ÖMÜR "Tamamlandı"

Bölüm 8

Mutlimedya: Ömür

Bölüm şarkısı- Dağınık Yatak/Ziynet Sali

Merhaba;

Kısa özet halinde Ömür'ün finalini yaptım. Ve her gün bir bölüm düzenlemesi yapacağım. Ama haftada üç yada dört bölüm yüklemeyi düşünüyorum. Yoğun bir haftaya da adım attığım için istediğim şekilde gitmezse eğer en az 2 bölüme inebilir bu sayı. 

Umarım gidişattan memnun kalırsınız. 

İyi okumalar.

******2013******

Evdeki herkes nefesini tutmuştu ama onların tutma sebebi duydukları haber değildi. Ömür'ün ne tepki vereceklerini bilmemeleriydi. Genç kız duyduklarından sonra kendine gelememişti. Hiçbir yaşam belirtisi göstermese de hala ayakta duruyor olması yaşadığını gösteriyordu.

Hala beyni duyduğu haberi idrak edememişti. Genç kız birden irkildi. Kendine geldi ve kilitlediği tüm duygular bir bir dışarıya çıktı. Ömür bu hisle başının döndüğünü hissetti ve bir an sendeledi. Sonrasında ise ne üzerindekilere ne de çıplak ayağına aldırarak evin kapısından fırladı. Arkasından seslenenleri duymuyordu.

Nereye gideceğini bilmiyordu. Neredeydi Sertan şimdi? Bilmiyordu ama umuyordu. Kliniğe gittiğinde onu masasının başında bulmayı, şuan yine o korkunç rüyalarından birinde olmayı umuyordu.

Ama ya açığa çıkan, kendini yaşamaktan kaçırdığı, delicesine korktuğu hislerin varlığı ne olacaktı. Neden bu kadar gerçekçiydi ve canı yanıyordu.

Genç kız kimseye aldırmadı. Ney ayağına batan taşlara, ne de derisine giren camlara. Onların acısı hissedemeyeceği kadar uzaktı ona. Bedeninde ortaya çıkan soyut acılar o kadar yakıcıydı ki. Şuan bir arabanın altında kalsa bile hissetmezdi. Canı yanmazdı.

Zaten canını yakan derin bir his vardı. Daha ötesi olabilir miydi?

Klinikte içeriye girdi ve hızla genç adamın odasına yöneldi. İkinci bir evi gibi olan odasına. Kapıya vardığında eli kapı kulpunda kaldı. Ne açtı ne de bıraktı. Girmekten de korkuyordu, girmemekten de. Her iki türlü de yok olacaktı.

Gözlerinden akan yaşlar giderek arttı. Bedeni tir tir titriyordu. Geniş koridorda kimsenin olmaması dikkatini bile çekmemişti. Etrafında binlerce insan olsa bile fark etmezdi. O her iki türlü de boğuluyordu.

Elleriyle gözyaşlarını temizledi ve kulpu aşağıya çekti yavaş yavaş. İçeride ki loş ışık gözlerini yaktı bir an. Daha sonra sedye de uzanan bedene baktı. Duygu patlaması ile kaza yapmış bir bedenin, doktor odasında öylece yatıyor olmasını bile sorgulamadı.

Yanına yaklaştığında onun hissedilebilen nefesini algılamadı.

Eliyle elini tuttuğunda normal olan bedenin sıcaklığını hissetmedi.

Diz çöküp gitme diye ağladığında, genç kızın çaresizliğini hisseden genç adamın suratını buruşturduğunu ve kendisini zor tuttuğunu görmedi.