Het kon niet waar zijn. De zweetdruppels op mijn voorhoofd begonnen langzaam naar beneden te glijden. Ik kreeg het er benauwd van. Er was iets mis. Iets dat ik over het hoofd zag. Maar wat? Ik bekeek het nog eens. "Ik weet het! Het is de 12!! Hoe dom kan ik zijn?! Het is een strikvraag, want als de 12 er niet is dan krijg je zo'n formule, maar zonder de 12 is het onmogelijk om de 65 tot het kwadraat te hebben met...", riep ik iets te enthousiast, tot de bibliothekaresse me met een boze blik aankeek. "Sorry, wiskunde- enthousiasme", zei ik. Ik bekeek het uur op mijn gsm en zuchtte. Ik zat hier al sinds ik terug was gekomen van school. Ik begon zelfs honger te krijgen. Eerst maakte ik de oefening klaar en pakte vervolgens mijn spullen. In mijn tas zocht ik naar mijn buskaart en nam de bus naar huis. Thuis zag ik mijn moeder treuzelen met mijn zus. "Wat is er?"vroeg ik. "We gaan naar een geboortefeest, weet je nog?"deed mijn zus me herinneren. Ik zuchtte. "Oh nee! Helemaal vergeten, ik kan niet mee. Ik ben nog lang niet klaar met mijn huiswerk", zei ik. Mijn moeder keek me zwijgend aan. "Hayat, het is niet erg als je je huiswerk voor één keer niet maakt", zei mijn moeder, maar ik werd er zenuwachtig van. "Nee, dit is mijn laatste jaar, mama. Ik moet mijn opleiding serieus nemen", zei ik. Mijn zus lachte uit het niets. "Volgens mij neem jij het iets te serieus. Je bent al je hele leven lang met getallen bezig, je bent de slimste en je haalt amper lager dan de 90%", hoorde ik mijn zus zeggen. Ik rolde met mijn ogen. "Ja, maar je weet het nooit zeker. Ik kan net zo goed buizen bij de laatste examen. Ik blijf bij mijn standpunt, ik ga niet mee." Vastbesloten liep ik naar de keuken. Daar maakte ik een broodje. Tijdens het eten telde ik al de calorien bij elkaar op. Mijn zus, Karima, en mijn broer, Hafid kwamen ook aan tafel. "Wist je dat ik vandaag 56 calorien meer heb gegeten dan gisteren?"vroeg ik uit het niets. Hafid schudde zijn hoofd. "Wist ik niet, is dat even interessant", zei hij. "Interessant is de verkeerde woord als je bezig bent met sarcasme. Er zijn veel mensen die dat gebruiken, maar het is een grammaticaal fout...", begon ik, maar ik werd onderbroken. "Kun je aub voor één seconde je mond houden", smeekte Hafid haast. Ik keek hem geirriteerd aan. "Jij kunt er gewoon niet tegen dat je binnenkort gaat trouwen, maar je niet eens weet hoeveel alles gaat kosten, moest je dan het gedeelte dat je vrouw gaat betalen dan weglaten en..", zei ik, maar ik hield mijn mond verder aangezien Hafid en Karima niet luisterden. "Ik weet niet wat ik moet aandoen. Mama gaat die ene jurk dragen, we zijn toch met weinig dames en dus... maar wat moet ik aandoen?"vroeg Karima. "Ik heb echt niks om aan te doen", zeurde ze. "Nou eigenlijk heb je wel degelijk kleren om aan te doen, maar jij bedoelt het als in dat je niet weet wat je moet aandoen en dus dat je niks hebt om aan te doen naar een feest... waarom doe je zelf geen jurk aan?"stelde ik voor aangezien ze niet zo intellectueel was, als ikzelf. "Nee, ik moet de ster zijn van de avond, ik moet schitteren als de zon...", begon mijn zus, maar ik onderbrak haar. "Ja, succes daarmee." Na het eten liep ik gewoon door naar mijn kamer. Hafid woonde niet bij ons, want hij zou binnenkort trouwen en ook mijn moeder. Ja, het was een beetje raar, maar mijn moeder had een goede man ontmoet en mijn vader was in een ongeluk overleden. Ik vond het niet erg dat mijn moeder zou hertrouwen. Het was zelfs leuk om haar weer gelukkig te zien. En die man was een schat van een persoon. In mijn kamer deed ik mijn hoofddoek uit en pakte mijn wiskunde bladen mee. Ik ging op mijn bed liggen en maakte zo de oefeningen verder af. Ze moesten niet echt tegen morgen af zijn, maar wiskunde was zo leuk. Ik begreep gewoon de mensen die dat haten niet. Hoe kon je zoiets niet leuk vinden? Er werd geklopt op mijn deur. "Binnen", riep ik en mijn zus kwam binnen. "Wat vind je van deze?"vroeg ze en liet een mooie gouden jurk zien. "Die is mooi!! Waarom doe je die niet aan?"vroeg ik. Karima keek me droog aan. "Dat ga ik ook dragen, ik wou gewoon jouw mening weten", zei ze. "Wat als ik het lelijk had gevonden?"daagde ik haar uit. Ze rolde met haar ogen en liep mijn kamer uit. Ik hoorde hun nog vertrekken, maar ik was te druk bezig met mijn wiskunde.
