Benimde canım yanıyor, bende ağlıyorum hergece. Birileri bilsin istiyorum artık. Ölüyorum hergün. Bu içimdeki yaralar içten içe öldürüyor beni. Biri duysun sesimi istiyorum, biri yardım etsin. Ağlarken, yalnızlığın içinde boğuluyorum. Çünkü kimsem yok, kendimden başka. Canım yanıyor, kanıyor heryerim. Bedenim yorgun, ruhum yorgun. En büyük dert benimki değil biliyorum, ama engel olamıyorum. Bitmiyor gitmiyor bu acı. Dinmiyor bu sızı. Toparlanamıyorum, dipteyim. En dip neresi bilmiyorum, ama oraya doğru ilerliyorum.Nefes alamıyorum geceleri. Sabah kalktığımda aynada kendime oynamaktan sıkıldım. Etrafımdaki kişilere mutluymuş gibi yapmaktan yoruldum. En çokta bu kadar çok güldüğüm için, benim canımın yanmayacağını düşünmeleri üzüyor beni. Benimde duygularım var oysa ki. Bir kalbim var, çok sevip çok derin kırılan bir kalp taşıyorum yorgun bedenimde. Bedenim, ruhum yorgun değilmiş gibi birde bununla yaşamayı öğreniyorum. Ağlamak istemiyorum artık her gece, bütün gece yanaklarım ıslanırken ertesi sabah mutluymuş gibi davranmak istemiyorum. Halim yok.Biliyorum, Allah taşıyamayacağı yük vermez kuluna. Alıştım bunlarla yaşamaya belkide bilmiyorum. Ama yemin ederim, bazı geceler o yük omuzlarımı kesiyor kanatıyor vücudumu. Birilerine yazmak istiyorum, yardım istiyorum. Düşünüyorum sonra ‘’kimin var ki?’’ yine kendi kesiklerimi kendim dikiyorum. Çoğu gece ağlamaktan şişiyor gözlerim, soranlara ‘’uykusuz kaldım’’ diyorum gülümseyerek. En acısıda gözlerimdeki hüzün gitmiyor hiç. Dilim yalan söyler, bedenim mutlu rolü yapar ama gözlerim...Gözlerim saklamıyor hüznümü. Görüyor belki bazıları, ama önemsemedikleri için sormuyorlar bile. Belki de böylesi iyidir.
-Alıntı ama yazan her kimse çok güzel yazmış.Tam olarak bu.
