Oké, ik was dus wel van plan te vertellen dat ik Niall was tegengekomen. Dat hoefde toch niet direct? Waarschijnlijk was het voor haar veel interessanter dan voor mij.
'Hoi Niall.' zei ik afwezig. 'Waarom ben je me achtervolgt?'
Niall grijnsde en haalde iets uit de zak van zijn paarse vest. 'volgende keer als je me probeert wijs te maken dat je nóóit je camera vergeet, moet je niet vervolgens je camera laten liggen.'
Mijn mond vormde een 'o' en ik kon het niet laten om even naar Katie te kijken, om te zien wat zij van dit tafereel vond. Als ik het goed had, vond ze het allemaal wel leuk. Dé Niall Horan van One Direction in haar kamer. Ze liep naar hem toe en pakte de camera uit zijn handen.
'Dankjewel, Niall.' Zei ze net iets te slijmerig. Ik giechelde, en kreeg vervolgens twee verbaasde blikken op me gericht, dus hield ik gauw weer op. 'Ja, bedankt.' Zei ik gauw en ik pakte mijn crème leren jack die op mijn bed lag. 'Wij moeten gaan.' Zei ik tegen Katie.
'Oh ja,' bedacht ze zich. Terwijl ze haar jas pakte bond ik mijn vochtige haar in een paardenstaart. Met zijn drieën verlieten we onze kamer, naar beneden. Bij de grote deur namen we afscheid van Niall, die de andere kant opmoest. Omdat hij zijn tas had laten liggen, was Louis zonder hem weggegaan, dus moest hij met de bus. Ik vroeg me af hoe dat zou gaan. Hij zou vast aangekeken worden. Bah! Het leek me verschrikkelijk als bijna de hele wereld wist wie je was. Dan zou je nergens meer naar toe kunnen zonder dat iedereen je aanstaarde of je handtekening wilde.
'Rosie, hij is nu wel weg hoor.' Ik hoorde aan Katie's stem dat ze lachte en kwam weer tot leven.
'Sorry, ik was even in gedacht verzonken.' Zei ik, en ik negeerde haar blik. 'Wanneer ga je me vertellen wat er is gebeurd?' vroeg ze nieuwsgierig. ik zuchtte en begon richting het park te lopen, Katie rende achter me aan en pakte mijn schouder. Ik schudde haar van me af.
'Ik kwam hem tegen toen ik mijn fotocamera zocht. Hij had hem gevonden en vroeg me toen of ik wilde helpen zijn tas te zoeken. Dat deed ik, daarna hebben we wat gepraat en toen ging ik weer weg.' Raasde ik. Katie trok haar wenkbrauwen op. 'en?' zei ze, terwijl ze wachtte op meer. Ik rolde mijn ogen. Soms kon ze zo opdringerig zijn.
'En, niks. Dat was het.' Probeerde ik haar duidelijk te maken, maar ze leek het niet te snappen. '
Eerst in die kleedkamer, nu ergens anders. Wat mis ik?' 'Dat ergens anders was in het zanglokaal.' Dit keer rolde Katie haar ogen. 'Je weet best dat ik dat niet bedoelde.'
'Goed,' zei ik. 'Ik ben hem al eens tegen gekomen in het zanglokaal. Hij kwam binnen toen ik daar aan het zingen was. Maar ik snap niet waar je op doelt? Ik kom wel vaker mensen tegen hoor.'
'Je was hem al eens tegengekomen?' was het enige wat Katie gehoord had. Ze schreeuwde nu. 'Waarom vertelde je dat niet?'
Ik zuchtte diep om haar duidelijk te maken dat het niets uitmaakte. 'Omdat het niks voorstelt. Jij ziet hem als een soort god. Dat heb ik nooit gedaan, en dat ga ik ook nooit doen.'
Katie grinnikte met twinkelende groene ogen. ‘Nou, als ík alleen met hem was geweest, zou ik het wel weten hoor. Maar, zijn jullie nou vrienden?'
'Vrienden?' herhaalde ik. 'Ik heb hem drie keer gesproken!' 'Plus de lessen.' 'Precies ja. Lessen. Sorry hoor, maar ben jij ooit bevriend geweest met je leraar?' Katie giechelde. 'Ik heb ooit mijn dansleraar gedated.'
'Níét!' riep ik uit. En ik begon te lachen. Dat was wel echt weer wat voor Katie. 'Wanneer, hoe heette hij?' vroeg ik nieuwsgierig en opgelucht met dit nieuwe onderwerp waar geen beroemde, blondharige jongen in zat.
'Twee jaar geleden. Toen was ik dus vijftien. Danny was twintig en gaf les in breakdance'
'Heb jij aan breakdance gedaan? Maar je zegt altijd dat je daar heel slecht in bent.' Katie was een goede danseres. Nee, ze was een Geweldige danseres. Ze kon alle stijlen, van klassiek, naar hiphop, naar salsa. Alle stijlen, behalve breakdance.
'Dat ben ik ook. Danny bood me aan om bijles te geven. Tja, daar is nooit echt wat van gekomen.'
Katie zuchtte. 'Ik vond hem zó stoer. We zijn wat gaan drinken in een café en toen had ik veel te veel gedronken. Ik ben naar huis gefietst en ging voor de deur over mijn nek. Mijn vader was kwaad, ik had een maand huisarrest. Mijn eigen schuld natuurlijk. Op je vijftiende al drinken, en dan ook nog dronken thuiskomen.
Maar goed. Ik zag Danny nog tijdens mijn danslessen en toen ging ik een keer met hem mee naar huis. Ik vond het verschrikkelijk spannend, en tegelijkertijd vond ik mezelf ook erg stoer. Een meisje van vijftien dat meeging met een jongen van twintig naar zijn huis!'
Katie stopte met praten en sloeg haar hand tegen haar hoofd.
'Stom natuurlijk. Ik was zo naïef. Als ik had geweten dat het hem alleen om de seks ging, had ik het niet gedaan.
Of misschien toch wel. Maar ja. Ik ben dus met hem naar bed geweest. Mijn eerste keer.
Daarna negeerde hij me twee weken. Geen telefoontjes, geen mailtjes. Na die weken besloot hij dat het niet slim was.
Hij begon weer tegen me te praten. Al was dat alleen om me af te kraken. Ik was niet lenig genoeg. Mijn moves waren te slap. Doodongelukkig, was ik. Ik weigerde nog naar die les te gaan, en toen ben ik er ook mee gestopt.'
Ik viel even stil toen ze klaar was met haar verhaal. Dit had ze me nooit verteld. Zie je wel. Wilde ik zeggen. Nooit daten met je leraar. Maar ik hield me in.
In plaats daarvan liep ik naar Katie toe. Ze had gehuild, veegde de tranen met haar mouw van haar gezicht. Ik zei niks, pakte alleen haar hand.
'En dan begin ik ook nog te huilen.' Mopperde Katie.
'Geen tranen laten om die sukkel.' Vertelde ik haar, terwijl ze knikkend mijn hand weer los liet.
Katie glimlachte flauwtjes. 'Kom op. We gaan toch niet de laatste warme middag van het jaar verpesten.' Daarna pakte ze mijn hand weer vast en trok me mee naar 'Sunset' ons favoriete café. 'Ik trakteer op een kop koffie en appeltaart.'
~
