Ik stond vroeg op omdat ik een soort lawaai hoorde. In de badkamer waste ik mijn gezicht en kleedde me om. Ik had pas de volgende twee uur les aan de vijfde jaars en dan de zesdejaars. Terug op mijn kamer zag ik een meisje met haar rug tegen me gekeert. Ze zocht iets. Ze zag me en liet vallen wat ze in haar handen hand en schrok. Tot mijn grootste verbazing was het Hayat. "Wat doe jij hier?"vroeg ik. Ze keek me geschrokken aan. Het was stil en toen kwam Mariam binnen. "Ah, eindelijk je bent hier", zei ze vooral tegen me. "Eh... ik begrijp het niet", zei ik in de war. "Met zo'n verstand is het ook moeilijk te begrijpen", mompelde Hayat. Ik negeerde haar. Te veel beledigingen over mijn inteligentie was niet goed voor mijn ego. "Hayat zocht werk en ik stelde voor dat ze voor jou en jou broer ging werken", zei Mariam. Hayat knikte. "Maar als je geen werk hebt dan snap ik het heus...", ging Hayat door. "Oh nee, ik heb wel een klusje voor je", zei ik snel. Hayat zuchtte. "Oh ja? Wat dan?"vroeg ze. "Ik heb iemand nodig die al de verbeter werk voor me wilt doen en jij bent daar het meest geschikt voor", zei ik. Hayat knikte. "Wanneer kan ik beginnen?"vroeg ze ongeintereseerd. "Oh en iemand die het huis hier netjes houd", zei ik snel. "Dat wil ik wel doen", hoorde ik Mariam zeggen. "Serieus?"vroegen ik en Hayat tegelijk. Mariam knikte. "Met plezier", zei ze. Ik knikte. "Aangenomen, jullie kunnen iedere dag na school beginnen", zei ik. "Maar nu.. moeten jullie maar beter op school zijn", zei ik. Ze knikten en liepen weg. De hele dag wachtte ik tot ik terug naar huis kon gaan. Zodat ik Mariam en Hayat aan het werk kon zien. Na schooltijd liep ik naar hun toe. "Ik zou jullie een lift kunnen geven... alleen is mijn auto afgepakt", zei ik en keek vooral naar Hayat. Ze lachte. "Dan heb je je les goed geleerd", zei ze. Met de bus gingen we naar het huis van mijn broer. "We moeten vandaag wel vroeg thuis zijn, want onze ouders gaan morgen trouwen", zei Hayat. Ik knikte. Daar aangekomen gaf ik Hayat de papieren en Mariam ging zonder iets te zeggen te werk. "Waar is Nasser?"vroeg Mariam uiteindelijk. "Hij is even bij iemand op bezoek", antwoordde ik kort. "Oh ja? En zijn vrouw?"vroeg ze. Ik keek haar lachend aan. "Dus je weet het", zei ik. "Hoe kan ik dat niet weten? Er zijn hier vrouwelijke spullen", zei ze. "Tja, zo is het nu eenmaal. Laila heet ze en ze is prachtig", werkte ik op har zenuwen. Ze rolde met haar ogen. "Je kunt het beter uitmaken", ging ik door. Mariam gooide de bezem mijn kant op. "Bemoei je niet", zei ze. "Woow, rustig, Hayat zag je dat! Beter doe je aangifte", zei ik lachend. Hayat en mariam keken me droog aan. "Ik ga, mijn vader heeft mijn hulp meer nodig dan jij doet", zei mariam en ze liep weg. Ik en Hayat bleven alleen achter. "Ja, ik kan beter ook gaan en oh ja, ik neem ontslag", zei ze. "Wat? Waarom?"vroeg ik. "Jij bent iets te... ja, beter zeg ik het niet", zei ze en weg was ze. Ik bleef alleen achter. Nasser kwam heel laat thuis. "Mariam was hier", kwam ik direct ter sprake. "Ze weet het van Laila, ik zou echt niet weten hoe", ging ik door. Nasser keek me boos aan. "Wat is er mis met jou? Eerst ga je niet langs pa en nu dit?"vroeg hij. "Jij bent degene die vreemd gaat, niet ik", zei ik en liep naar mijn kamer. Daar ging ik liggen. Waarom had Hayat een hekel aan me? Ik zou het echt niet weten, ik was aantrekelijk, knap... ik zou het echt niet weten. Ik was natuurlijk ook intelligent. Het was stil hier. Zonder Laila en Nasser was het saai. En dan gaven ze mij de schuld? Niet te geloven. Er werd op mijn deur geklopt. "Ja?"vroeg ik. Nasser kwam de kamer binnen. "Ik wil je om een gunst vragen", hoorde ik hem zeggen. "Morgen gaat de vader van mariam trouwen en ik ben uitgenodigd", zei hij. Ik keek hem vreemd aan. "Ja dus?"vroeg ik. "Jij moet mee", zei hij uiteindelijk. Ik schudde hevig mijn hoofd. "Dat gaat dus echt niet gebeuren", zei ik. Nasser keek me smekend aan. "Dit is de enige manier om het goed te maken, ze wil me niet spreken", zei hij. Ik zuchtte en dacht na. "Maar dan blijven we wel uit de buurt van Hayat", zei ik. "Wie is dat nu weer?"vroeg hij. "Oh, een meisje dat me haat", antwoordde ik. Nasser knikte naar me met een vreemde blik. "Oké dan, kom laten we snel iets gaan kopen om te dragen", hoorde ik hem zeggen. "Ik ga gewoon een hemd dragen en een broek", zei ik. "Nee!! Het moet mooi zijn, chique, we moeten zo de knappe broers zijn", hoorde ik Nasser zeggen. Ik lachte. "Waarom doe je zoveel moeite voor zo'n meisje en niet voor je vrouw?"vroeg ik. Nasser haalde zijn schouders op. "Een mens kan ook met de verkeerde zijn getrouwd", was zijn antwoord.
