Hoe chanteer je een popster?

11. De bijwerkingen van vliegangst

Het hotel gaat al mijn verwachtingen te boven. Ik had gewoon een krap kamertje verwacht met een slordig opgemaakt bed en haren in het doucheputje, zoals je altijd op televisie ziet. Ik bedoel maar, iedereen weet toch dat de foto's op hotelwebsites altijd alleen maar de goede dingen laten zien? Maar dit hotel is echt zoals op de foto's.

Oké, het is misschien inderdaad wat aan de krappe kant, maar de grond in Londen is dan ook duur. Verder is de gelijkenis één op één. Er ligt een chocolaatje op het kussen, er staat een schaaltje met vers fruit op het bijzettafeltje en de badkamer barst van de zeepjes en flesjes shampoo.

Ik laat mezelf op het tweepersoons bed vallen, waardoor ik meteen diep wegzak in de donzige dekens. Ik had een kamer voor één persoon gereserveerd, maar blijkbaar is er iets verkeerd gegaan of zo want dit bed is toch echt voor meer dan één persoon bedoeld. Niet dat het mij wat uitmaakt. Dan heb ik tenminste meer ruimte.

Automatisch grijpt mijn hand naar het dichtstbijzijnde kussen om het chocolaatje ervan af te plukken. Verlekkerd stop ik het ding in mijn mond. Meteen voel ik mijn gezicht vertrekken. Mint, gatver. Ik spring overeind om de chocola uit te spugen in de prullenbak. Nou ja, als dat mijn grootste probleem is hier dan moet ik het wel overleven.

-

Ik heb met Vince afgesproken bij de Pizza Hut. Gelukkig ben ik het afgelopen jaar dankzij mijn studentenreisproduct en het vele reizen voor mijn opleiding vertrouwd geraakt met het openbaar vervoer. Ik raak dus ook niet meteen in paniek bij het zien van alle verschillende metrolijnen die kriskras door elkaar lijken te lopen.

Als een rasechte Londenaar treed ik op Piccadilly Circus, waar de vestiging ligt waar ik heb afgesproken, het daglicht weer tegemoet. Ik voel me net iemand uit een televisieserie, behalve dan het kleine detail dat ik nooit naar series kijk die zich afspelen in Londen. Misschien moet ik dat maar eens gaan doen nu het toch vakantie is.

Voor de ingang staat Vince al op me te wachten. En hij is niet alleen, zo te zien. Even staat mijn hart stil. Is dat Shane Hawkins? Maar dan zie ik tot mijn grote opluchting dat het gewoon iemand anders is die er toevallig alleen een beetje op lijkt. Met nog na-knikkende knieën loop ik op de twee af. "Hallo."

"Hé Val," begroet Vince me. "Dit is Luke, mijn hoofdredacteur waarbij ik logeer."

Serieus? Maar ik dacht dat hoofdredacteurs oud waren en hij ziet er nog zo jong uit. Hij kan niet meer dan vijf jaar ouder dan ik zijn. Beleefd schud ik zijn hand. "Hallo. Ik ben Valerie Arends, een studiegenootje van Vince."

"Dat had ik al begrepen, ja," glimlacht Luke. Hij heeft dik blond haar en doordringende blauwe ogen. "Welkom in Londen."

"Dank je. Het is een mooie stad."

Na deze formele kennismakingsrituelen is het tijd om de eetgelegenheid te betreden. Blijkbaar hebben Vince en Luke het personeel al op de hoogte gebracht van onze komst, want we worden meteen naar een vrij tafeltje in het verder behoorlijk volle restaurant gebracht. Nadat onze drankbestelling opgenomen is, worden we alleen gelaten met de menukaart.

"Al eens eerder in Londen geweest, Valerie?," informeert Luke terwijl hij de pizza's bestudeert.

"Eén keer. Vorig jaar, met school. Daar was Vince ook bij." Ik laat mijn blik over de verschillende gerechten glijden. Zal ik een pizza nemen of toch één van de pastaschotels, die er ook wel lekker uitzien?

"Dus jullie hebben ook al op dezelfde middelbare school gezeten? Wat grappig."

Ik denk dat ik toch ga voor de pizza met gegrilde kip. "Ja, dat klopt. En jij, ben je al lang hoofdredacteur van dat tijdschrift?"