Met een bosje rode rozen in haar handen liep zij naar de plaats. Hier was zij al vaak geweest, al heel vaak. Al vanaf kinds af aan bracht zij hier haar bloemen. Eerst waren de bloemen gestolen uit de tuin van de buurvrouw maar toen ze ouder werd begon ze zelf bloemen te kopen. Elk jaar liet ze het bosje achter op deze plaats en de volgende dag was het bosje weg. Waar het bleef? Ze had geen idee. Bij de plaats aangekomen trok ze haar zwarte handschoen uit en voorzichtig legde ze de rode rozen op de grond.
Met haar handschoenen in haar handen zette ze een stap naar achteren en observeerde ze de plaats. Het zag ze nog precies zo uit als vroeger. De grote oude eik zorgde ervoor dat de regen niet op de mooie plaats zou komen. Er lag een oude boomstam en het leek wel of deze gemaakt was om erop te zitten. Veel uren had ze er doorgebracht toen ze klein was.
Op een dag had ze een bos bloemen geplukt voor haar moeder, ze was jarig. Gestolen bloemen uit de tuin van de buurvrouw, want die bloemen waren zo mooi. Het was nog niet zo laat dus besloot ze om naar de plaats te gaan. Toen ze, na hier een uurtje gezeten te hebben, weer vertrok vergat ze de bloemen. Pas toen ze aan de keukentafel haar avondeten geserveerd kreeg dacht ze er weer aan. De volgende dag ging ze terug en de bloemen waren weg. In plaats van de bloemen lag een stukje verderop een klein armbandje. Ze herinnerde het allemaal nog alsof het gisteren gebeurt was.
Het jaar daarop, op haar moeders verjaardag, was ze het voorval nog niet vergeten. Ze besloot weer bloemen achter te laten omdat ze benieuwd was wat er zou gebeuren. Deze keer niet alleen de bloemen maar ook het armbandje. Hetzelfde armbandje als ze vorig jaar. Ze wilde het teruggeven. De volgende dag waren de bloemen weg maar het armbandje lag er nog.
~Hou het maar.~
Stond op het briefje wat ernaast lag.
Ze besloot elk jaar bloemen neer te leggen. Om de eigenaar van het armbandje te bedanken en om iets terug te doen..
