Yazdıklarımı anlamaya çalışma sevgili...
Seni anlatacak kelimelere henüz ulaşmadı kafiyelerim.
Belki de seni kelimelere sığdıramamaktı, seni sevmenin en güzel yanı...
Öznesi sen olduğun her cümlem, devrik ve eksik kaldı...
Ne kadar anlatamasam da inatla seni yazıyorum tüm kağıtlara...
Aşkı ya yaşarmış insan, ya da yazarmış...
Ölümü görene dek seni yazmak istiyorum.
Ya ben anlatacağım bir gün seni sevdiğimi...
Ya da uğruna tükenecek tüm ağaçlar...
Ben yaşayamadığım aşkın şizofren aşığıydım belki de.
Sen uzağıma düşen en yakın yabancım...
Her şeye biraz sen eklerken;
Sana sadece kağıt ve kalem olabildim...
Ve seni yaşayamadığım gibi, yazamıyorum da sevgili.
İçimde öyle güzelsin ki.
Kim bilir belki seni yazıp çizerek
O güzelliğe gölge düşürmekten korkuyorum...
Kimseler el sürüp kirletmesin diye seni,
Sarıp sarmalayıp yüreğimin en mahrem yerinde saklıyorum...
Öyle masum sevdim ki seni, bir bebeğin gülüşü gibi.
Seni yaşarken de o masumiyeti bozmaktan korktum.
Korkarak ürkerek, incinip kırılarak, cesur çocuk kalbimle sevdim seni.
Uzağındayken hayaller kurup, yanındayken de utanıp gözlerine bakamayarak...
Oysa gözlerin...
Onlar bakmak için bile çok fazlaydı...
Sen cennetin neresinden yaratılmıştın sevgili...
Sende tüm günahlarımdan arındım
Ve en masum günahında yandım...
