Hoe chanteer je een popster?

18. Afscheid van een wereldstad

"Heb je alles?" Zoekend kijkt Vince mijn kamer rond.

Ik kom de badkamer uit met de zeepjes van het hotel en prop die in mijn toilettas. "Nu wel."

"Mooi. Weet je waar je heen moet?"

"Terminal 4," antwoord ik. "Ik red me wel, hoor. Echt." Het klinkt allemaal heel cool, maar van binnen ben ik best een beetje zenuwachtig. Dit is de eerste keer dat ik echt helemaal alleen ga vliegen.

"Goed om te weten. Stuur je me een sms'je als je in Nederland bent?"

"Je lijkt mijn moeder wel." Lachend grijp ik het handvat van mijn koffer vast. Het is tijd om deze fantastische hotelkamer achter me te laten. Over een paar uur zal ik weer op mijn eigen schrale kamertje in Nederland zitten.

Vince houdt de deur voor me open. "Als je nog eens gek wordt van je zusje dan weet je me in ieder geval te vinden."

"Ik zal het onthouden. Al vraag ik me af of er vanuit de middle of nowhere van Zuid-Frankrijk vliegtuigen naar Londen gaan." Het duurt nog maar een paar dagen totdat ik met mijn ouders op vakantie zal gaan. Veel kans om er nog eens tussenuit te sneaken naar Londen heb ik dus niet. Niet dat ik dat van plan was trouwens. Ik wil absoluut niet het risico lopen om Nathan nog een keer tegen het lijf te lopen.

Met de lift gaan we naar beneden. Bij de metrohalte naast het hotel nemen Vince en ik echt afscheid van elkaar.

"Tot in september, op school!," roept hij me nog na als ik door de poortjes van het ondergrondse vervoermiddel verdwijn.

Na de zomer lijkt nog zo ver weg, daar wil ik op dit moment nog even niet aan denken. Eerst maar eens terug in Nederland zien te komen.

Ik stap in een metro. Terwijl het ding richting vliegveld rijdt, denk ik terug aan de afgelopen vierentwintig uur. Nadat ik het geld had geteld, ben ik ermee naar een bank gegaan. Niet met alles tegelijk natuurlijk, maar met een deel. Dat heb ik op mijn rekening laten storten. Vervolgens heb ik hetzelfde kunstje nog een keer geflikt bij een andere bank. Ik hoop maar dat het niet te veel opvalt.

Met een ander deel van het geld ben ik gaan winkelen. Wat dat betreft was het misschien niet zo slim van me om Nathan in euro's te laten betalen in plaats van in ponden. Maar zelfs daar zaten voordelen aan. Ik kon tenminste een deel van het geld laten wisselen bij een wisselkantoor, wat niemand ooit zal kunnen natrekken.

Ik heb alles gekocht dat ik nodig had. Een nieuwe collegeblok en pennen voor als het schooljaar weer begint, nieuwe elastiekjes voor in mijn haar, mascara en een souvenirtje voor Larissa. De overige achtduizendnegenhonderdvijftig euro heb ik dus maar gewoon in mijn koffer moeten verstoppen. Daar ben ik overigens heel creatief mee geweest. Ik heb het overal in gestopt waar je het niet zou verwachten; in mijn sokken, in mijn toilettas, in mijn etui. Ik heb zelfs een pakje sigaretten gekocht om wat geld in te verstoppen en ik rook niet eens! Het moet maar gewoon zo. Als ze me oppakken dan zal ik me overgeven en braaf mijn gevangenisstraf uitzitten.

De gedachte om het geld terug te geven is ook even door mijn hoofd geschoten, maar dat is te gevaarlijk. Het risico dat Nathan dan ontdekt wie ik ben is te groot. Hij mag het nooit weten en zeker niet voordat ik weer veilig in Nederland ben. Ik zal het dus moeten houden.

-

Het is druk op het vliegveld. Het lijkt wel of de halve wereld heeft besloten vandaag op vakantie te gaan. Of net zoals ik naar huis terug te keren natuurlijk.

Ik check mijn koffer in en wil net doorlopen naar de douane als ik iemand mijn naam meen te horen roepen. Nee, dat heb ik mezelf vast verbeeld. Er zijn hier zoveel mensen en wie ken ik nou helemaal in Londen?