De haven was niet bepaald verlaten. Veel mensen waren net zoals wij te vroeg. Ik zag een oude man zijn vrouw helpen met het trekken van haar koffer, een vader zijn kleine dochter optillen, terwijl haar tweelingzusje aan zijn been probeerde te blijven hangen. Allemaal mensen die hun oud en nieuw in Nederland gingen vieren, of Nederland als tussenstop gebruikten voor hun skivakantie.
'Rose, mag ik de paspoorten alvast?' Vroeg mijn moeder, die op dit soort momenten altijd alles kwijtraakte en daarom mij de belangrijke spullen had gegeven. Ik was gisteravond al blij dat ze binnen was gekomen. Het had me niet verbaast als ze de kaartjes kwijt was geraakt.
Ik graaide in mijn tas, haalde er de grote, donkerbruine, leren portemonnee van mijn moeder uit en stopte hem in haar handen.
'Niet ergens neerleggen.' Waarschuwde ik, en toen vertrok ik naar de wc om even aan de, inmiddels erg drukke, incheckzaal te ontsnappen.
De wc van de haven was gelukkig veel schoner dan ik had durven hopen. Er lagen in ieder geval geen plassen water op de grond en het stonk er gelukkig niet naar het riool. Ik opende mijn bagage tas, pakte de reiniging doekjes en boende de resten make-up van mijn gezicht. Het waren er jammer genoeg meer dan ik hoopte. Ik was gisteravond te moe geweest om dit te doen, en vanmorgen had ik geen tijd gehad. Ondanks dat ik het grote deel van de ochtend in de auto had gezeten, hadden sommige mensen het dikke, zwarte mascaraspoor op mijn wang wel gezien. Zodra alles weg was, opende ik mijn mascara om het weer op te doen.
Ik schrok van mijn telefoon die begon te trillen en het mascaraborsteltje schoot in mijn oog.
'Shit.' Gromde ik kwaad. 'Shit, shit, shit!'
Een meisje vluchtte de wc uit door mijn kwade bui, maar ik paste mijn gedrag niet aan. Luid vloekend pakte ik mijn telefoon, die door het trillen op de grond is beland en duwde mijn tranende oog dicht. Dereks naam lichtte op mijn telefoon.
Ola Señorita's, wilde even zeggen dat jullie optreden gisteravond top was! Geniet van je vakantie! xx
D
Ik stopte mijn telefoon in mijn zak zonder iets terug te sms'en en verliet de wc weer.
Mijn moeders trok een wenkbrauw naar me op toen ik naast haar in de rij ging staan.
'Wat heb je gedaan?' Vroeg ze verbaast. 'Je oog is helemaal rood en je mascara is uitgelopen.'
Ik gromde wat terug en veegde een mengsels van mascara en tranen onder mijn oog weg.
'Nou, dat heb je goed gedaan, Rose.' Lachte mijn zusje triomfantelijk. 'De zwarte streep op je wang is weg, maar blijkbaar vond je het nodig om nu een zwarte vlek te maken.'
Ik hield dreigend mijn hand naast haar hoofd, klaar om haar een mep te verkopen, maar mijn moeder pakte mijn hand vast. 'We zijn nog geen dag bij elkaar en jullie maken alweer ruzie.' Zuchtte ze, alsof zij degene was die hier zo onder leed.
'Jodi begon.' Sputterde ik tegen, waarna ik me tot mijn zusje keerde, die nog steeds een verschrikkelijk irritante glimlach opzette. 'En jij had me best wel even mogen waarschuwen.' Ik wees met mijn vinger naar haar glimlach, waarop ze haar schouders ophaalde.
'Ik dacht dat het mode was in Engeland.'
Als we niet aan de beurt waren geweest, had ik haar een klap verkocht. Maar in plaats daarvan moest ik met de man achter de balie praten, omdat ik van ons de enige was die fatsoenlijk Engels kon spreken. Ik gaf hem onze paspoorten, hij checkte ons in de computer en gaf ons toen onze tickets en sleutels. Tien minuten later stonden we op de roltrap naar boven, en weer twee minuten later liepen we door een cabine de boot in.
Als ik in mijn eentje reisde, ging ik altijd met het vliegtuig, omdat dat dan een stuk goedkoper was. Dit was de eerste keer dat mijn moeder me had opgehaalde, dus vandaar ook de eerste keer van mijn leven op deze boot. Eigenlijk was dit de eerste keer van mijn leven óp een boot. Mijn vader werd altijd zeeziek, dus reisden we altijd met de auto of met het vliegtuig.
Zodra we op de boot waren, kon mijn zusje natuurlijk niet wachten om onze kamer te zien. Met tegenzin ging ik met haar mee om de koffers weg te zetten, terwijl mijn moeder vrolijk naar het café op het tweede deck ging, met de belofte om voor ons allebei een warme chocolademelk te bestellen. Als we dan daar ook aankwamen, zou hij voor ons klaarstaan.
Toen we op deck drie, voor onze kamerdeur stonden, vond mijn zusje dat zíj de eer mocht hebben om de deur open te maken. Ik gaf haar zuchtend de sleutels, me afvragend hoe het kon dat ze nog zo kinderachtig was. Ik durfde te zweren dat ik op mijn dertiende veel volwassener was zij nu is, mensen zeiden vroeger altijd dat ik erg vroeg volwassen werd. Misschien was dit juist normaal gedrag voor een dertienjarige. Ik twijfelde hevig toen ze op het eerste beste bed neerplofte en een raar giechellachje liet horen. Nee, dit kon niet normaal zijn.
Ik plaatste de zware koffers in het gangpad en klapte het bed boven die van Jodi uit.
'I've tried playing it cool, but when I'm looking at you..'
'Hou je bek dicht.' Zei ik met een zangtoon. 'Want anders krijg je een trap.'
'Dat nummer is van One Direction!.' Protesteerde Jodi.
'Wist ik wel.' Ik had gelijk dat ze hun nummers kende.
'Nietes. Je kent de nummer van je leraren niet eens!' Was het triomfantelijks respons.
'Oh, wedden van wel?' En ik zette het refrein van 'What Makes you Beautiful' in, die in - na de confrontatie met Niall en het zingen onder de douche - uit mijn hoofd had geleerd.
'Directionater.'
Die verschrikkelijke klank was het enige dat mij liet opstaan en de kamer uit liet stormen. Ik had geen flauw idee wat 'Directionater' betekende, maar ze had het zo kleinerend, verafschuwd gezegd, dat ik het niet leuk had gevonden.
