Bella, Edward, Cullens, Tweeling, kanker(Twilight New Moon fan-fictie.)

Het nieuws

Hier komt Kanker wel ik voor jongens.

Een maand later

Edward p.o.v.

Ik kijk over de straten van Rio. Ik moest terug naar mijn familie. Althans Esme en de andere smeekte me om terug te komen. Met een zucht pak ik mijn tas in. Ik had beloofd om terug te komen.

Ik loop het vliegveld op en ze wachten me al op. Gelijk word ik in allemaal knuffels geduwt. Als ik voor de tweede keer in mams armen beland kan ik nik de snik die in me keel zat niet tegenhouden. Esme trekt me nog steviger teger haar aan. Ik wou nu dat ik echt kon huilen. Dat de tranen echt over me wangen zouden stromen. Wat heb ik gedaan?

 Ik bescherm haar. Ik bescherm haar. zeg ik tegen mezelf de rest van de dag.

Maar moet ze niet beschermd worden van iets anders eerst? zegt dan een klein stemmetje achterin me hoofd.

Bella p.o.v.

Ik word naar het ziekenhuis gebracht door me buurman. Ik was nu ongeveer negen maanden volgens iedereen en ik zou elk moment kunnen bevallen. Als we eindelijk bij het ziekenhuis komen voel ik een steek en dan word me broek nat.

'Meneer haverman.' zeg ik geschokt. Hij pakt me vast en trekt me mee. Gelijk word ik in een stoel gezet en lopen ze me naar de bevalling afdeling. De dokter checkt wat en zegt dan dat ik nog moet wachten met persen. De pijn word als maar erger en als ik eindelijk mag beginnen pers ik en schreeuw ik gelijk van opluchting.

Na een paar uur hoor ik één huil en zegt de dokter dat hij er is. Een jongen. Een glimlach komt op me gezicht maar dan voel ik nog een steek. De dokter kijkt verbaasd.

'Het lijkt dat je een tweeling hebt.' zegt hij en hij knipt de navelstreng door van de jongen die de zuster meeneemt om te gaan wassen. Ik kijk hem aan.

'Persen.' zegt hij. Na nog een uur ben ik helemaal klaar. Met een zucht leun ik terug. De dokter knipt weer de navelstreng door en geeft de tweede baby weer weg.

'Een meisje.' zegt hij. Ik knik. Ik doe me ogen dicht en ga af naar dromenland.

Als ik me ogen open kijk ik naar de twee schepsels die in een glazen wieg liggen te slapen. Ze hebben allebei Edwards kleur haar. Met een glimlach pak ik ze op. Snel openen ze hun ogen. het meisje heeft dezelfde kleur als die van mij terwijl de jongen hazel ogen heeft.

'Hoi...Ik ben jullie moeder.' fluister ik. Mijn kinderen geven me een volle glimlach. Hun monden zitten al vol tanden.

'Renesmee Carlie Allie Cullen.' fluister ik als ik mijn babymeisje op haar hoofd kus. Cullen zoals Edward. Ik vond het belangrijk dat ze hun achternaam hadden. 'Renesmee omdat de moeder van j vader Esme heet en mijn moeder Renee.' leg ik haar uit. Renesmee legt haar hand tegen mijn wang. Carlie Allie? hoor ik in me hoofd. Een grotere glimlach kom op mijn gezicht.

'Je bent begaafd.' mompel ik. 'Carlisle heet je vaders vader en mijn vader heet Charlie. Je tantes Alice en Rosalie' leg ik uit.

Cullen? vraagt ze.

'Dat is de achternaam van je vader.' zeg ik. 'Jij bent de oudste.'fluister ik tegen me zoon. 'EJ Charles Jasmet Cullen.' leg ik uit.  'EJ staat voor Edward Junior. Charles staat voor Charlie en Carlisle, Jasmet staat voor Emmet en Jasper jullie ooms.' leg ik uit. Ze glimlachen allebei. Duidelijk blij met hun nieuwe namen. Ze vallen weer inslaap en dan komt een dokter binnen.

'Mevrouw Swan.' zegt hij. Ik kijk hem aan. 'We moeten u vervelend nieuws melden.' zegt hij. 'Tijdens de bevalling kwamen we erachter dat u borstkanker heeft.'

Mijn ogen vullen zich met tranen.

'Het spijt me om dit te zeggen maar het lijkt me het handigst dat u een plek zoekt waar u kinderen heen kunnen als u er niet meer bent. De andere dokter zij dat hij schatte op drie maanden.'

Ik knik.

'Ik zal u nu alleen laten.' en hij verdwijnt. Huilend val ik in slaap. Over drie maanden ben ik dood?! Waar moeten mijn kinderen heen?