Gülümse Bana

GB - 8

"Ablamın bu olayla bir ilgisi yok, anladığıma göre sorunun benimle Efe."

"Evet bu yüzden babamın gözünden düşmen için bütün gerçekleri anlatacağım."

Umursamazca omuz silktim. Anlatmayacağını biliyordum.

"Peki anlatınca senin eline ne geçecek?"

Bunu çoktan düşündüğü yüzünden belliydi. Sinsice gülümsedi. "Sen ikinci sıraya düşeceksin. Babamda işlerin hepsini bana bırakacak. Seni de işe almayacağım."

Ufak bir kahkaha atıp dizlerimin üstüne çöktüm. Kollarından tuttum.

"Eğer bu kadar istiyorsan bütün işleri sen devralabilirsin. Ben istemiyorum."

"Gerçek mi?"

"Valla."

"Sana güvenmiyorum. Kusura bakma."

"Anlat öyleyse babama. Akşama görüşürüz."

O şaşkınca bakarken ben Nisan'ın evine doğru yürümeye başlamıştım.. Gerçekleşmeyecek şeylere kafa yormaya gerek yoktu.

+++

Kapıyı çalıp açılmasını beklerken bütün umudum Nisan'ın kapıyı gülümseyerek açmasıydı. Ama umduğum gibi olmamıştı. Kapıyı Nisan'ın arkadaşı açmıştı. Hayal kırıklığına uğramıştım. Dışa vurmamak için yüzüme umursamaz bir ifade yerleştirdim.

Kız gözlerini kocaman açıp beni boydan boya süzdü. Şakınca "Sen.. Sen o'sun işte. Ağacın ordaki. Hayal görmemişim." diye kekeledi.

Ah! Lanet olsun! Kız  okulda onları izlerken beni görmüştü. Böyle tepki vermesine şaşmamalıydı. Gitmesini beklemem gerekirdi. Gelmekle hata yapmıştım. Aptal Mete bir şeyi de doğru dürüst düşünerek yapsan ölürsün diye geçirdim içimden.

Koluma dokundu. Test eder gibiydi. Bana hayran hayran gülümsedi.

"Sen okulda bizi izleyen çocuksun. Buraya kadar bizi izledin değil mi?"

Gözlerimi kırıpıştırdım. Kızın beni hatırlayacağı neden aklıma gelmemişti ki? Yanlış izlenim bırakıyordum. Telaşla ellerimi kaldırıp hararetle salladım.

"Düşündüğünüz gibi değil. Gerçekten kötü bir..." diye başladığımda Kız gömleğimin kolundan tutup bağırmaya başladı. O kadar sıkı tutuyordu ki kolumu çekiştirmeyi bırakmasam gömleğimi yırtardı.

"Nisan, buraya gel! Sana gerçek olduğunu söylemiştim."

Nisan'ın homurdanan sesini duyabiliyordum. Bıkkın bir şekilde kapıdaki kıza baktı. Beni görmemişti bile. 

"Saçmalama!" Şaşkınca bir bana bir kıza baktı. Beni gördüğünde ufak bir şok geçirdiğinin farkındaydım. Kız evdeyken gelerek her şeyin içine etmiştim.

Kız kolumdan çekiştirip heyecanla Nisan'a baktı. 

"Ya hala saçmalıyorum zaten. Bak canlı kanlı karşında duruyor. Bizi takip etmiş." Yüzünü buruşturup kolumu bıraktı. Sesi düşünceliydi. "Bizim okulda onu üç senedir görmemişim. Gözlerimi gerçekten kontrol ettirmeliyim."

Kolumu bırakmasını fırsat bilerek kapıda iki adım uzaklaştım. Eğer bana bir daha hamle yaparsa kaçmak için şansım vardı.

Dediğini idrak etmem bir kaç saniyemi aldı.

"Ben sizin okuldan değilim."

Kız bilmiş bir şekilde gözlerimin içine baktı. " Bizi ne zamandır izliyordun?"