Na mijn concert plof ik voldaan neer op de bank in de kleedkamer. Een glimlach verschijnt op mijn gezicht als ik mijn telefoon ontgrendel. Duizenden beerichtjes komen binnen van mijn instagram. Mensen die me bedanken voor mijn concert, mensen die zeggen dat ze van mij houden en nog veel meer andere soorten berichtjes. Natuurlijk, ik krijg ook haatreacties maar die negeer ik. De mensen die zo over me denken zijn gewoon jaloers, dat zegt mijn moeder altijd.
"Mary, je koffie."
Ik bedank mijn assistente en neem een grote slok van mijn koffie. Van dit soort kleine dingen kan ik op een of andere manier altijd enorm genieten.
"Mary, je moet nog handtekeningen zetten."
Weer mijn assistente maar deze keer met een grote stapel foto's van mij. Ik moet er zeggen dat ik er best goed op sta. Ik neem de foto's aan en pak een grote zwarte stift. Onder het genot van mijn koffie begin ik handtekeningen te zetten. Als ik een aantal foto's gehad heb hoor ik een klop op de deur.
"Binnen," zucht ik met kramp in mijn hand.
Een enthousiast meisje opent de deur. Ze heeft een fotocamera in haar hand en in haar andere hand draagt ze een pasje. Helemaal vergeten, ik had een meet and greet.
"Ik ben Feline," zegt het meisje vrolijk terwijl ze haar fotocamera omhoog houd. "Mag ik met je op de foto?"
Ik schat dat ze ongeveer twaalf is. Ze lijkt blij om me te zien.
"Ja natuurlijk wil ik met je op de foto," antwoord ik.
Het is altijd fijn dat mensen op de foto met me willen. Het maakt me gelukkig en door al die vele foto's krijg ik het gevoel dat mensen me aardig vinden en van me houden. Ik vraag mijn assistente om een foto te maken en natuurlijk doet ze dit.
"Cheese," zegt mijn assistente lachend.
Ze drukt op het knopje en we lachen vrolijk.
"Laat eens zien!" roept het meisje terwijl ze de camera overpakt.
Ik kijk over de schouder van het meisje mee. De foto is goed gelukt, zoals altijd. Ik sta er op zoals altijd. Mijn lange bruine haar valt tot ongeveer mijn middel en mijn groene achtige ogen met lange wimpers kijken vrolijk vooruit.
"Was ik maar zoals jij," zucht het meisje.
Voor een moment krijg ik medelijden met haar. Nog nooit heb ik het op deze manier gevoeld. Altijd wanneer mensen dit tegen me zeiden wist ik wel iets terug te zeggen maar deze keer is het anders.
"Je bent mooi zoals je bent," fluister ik na een paar minuten.
Het meisje schudt haar hoofd en een traan loopt over haar wang. Ik trek haar in een omhelzing en bijt even op mijn lip om niet te gaan huilen. Mary! Je moet sterk zijn. Waarom voel ik zoveel medelijden met een meisje wat ik nauwelijks ken en wat ook nog eens een fan is ...?
