One Last Time {Wattys2016}

Last Part

Okey χαλαρώστε! Last part για το 2015:) Ειδικά αφιερομένο στις Ροδ, Μαριλία και Ειρίνη. Να περάσετε όμορφα σήμερα. Και πραγματικά εύχομαι σε όλους τα καλύτερα για το 2016! Φιλιά πολλά

"Λοιπόν.. Γιατί έφυγες;" με ρώτησε ο Jackson αφού έκατσε στον καναπέ απέναντι μου. Ο Kay με κοίταξε με ένα άγριο βλέμμα και μου έγνεψε για να πω την αλήθεια. Μια αλήθεια που δεν ήταν δυνατόν να την πω. Θα με έδιωχνε. Θα με θεωρούσε μια πόρνη και τίποτα άλλο. Με τα δίκια του βέβαια. Παράτησα μια ζωή για μια στιγμή. Τόσο μυαλό είχα.
"Συγνώμη." ήταν το μόνο που μπόρεσα να πω.
"Εσύ.. Ήσουν με εκείνον;" με ρώτησε και κατάλαβα ότι αναφέρονταν στον Jason. Χαμήλωσα το κεφάλι μου.
"Γιατί;" με ρώτησεβκαι σκούπισε τα μάτια του.
"Οκ. Θα σας αφήσω λίγο μόνους." είπε ο Kay και έφυγε έξω. Εγώ πήγα κοντά του και τον κοίταξα στα μάτια. Ήταν κόκκινα.
"Έκλαιγες;" τον ρώτησα. Άργησε λίγο αλλά απάντησε.
"Σε έψαχνα. Παντού. Και εσύ.. Απλά είχες φύγει. Έριξες μια πέτρα πίσω σου ιαι έφυγες. Σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Μπορούσες απλά να μου πεις πως σου αρέσει εκείνος. Πως τον θες. Πως έχει αυτό που έψαχνες. Θα το προτειμούσα. Θα προτειμούσα να μου πεις πως δεν με αγαπάς πλέον. Πως δεν νιώθεις τίποτα για εμένα. Παρά να φύγεις έτσι. Σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Σαν να μην έχει γίνει τίποτα μεταξύ μας." είπε και ένα δάκρυ ξέφυγε από τα μάτια του. Πήρε μια ανάσα και συνέχισε. "Μπορώ... Μπορώ να σε φιλήσω;" με ρώτησε και με κοίταξε στα μάτια. Του έγνεψα καταφατικά και ένωσε τα χείλη του με τα δικά μου. Ίσα να ακουμπήσουν. Δεν ήταν ένα φιλί παθιασμένο. Ένα απλό φιλί αγάπης ήταν. Τόσο απλό και τόσο μοναδικό ταυτόχρονα.
Τον τράβηξα μακριά μου και έτρεξα στο μπάνιο. Τον άκουσα από πίσω μου. Έσκυψα και έβγαλα ότι είχα και δεν είχα. Όχι πάλι.
"Υπάρχει κάτι που πρέπει να μάθω;" με ρώτησε και τον κοίταξα στα μάτια.

...........

