The First Hunger Games (nl)

Het Capitool

Het begin en het einde is altijd het moeilijkst. Het is nooit precies te voorspellen wat er zal gaan gebeuren. Sommige zullen zichzelf ter onder brengen in roem en rijkdom en andere zullen langzaam wegsterven in angst en wanhoop. Het voelt alsof ik nu al wegrot wachtend op de dood. Elke minuut komen we dichter bij het Capitool en elke minuut is dichter bij mijn dood. Ik sla mijn deken om mijn hoofd, zachtjes huilend probeer in me te verstoppen onder mijn deken voor al dit wat gaat gebeuren. In ben gewoon maar een meisje die de waarheid niet onderogen wil zien en niet wil accepteren. Ik ben net zoals ieder ander maar toch voel ik me anders. Dit kan toch niet voor niets zijn gebeurd, de wereld moet het zo hebben gepland en dit is vanaf nu mijn lot dat altijd al was geschreven in mijn verhaal. Ik doe mijn ogen dicht in de hoop dat ik in slaap val, gister heb ik me proberen te verstoppen voor alle gebeurtenissen die nog moeten komen maar nu zweeft het allemaal in mijn hoofd. Van het moment dat ik van mijn voetstuk in de arena afloop tot op het moment dat ik misschien iemand moet doden of zelf wordt vermoord.
De tremt remt langzaam af en ik weet dat we er bijna zullen zijn. Had ik nu nog maar even om al mijn gedachten op een rijtje te zetten voordat ik in oog kom te staan met de camera's, de andere tributen en het Capitool. Zachtjes wordt er aan de deur geklopt, hard geklopt zacht geklopt. Ik vraag me af wie het is 'Kom maar binnen' roep ik. Mitchel komt binnen lopen 'we zijn er zo en over een uur moeten we klaar zijn voor vertrek'. Ik knik en hij loopt langzaam de deur uit. Nog een uur heb ik om me om te kleden en klaar te maken, dat moet wel lukken. Langzaam kom ik me bed uit, ik voel me zwaar en alle moed is me in de schoenen gevallen. Ik wil niet, ik wil gewoon thuis zijn en bij mijn ouders op de bank zitten, veilig en vertrouwd.
Er wordt op de deur geklopt, 'Dalia kom je we zijn er' hoor ik Merlyn zeggen. Ik maak de deur open en loop naar buiten. 'Meisje wat is er', 'niks hoor' zeg ik zo onschuldig mogelijk. Alhoewel alles is mis, ik voel me slecht, verdrietig en moet alle moed bij een schrapen voor dit moment. Ik ben er klaar voor. De treindeur gaat open en ik zet een lach op mijn gezicht. 'Dalia, Mitchel' wordt er om ons heen geroepen. De camera's worden op ons gericht en er staan heel veel mensen om ons heen naar ons te zwaaien. Ik voel me erg ongemakkelijk maar probeer te blijven lachen terwijl ik terug zwaai. We worden door twee mannen in een pak naar ons verblijf gebracht. Het is een heel groot en hoog gebouw, ik heb nog nooit zoiets gezien. Bij ons in district 12 is het grootste gebouw het gemeentehuis, hier is alles groot, hoog en mooi.

Op een snel tempo gaat de lift naar boven naar ons appartement, wij zitten op verdieping twaalf net zoals ons district nummer. De liftdeuren gaan open en we komen terecht in een mooie grote hal, de hal heeft licht blauwe muren en is verdeeld in een aantal kamers. Rechts van ons is de eetkamer met een grote witte ronde tafel en blauwe en groene stoelen. Tegenover ons is de woonkamer met een giga tv en twee witte banken, links van ons zijn vier deuren, ik denk dat die naar de slaapkamers en badkamers gaan. 'Het is prachtig' zeg ik terwijl ik de kamer rond kijk. 'Dit is nou het Capitool ik hoop dat jullie het net zo geweldig vinden als mij' zegt Merlyn trots. Ik heb zoiets als dit nog nooit gezien, ons huis past wel drie keer in dit appartement. 'Over een uur moeten jullie naar het trainingshal gaan en daar zal ze jullie aan iedereen voorstellen en uitleggen wat je daar allemaal kan doen' zegt Adrian. Ik en Mitchel knikken. 'Ahhh Dalia dat wordt jouw slaapkamer de komende paar weken' zegt Merlyn terwijl ze me naar de kamer brengt. Het is de deur helemaal links, ik doe de deur open en ik stap een grote kamer binnen met een groot tweepersoonsbed in het middel er is een heel groot raam waardoor je de hele stad ziet. Langzaam loop ik naar het raam, er lopen allemaal mensen buiten met kleurrijke kleren en kleding. Zoveel mensen heb ik nog nooit gezien. Ik ga naar het bed en laat me erop vallen, het ligt heerlijk. De mensen hier hebben een luxe leven en wij in de districten hebben niks. Het Capitool had het eerlijker kunnen maken, maar ja ze zijn nou eenmaal niet eerlijk. Zij hebben veel eten terwijl wij bijna niks hebben, zij blijven de hele dag thuis niks doen, wij moeten hard werken en krijgen maar een beetje geld, zij zijn veilig, en wij, wij worden ter dood veroordeelt. Ik druk mijn gezicht in het kussen, het is allemaal zo oneerlijk. Alles is oneerlijk, het leven is oneerlijk. Na een uur wordt er op de deur geklopt 'Dalia tijd om te gaan' roept Adrian. Ik sta op en doe de deur open, ik ben benieuwd naar alle andere tributen en wat ik kan gaan trainen. Ik, Mitchel en Adrian stappen de lift in, Adrian druk op de knop voor de laagste verdieping. We gaan met een vaart naar beneden. De lift stop als we beneden zijn, hier gaan we dan. De deuren gaan langzaam open.