Toen ik thuis aankwam van school zag ik mijn vader. Hij zag er zenuwachtig uit. "Pa, wat is er?"vroeg ik aangezien hij precies wou dat ik het vroeg. "Ik ben nog nooit zo zenuwachtig geweest en oh ja, je moet al je spullen gaan inpakken", zei hij. Ik keek hem vreemd aan. "Mijn spullen? Waarom zou ik?"vroeg ik. Mijn vader zuchtte. "We gaan bij hun wonen aangezien ze een groter huis hebben", vertelde mijn vader. Dat was misschien waar, maar ook zo oneerlijk. Wij maar moeite doen en zij gewoon lekker op de zetel zitten. "Dit weekend trouw ik en ik ben druk met alles te regelen, dus jij moet alles in de dozen steken", hoorde ik mijn vader zeggen. "Wacht wat? Moet ik dat allemaal in mijn eentje doen?"vroeg ik. Mijn vader knikte en pakte zijn sleutels. Daarna verdween hij. Dat meende hij niet!! Zuchtend ging ik naar mijn kamer. Daar begon ik al vast. Mijn vader zou overmorgen trouwen en dus moest alles zo snel mogelijk opgeruimd worden. Toen ik klaar was met mijn kamer, was er een uur voorbij. Mijn kamer zag er leeg uit. Bij mijn vaders kamer ontdekte ik een foto. Ik ging op zijn bed zitten en keek ernaar. Ik zag een jonge dame met een hoofddoek dat mooi bij haar ogen paste. Ze had de mooiste glimlach ooit. "Ik hou van je", fluisterde ik en de tranen rolden weer over mijn wangen. Ik en mijn moeder hadden een hele goede band. Sinds haar dood ging alles mis en zag ik het niet meer zitten. En niemand die me maar te hulp schoot. Of iemand die me troostte. Tegen de tijd dat mijn vader weer thuis was, had ik het meeste al opgeruimd. Mijn vader gaf me een kus. "Dankje, de rest doe ik zelf wel na de trouw", zei hij. Ik knikte en ging naar mijn bed. Het enige dat nog in mijn kamer stond. Daar ging ik liggen. Hadden we iets te doen tegen morgen voor school? Snel pakte ik mijn agenda en zag dat we een grote herhalingstoets van wiskunde hadden. Dat meende je niet!! Het was te laat om nu nog te gaan studeren. De volgende ochtend stond ik op en vroeg me af waarom Nasser de laatste tijd zich niet liet horen. Ik kleedde me aan, deed een zwarte broek aan en een topje. Toen ik buiten stond belde ik Nasser op. "Hallo?"vroeg hij. "Hé, dat is lang geleden, ik begon me zorgen te maken", zei ik. Het was stil aan de andere kant van de lijn. "Ja eh.. het gaat gewoon niet goed, maar maak je geen zorgen", zei hij en ik onderbrak hem. "Hoezo gaat het niet goed?"vroeg ik juist wel bezorgd. "Ik wil je zien", ging ik door. Nasser zei dat het niet goed uitkwam en hing daarmee op. Op school liep ik op Hayat af. "Je moet me helpen", zei ik snel. Ze stak haar boek weg en keek me zuchtend aan. "Hoezo? Waarmee? Luister, als je je opdracht niet hebt gemaakt dan sorry...", zei ze, maar ik onderbrak haar. "Kom mee", zei ik. "Wat? Nee, het is straks les", vertelde ze. "Aub, voor mij", smeekte ik haast. Hayat schudde benauwd haar hoofd. "Ik heb je echt nodig", haalde ik haar over en met een zucht knikte ze. We namen de bus naar het huis van Nasser. "Je wilt wat doen?!"vroeg Hayat. "Dat is verboden en ik wil niet door jou in de problemen komen", zei ze. "Het is niet inbreken ofzo en ik zag Salehedinne hier binnen gaan en ik weet waar de sleutels liggen", stelde ik haar gerust. "Met andere woorden, we gaan inbreken", zei Hayat en ik knikte. "Maar wel voor het goede doel", zei ik. "OH ja? Mijn vriend houdt iets voor me verborgen", deed ze me na. "Ja en ik denk dat jij hier liever wilt zijn dan ik", vertelde ik. Hayat keek mij vreemd aan. "Hoezo dat?"vroeg ze. "Oh, simpel. Voor Salehedinne", antwoordde ik. "Dat zeg je nooit meer! Het is een idioot! Ik val niet op idioten", zei ze. Bij het huis aangekomen haalde ik de sleutels tevoorschijn en zachtjes deed ik de deur open. We sluipten binnen. "Dit is fout, dit is zo fout", fluisterde Hayat. "Shhttt, straks hoort iemand je nog", fluisterde ik terug. "We gaan ons verspreiden, jij gaat naar boven en ik kijk hier en onthou, doe voorzichtig", zei ik. Hayat knikte en ze was al sluipend naar boven. Ik keek rond in de woonkamer. Ik ontdekte een hoofddoek. Sinds wanneer had Nasser een zus? Ik kon niet volgen? Of had Salehedinne een vrouw? Toen schoot het me te binnen. Salehedinne zei ooit eens: "Hoe durf je met een getrouwde man.." NEE!! Dat meende je niet. Ik vocht tegen de opkomende tranen. Dat was natuurlijk ook de reden dat hij mijn hand niet kwam vragen. Of het uitstelde. Dat Nasser dat voor me verzweeg. Boven hoorde ik iets vallen op de grond en Hayat die een kleine gil gaf. "Wat doe je hier?"hoorde ik een mannenstem vragen. Oh nee, we waren betrapt. Ik kon Hayat redden of gewoon weg gaan. De keus was aan mij.
