The Mafia Boss' Wife

Chapter 7

The cool ambiance of our University swallowed all over me as I stepped out on the black limousine that Axel used to send me here. I started walking through the big colored ash gate as the students gave me stare.

Hindi ko sila masisisi.

Hindi ko karapatang pagsabihan sila na ialis ang malalim na pagtitig sa akin dahil naiilang ako. Hindi ko karapatang iutos sa kanila na huwag akong tingnan dahil lamang sa ayaw ko.

I'm used of it though.

Ang pagiging number one role model student ko ang nagsanay sa akin na humarap sa kahit na sinong tao. Ang pagiging role model ko ang dahilan kung bakit lagi kong nananakaw ang atensyon ng mga estudyante dito. I flushed an angelic smile as I continued walking but they didn't bother to smile back.

I knew it. Alam kong pagtataka lamang ang laman ng isip nila ngayon. Alam kong katanungan lamang nila ang gusto nilang masagot sa pagkakataong ito. How did I know? Hindi lingid sa kaalaman ng bawat estudyante dito ay gusto lamang ng bagong pag-uusapan.

Ano nga ba ang gusto nilang sagot sa katanungan nila?

Simple lang. Bakit ako nawala ng tatlong araw at sa pagbabalik ay mayroong twenty five body guards na bitbit? Hindi nga nagbibiro ang lalaking iyon na magkakaroon ako ng dalawampu't limang boduguards. Pagkagising ko kaninang umaga ay wala na sya at nag-iwan lamang ng isang sulat na ngayon ko na makakasama ang mga magbabantay sa akin. Wala na rin akong nagawa dahil iyon ang gusto nya. Well, let me rephrase that. He was just granting my father's wish. Tss.

Five step remaining before I could reach my classroom. Tumalikod muna ako para itanong kung hanggang sa loob ba ay kasama sila. God! This is really ridiculous.

"Pati ba sa loob ay kasama kayo?"

Mahinang tanong ko sa isa sa mga kasama ko. Hindi na ako nag-abalang tanungin pa kung sino sila. Why would I? Hindi ko naman sila tanggap bilang tagapagbantay ko. Tss.

"Yes Miss. Mr.Schleiden told us that we--"

"God! Hindi ba pwedeng dito na lang kayo? Magiging crowded sa loob kung papasok pa kayo. Can't you see? Ang dami nyo."

"Roger."

Pumasok na ako sa loob para lang salubungin ang puno ring pagtatanong na mukha ng mga blockmates ko. Akala ko ipagpipilitan pa nila na sumama sa akin dito sa loob. God! I won't allow them still. Kahit na nagtataka rin ako dahil sa hindi na sila namilit pa. Pinagkasya ko na lamang ang sarili ko sa pagdiretso sa upuan ko.

"Hey hon, where have you been these past three days. I missed you."

How sweet.

"Hello to you too hon. Geez."

Then she laughs taking her seat next to me. She just gave me a explain-it-better-later-before-I-kill-you look because the professor came in. I shrugged my shoulder and made a weak smile as I heard him 'Tsk.'

"Ms.Schwann someone is looking for you outside. Hurry up. We'll wait for you. Five minutes."

Napatayo naman ako agad na puno ng pagtatanong ang isip. Who could that be? Maybe Mom. Or maybe dad. Gumuhit ang ngiti sa mga labi ko nang maisip kong bumalik sila. Sana isama na nila ako da-

"What are you doing here?"

Disappointment is written all over my face. Akala ko pa naman.

"Expecting someone else?"

"I said what are you doing here?"

"The last time I checked, visiting my wi--

"Stop!"