Gülümse Bana

GB - 8

Yeni bölüm nihayet geldi. Ramazanda bizim için zor olduğundan, aslında üşendiğimizden dün yeni bölüm gelemedi. Tek yaptığımız toplamadığımız yataklarımızda kitap okumaktı. İtiraf ediyoruz. :)

Mete~

Kendimi son anda ağacın arkasına saklayabilmiştim. Az kalsın Nisan'a yakalanıyordum. Onu takip ettiğimi anlarsa benimle asla konuşmazdı. Bunu göze alamazdım. 

Biraz bekledim. Onun dönüp bakmayacağını biliyordum ama yanındaki kız sürekli benden tarafa bakıyordu. Bir kez daha o kıza yakalanırsam kurtuluşum olmayacaktı. Tamam güzel kızdı. Sarı saçlı, yeşil gözlüydü ama ben sarışınlardan hoşlanmazdım. 

Ağacın arkasından başımı biraz uzatıp onlara baktım. Uzaklaşmışlardı ama hala görüş alanımdaydılar. Eğer ortaya çıkarsam kız beni kesin görürdü. Biraz daha uzaklaşmalarını bekledim. Onları takip ederken dikkat çekmemem gerekiyordu. Birinin beni ispiyonlamasını istemezdim. Okuldan çıktıkları sırada bende ağacın arkasından çıktım. Onları kaçırmamak için sık adım atıp devam ettim.

Görebildiğime göre kız sürekli konuşuyordu. Bu ilginçti ama Nisan'ın da ondan aşağı kalır yanı yoktu. Kız her kimse onu şimdiden sevmiştim.Deneyimlerime göre Nisan'ı gülümsetmek o kadar kolay bir şey değildi. Ama bu kız bunu başarmıştı. Nisan inanılmaz enerjik görünüyordu. İkisinin neşeli hallerine kendimi o kadar kaptırmıştım ki Nisan'ın evine geldiğimizi fark edememiştim.

Kendimi toparlayıp bir binanın arkasına saklanıp eve girmelerini bekledim. Eve girdiklerinde aklımdaki tek düşünce kızın gitmesini bekleyip beklememekti. Acaba kız varken gitsem Nisan ne tepki verirdi? Kızardı ama belli etmezdi. Bu iyiydi, kız evdeyken gitmeliydim. Hem oldukça mutlu görünüyordu. Belki bu mutluluktan bana da bir parça gösterebilirdi. 

Aradan çıkıp eve doğru yürümeye başlamıştım ki bir çocuk sesi beni durdurmuştu. Tanıdık bir sesti bu, kardeşimdi.

"Seni babama söyleyeceğim!" Bilmiş bir şekilde ona baktım. "Neden söyleyecekmişsin? Ne yaptım ben?"

Pis pis sırıtp soğuk gözlerle beni süzdü. Onun bu bakışlarından hiç hoşlanmazdım. Onu sevmeme rağmen bu halleri onu benden uzaklaştırırdı. Aslında o ailemizin en zeki üyesi sayılabilirdi. Bazen olayları korkutucu derecede derin anlamlarıyla algılayabiliyor ve bizi şaşırtıyordu. Ayrıca lanet velet şehrin içinde kimse olmadan kafasına göre dolaşıyor ve kaybolmuyordu. 

"O kızı izliyorsun hemde okula gitmiyorsun."

"Bunu nereden biliyorsun? Demek ki sende okula gitmedin bücür. Bence kendinide riske atma."

Gömleğimin kolunu tuttu -boyu ancak orayı tutmaya yetiyordu-. Kaşlarını çattı.

"Ben bücür değilim!" diye söylendiğinde alaycı bir şekilde onu süzdüm. "Emin misin?" dediğimde beni boğmak istermişçesine gözlerime bakıyordu.

"Babam yaptıklarını öğrenince yine o sevgili oğlu olabilecek misin bakalım?"

Güldüm. Kardeşimi kendime ne zaman düşman etmiştim? Lanet olsun, ailem yüzünden özel hayatım olmuyordu.

"Bücür bu söylediklerin çok saçma. Doğrusunu sende bende iyi biliyoruz."

Ellerini yumruk yapıp hırsla bana baktı.

"Bana bücür deme! Babamın gözünde hep sen iyisin, benimle ilgilenmiyor. Onlar için önemli olan sen ve evli ablam."

Ona ters bir bakış attım. Ablamın bu konuşmada yeri yoktu.