She's the Boss [COMPLETED]

Epilogue

We tried to move on.. pero paano nga naman namin magagawa yun kung sya lang ang kauna unahang babaeng pinapasok namin sa buhay namin? Mahirap... kaya nagdecide kami na siguro pababayaan nalang namin ang sakit na to hanggang sa dumating ang panahon na mawala ito... sanayan nalang..

"twin" tinanguan ko lang si Ace na tinawag ako at saka naglakad papunta sa pwesto nya...

Hindi lang naman kaming apat ang nandito kasi every year sumasama talaga yung barkada ni Leirah.. pero kahit ganon ay hindi kami masyadong nakikipag usap sa kanila... sadyang pinagbibigyan lang namin silang makisabay papunta don para naman kahit papano ay marami kaming dadalaw sa kanya..

Umupo na ako sa tabi ni kambal at agad na naki share sa earphones nya.. matutulog muna ako habang wala pa kami don..

----------

" twin.." napadilat ako ng may yumugyog sa balikat ko at nakita ang pagmumukha ni Ace

"hmm?"tanong ko at saka humikab

"we're here" tumango lang ako sa sinabi nya kaya agad na syang bumaba... naghintay pa ako ng ilang minuto bago tuluyang bumaba sa plane..

"let's go" walang buhay na sabi ni Tj.. limang taon na din syang ganyan, aba mas malamig pa nga sa akin eh, gusto yata akong agawan sa pagiging yelo tsk!

Pero kahit ganon ay naiintindihan namin sya... dahil sa aming lahat.. alam kong sya ang pinaka nasasaktan..

Hindi na kami sumagot at sumakay nalang rin sa naka abang na limo para sa amin.. samantalang si Tj naman ay sumakay na sa Lamborghini nya... ayaw nyang may kasabay sa sasakyan eh *shrug*

Pagkatapos ng ilang minuto ay nakadating na din kami kung nasaan sya.. at kahit hindi sabihin ay ramdam na ramdam ko ang mas lalong pag bigat ng tension sa aming lahat...

Hindi ko na yun pinansin at nauna nang bumaba saka ako dire diretsong pumasok sa loob..

Duon ko nakita si Tj na nakaupo at nakatingin lang sa malayo...

Dumiretso nalang din ako sa tabi nya at tinignan ang lapida kung saan naka ukit ng maayos ang pangalan nya..

ARTEMIS VALDERAMA

-------------

Tj's POV

Agad akong bumaba sa sasakyan ko pagkadating ko dito, every year sinasadya ko talagang mauna sa kanilang lahat para mas makausap ko sya.. yung ako lang at walang makakakita kung umiyak man ako..

Pagkadating ko sa may lapida nya ay agad akong naupo at inilapag ang bulaklak na binili ko.. may mga nauna ba ding bulaklak palatandaan na dumalaw na ang mga kamag anak nya...

Matapos kong ilapag yung bulaklak ay agad akong napabuntong hininga at napatingin sa kawalan...

" Baby..." I whispered as my eyes started to water.. pero hindi ko ito pinahid..

Every year, simula ng mawala sya ay hindi ko pa rin maiwasang mapaiyak dahil wala man lang akong nagawa para iligtas sya.. na napakahina ko at napakatanga kasi hindi ko agad sya hinanap nuong dumating kami that day...