Project LOKI ①

Chapter 07: Damsel in Distress

Sinubukan ko siyang kausapin kahapon para tingnan kung pwede na ba kaming magkaayos o may kinikimkim pa siyang galit dahil sa panghihimasok ko sa past niya. I could not believe that I was trying to fix the mess that I started. Parang couple kaming naiipit sa lovers' quarrel.

"Hey, Loki?" Lumapit ako sa couch na kinauupuan niya. Abala siya sa kanyang laptop, walang habas ang pagtitipa niya sa keyboard. Wala akong ibang narinig kundi ang dramatic niyang pag-press sa keys. Mukhang sinadya rin niyang lakasan. "Gusto kong humingi ng sorry sa ginawa ko no'ng isang araw. That was insensitive of me. In my defense, I wasn't fully aware about it."

Kung dati, siya ang humingi ng sorry kahit pilit, ngayo'y ako naman. Pero hindi pilit ang akin. Talagang sinubukan kong plantsahin ang gusot sa pagitan namin. The tables had indeed turned.

Iniangat niya ang kanyang ulo at inilibot ang mga mata sa sala. Ang akala ko'y titingin na siya sa akin. "Maybe my ex-roommates were right. There might be a real ghost here, calling my name and making that strange noise. Or maybe it's just the sound of the wind."

At nagpatuloy siya sa pagta-type nang hindi in-acknowledge ang aking sorry maging ang presence ko sa mismong harapan niya.

I rolled my eyes before returning to my room. Any attempt at reconciliation would appear to be futile for now. Kailangan ko muna sigurong palamigin ang issue bago ko siya muling kausapin.

Hindi ko rin maintindihan ang sarili ko. Ang sabi ko, hindi ko ipipilit ang gusto kong mangyari. Pero lumalabas ngayon na parang ako pa ang naghahabol sa atensyon niya. Kung hindi lang ako kakatukin ng konsensya ko, I would not go through lengths.

Maging sa clubroom, gano'n din ang eksena. Hindi kami nagbabatian, hindi rin kami nagpapansinan. Kapag hinihila ko ang monobloc chair para umupo, magko-comment siya out of the blue. "Is there a ghost in the clubroom as well? Maybe that apartment spirit followed me all the way here. I should probably call a priest and ask him to bless this place. It's getting creepy."

Mabuti't wala akong nadaratnang ibang tao kapag pumupunta ako roon. Knowing him, he would intentionally ignore my presence and my insights. Then he would make the same comment that someone else was in the room sa harap mismo ng client. Wala ngang preno ang bibig niya sa iba. Sa akin pa kaya?

This had to stop. Matapos niya akong takot-takutin sa apartment, konsensyahin para sumali sa club niya at hilahin sa isang crime scene, basta-basta niya na lang akong hindi papansinin?

Pagkatapos ng afternoon class nitong Friday, nagtungo na agad ako sa clubroom. Para sa ikapapanatag ng konsensya ko at para sa ikasasaayos ng relationship o partnership namin, iko-confront ko na si Loki. Habang naglalakad ako sa third floor, may nakasalubong akong housekeeper na nagtutulak ng trolley. Nakapatong doon ang isang malaking kahon. Compared sa ibang housekeepers na lagi kong nakikitang naglilinis, medyo bata pa ang itsura niya. Ngumiti siya sa akin kaya nginitian ko rin siya pabalik.

"Mukhang may problema kayo, ma'am?" bati niya sa akin nang nagkalapit kami. "Hanggang ngayon ba, 'di pa rin kayo nag-uusap?"

"Ewan, ayaw niya akong pansinin e." Hindi ako madalas makipag-usap sa ibang tao, lalo na kung hindi ko kilala. Don't talk to strangers, sabi nila. Pero mukhang friendly si Kuya at nasa good mood siya kaya sinagot ko ang tanong niya.

Nang malagpasan na namin ang isa't isa, doon ko na-realize na parang may mali. Something was off. Una, kilala niya ba ako? Pangalawa, wala siyang binanggit na pangalan, pero paano niya nalamang hindi pa rin "kami" nag-uusap? Nabasa niya ba 'yon sa problemado kong mukha o in-assume niyang may hindi ako kabati?

"Kuya, teka—"

Saktong paglingon ko sa kanya, isang kulay puting handkerchief ang itinakip niya sa ilong at bibig ko. Sinubukan kong sumigaw, pero muffled ang boses ko. Sinubukan kong magpumiglas, pero masyadong malakas ang mga bisig. Dagdag pa roon ang nakahihilong amoy ng panyo.