.

Well? Kahit dati naman eh.

When we entered, the first thing that caught my eyes was the big pond with a beautiful angel spreading it's wings at the center.

Malawak ang sakop ng pond na iyon na puno ng water lilies. Ang statwa ng anghel ay pawang gawa sa matataas na dekalidad ng materyales.

The whole house screams of wealth and fame.

The next few hours ay itinour lang ako ni Sergio sa buong bahay.

Ngunit wala akong natandaan ni isa. Dahil sakanya lang ako nakatitig the whole time.

Pero bakit kailangan niya pa akong itour?

"Ah Sergio! Anong oras mo ko ihahatid sa Casa Reyes?" Tanong ko.

Casa Reyes is the name of our small abode. Tatay named it himself.

Napahinto siya sa paglalakad nang marinig ang tanong ko.

Pumihit ito paharap sa akin he walked towards me to close our distance.

"Ihahatid? Why? You didn't know?" Pukol niyang sagot.

Bakit? Anong problema?

Ang sambakol niyang mukha ay mas nadagdagan pa.

"You're staying here for a while, Sab."

Those words became music to my ears.

Parang may kumakantang anghel sa tabi ko.

Staying with Sergio under one roof? Seriously?!

Am I lucky? Or just damned lucky.