Το άλλο πρωί πήγαμε ξανά σε γιατρό.
"Η γιατρός θα σας δει τώρα." μας είπε η γραμματέας και έκατσε ξανά στο γραφείο της.
Μετά από λίγη ώρα βγήκα με το τεστ στο χέρι. Το έδωσα στην γιατρό και έπεσα στην αγκαλιά του Jackson. Με το κεφάλι κάτω.
"Συνχαριτήρια!" μας είπε. "Είναι θετικό." συνέχισε και χαμογέλασε. Κοίταξα τον Jackson που χαμογέλασε. Πως μπορούσε; Δεν υπήρχε περίπτωση να είναι δικό του.
Στον δρόμο για το σπίτι δεν μίλησα. Και τι να πω; Ότι ήμουν ένα τσουλί που ήθελε απεγνωσμένα κάτι μέσα της; Ούτε που ήξερα ποιανού είναι το παιδί. Και εκείνη την ώρα μου έκανε την ερώτηση.
"Ποιανού είναι;"
"Εγώ.. Δεν ξέρω." του είπα και προσπάθησα να κρατηθώ για να μην κλάψω. Πάτησε φρένο και γύρισε σε εμένα. Πραγματικά για μια στιγμή νομίζα πως θα με σκότωνε. Μα τελικά το βλέμμα του κάτι άλλο έδειχνε.
"Κοίταξε με. Δεν με νοιάζει με πόσους έχεις πάει όσο καιρό έλειπες. Δεν με νοιάζει ποιανού είναι. Απλά να ξέρεις πως αυτό το παιδί θα το προσέχω σαν δικό μου."
Μπήκαμε στο σπίτι. O Kay μας περίμενε στη πόρτα.
"Ειναι θετικό." του είπα και προσπάθησα να φανώ χαρούμενη. Ο Kay έτρεξε και με έσφηξε στην αγκαλιά του.
Η πόρτα χτύπησε. Ο Jackson άνοιξε. Άνοιξε και έπεσε. Ένα χέρι προσγηώθηκε πάνω του και ένας άνδρας έπεσε πάνω του και τον βαρούσε μέχρι που έμεινε αναίσθητος. Προσπάθησα να πάω προς τα εκεί μα ο Kay με έπιασε και μπήκε μπροστά μου. Άλλοι δύο τύποι μπήκαν μέσα και τον έπιασαν. Τον κόλλησαν στον τοίχο και ο τελευταίοα με πλησίασε. Προσπάθησα να θυμηθώ τα λόγια του Kay.. "Από σίδερο. Με ακούς; Από σίδερο θα είσαι!" μου έλεγε. Αυτό θα έκανα. Ο άνδρας ήρθε δίπλα μου και στράφηκε προς τον Kay.
"Αυτή είναι; Για αυτή παράτησες την συμορία; Αυτή είναι ο "άγγελος" σου;" είπε και με έπιασε από τα μαλλιά. Τα χέρια μου προσπάθησαν να μην του το επιτρέψουν αλλά μάταια. Με κόλλησε στον τοίχο και κατέβασε το παντελόνι του.
"Κοίτα Kay. Δες τι παθαίνει όποιος μπλέκει μαζί μου" του είπε ενώ σήκωσε την φούστα μου. Όχι. Όχι δεν μπορούσε! Όχι μετά από τόσα χρόνια. Δεν μπορούσε να με βιάσει ξανά. Όχι τώρα. Το μωρό μου.
"Μην τολμήσεις!" του φώναξε ο Kay και προσπάθησε να έρθει κοντά μου αλλά δεν μπόρεσε.
"Το έχω ήδη κάνει." απάντησε εκείνος και γέλασε. Μπήκε μέσα μου. Και μετά ξανά. Και ξανά. Έκλεισα τα μάτια μου. Προσπάθησα να μην νιώσω τον πόνο. Και σκέφτηκα. Αναμνήσεις. Πολλές αναμνήσεις. Ήταν Χριστούγεννα. Είμασταν στουα γονείς του Jackson και τρώγαμε. Σε λίγο θα άλλαζε ο χρόνος. Συνέχισα τις σκέψεις μου μέχρι που άκουσα μια φράση να βγένει από το βρώμικο στόμα του.
"Τι στο διάολο; Χύνεις ή αιμοραγείς γαμώτο;" μου φώναξε και βγήκε από μέσα μου. Κοίταξα τα πόδια μου. Σκατά. Αίμαι έτρεχε. Παιδί; Όχι. Δεν είναι αυτή η ζωή μου. Είχα μια ευκαιρία. Μια ευκαιρία και καταστράφηκε και αυτή. Η ζωή μου δεν θα γίνονταν ποτέ έτσι. Εγώ ήμουν για άλλα. Έπρεπε να είχα μείνει με τον Kay τότε που μπορούσα. Αλλά διάλεξα μια "φυσιολογική" ζωή. Φυσιολογική τρόπος του λέγειν δηλαδή. Η ζωή μου ποτέ δεν θα ήταν φυσιολογική. Και δεν θα γίνονταν. Τα μάτια μου έκλεισαν...
Πρώτη μέρα..
Ξύπνησα σε ένα νοσοκομείο. Κοίταξα γύρω μου. Το χέρι μου ήταν συνδεδεμένο με κάτι καλώδια. Με το ζόρι κράταγα τα μάτια μου ανοιχτά. Η πόρτα του δωματίου μου άνοιξε. Ω αυτός ο ήχος από τα μηχανήματα δεν σταματούσε. Είδα τον Kay να έρχεται προς το μέρος μου. Χαμογέλασα. Ακούμπησε το χέρι του στο δικό μου. Κάτι μου είπε αλλά δεν μπόρεσα να καταλάβω. Έκλεισα τα μάτια μου.
Δεύτερη μέρα...
Προσπάθησα να ανοιω τα μάτια μου μα δεν μπορούσα. Το χέρι μου πονούσε. Ένιωσα κάποιον να με ακουμπάει. Δεν μπορούσα να άνοιξω τα μάτια μου. Προσπαθούσα πολύ. Το κεφάλι μου πονούσε. Το ένιωθα βαρύ. Το σώμα μου ήταν μουδιασμένο. Άκουγα το όνομα μου να προφέρεται από κάποιον αλλά δεν μπορούσα να καταλάβω πολλά. Έκλεισα τα μάτια μου.
Τρίτη μέρα...
Ανοιξα τα μάτια μου απότομα. Νομίζω πως είχα δει ένα όνειρο. Δεν ήμουν σίγουρη. Τα έβλεπα όλα θολά. Στην αρχή δεν θυμώμουν που ήμουν. Μετά από λίγο όμως μου ήρθαν όλα στο μυαλό. Ήμουν στο νοσοκομείο. Θυμάμαι τον Kay. Θυμάμαι τον πόνο. Θυμάμαι το αίμα. Θυμάμαι το μούδιασμα. Η πόρτα άνοιξε. Δεν μπόρεσα να δω ποιός ήταν. Έκλεισα τα μάτια μου.
Τέταρτη μέρα...
Νιώθω κάτι να με τσιμπά. Ανοίγω τα μάτια μου. Βλέπω την ένεση στο αριστερό μου χέρι. Τρεις γιατροί είναι πάνω από το κεφάλι μου. Πονάω. Μυρίζω το αίμα. Το νιώθω να ρέει. Άλλη μια νοσοκόμα μπένει μέσα. Έκλεισα τα μάτια μου.
Πέμπτη μέρα...
Άνοιξα τα μάτια μου. Δεν ζαλιζόμουν. Τα έβλεπα ολς καθαρά. Μόνο το κεφάλι μου και το αριστερό μου χέρι πονούσαν λίγο. Ελάχιστα. Ο Kay μπήκε μέσα. Προσπάθησα να μιλήσω μα δεν μπόρεσα. Βούρκωσα. Κάτι μέσα μου μου έλεγε πως έπρεπε να λυπάμαι. Μα δεν θυμώμουν. Ο Kay έπιασε το χέρι μου. Πήγα να μιλήσω μα δεν μπόρεσα ξανά. Έπιασα τον λαιμό μου. Ο Kay δεν άντεξε. Έφυγε.
Έκλεισα τα μάτια μου.
Έκτη μέρα.
"Όχι!" φωνάζω και ξυπνάω. Ξαφνικά θυμάμαι τα πάντα. Θυμάμαι ότι είχε γίνει τις προηγούμενες μέρες. Ο Kay μπένει στο δωμάτιο. Μάλλον άκουσε την φωνή μου. Το βλέμμα μου τα λέει όλα. Ήταν έξυπνος. Κατάλαβε πως θυμάμαι.
"Λυπάμαι Alex.." μου είπε και έκλαψε. Γιατί λυπόταν; Για το μωρό; Ο Jackson που ήταν; Σαν να κατάλαβε τα ερωτήνατα που πλάκωναν το μυαλό μου μου χάιδεψε τα μαλλιά και μου τα είπε όλα. Ο Jackson ήταν νεκρός. Και το μωρό μου το ίδιο. Δια μαγείαα σώθηκα του έλεγαν οι γιατροί. Δεν το άντεξα. Έκλεισα τα μάτια μου..

Μετά από μέρες μπορούσα να σταθώ στα πόδια μου. Σωματικά. Γιατί ψυχικά ήμουν χάλια. Κάθε βράδυ ο Kay ξυπνούσε από τις φωνές μου. Έβλεπα συνέχεια εφιάλτες. Ο Kay με πήγε να δω τον τάφο του Jackson. Μια τελευταία φορά. Μια τελευταία φορά να τον φιλούσα. Μια τελευταία φορά.
" Μια τελευταία φορά.
Κάθε φορά τελευταία φορά.
Προσπαθούσα να το σταματήσω.
Μα ήταν τόσο δύσκολο να φύγω μακριά.
Μακριά του.
Μακριά από το χαμόγελο του.
Αυτό το χαμόγελο που με κρατούσε.
Βυθισμένη στα μάτια του. Σε έναν μαύρο παράδεισο..." είχα πει στον Kay την τρίτβ φορά που είχα φύγει μακριά από τον Jackson.
Πλέον και να ήθελα, δεν θα μπορούσα να φύγω από το χαμόγελο του. Από τον παράδεισο μου. Είχε φύγει εκείνος μακριά μου...
"Σου υπόσχομαι Jackson. Σου το υπόσχομαι. Θα τους βρω. Θα τους βρω και θα τους κάνω να φτύσουν το γάλα της μάνας τους. Στο υπόσχομαι.." του είπα στην τελευταία μου επίσκεψη στον τάφο του. Αυτό ήταν. Τον αποχαιρέτησα έτσι. Δεν θα ξαναπήγαινα. Ήταν το αδύναμο σημείο μου.. Και από εδώ και στο εξής δεν θα είχα αδυναμίες..

Happy new year!