Breakfast girls

Hoofdstuk 13 - Pauline

"Pauline!" Hoorde ik mijn moeder van beneden roepen. "Jaa!" Riep ik terug. "Waar blijf je? Ben je ziek?" Vroeg ze nu een tikkeltje bezorgd. "Nee." Zei ik, een moment had ik bedacht 'Ja' te zeggen maar er was zoveel te bespreken. "Nou ik moet gaan, schiet je op." Zei ze nog terug waarna ik de deur dicht hoorde vallen. Ik liep naar beneden en pakte wat te eten. Ik trok mij schoenen aan en liep naar de bus.

Eenmaal in de bus bedacht ik mij waarom ik er zo tegen op zat. Ja het was vreemd maar zij was nog altijd degene geweest die niet was komen opdagen. Maar aan de andere kant straks was het wel wat ernstigs en wilde ze het ontbijt stoppen. Ik vond het biet geweldig maar het was gewoon een soort van traditie en ik zou het wel gaan missen.

Het hele feest was geweldig geweest. Eerst had ik er nog over getwijfeld maar toen Petra mij die woensdag al tegemoet kwam overtuigde ze me. Ze vertelde dat de hele school het al had over de conversatie tussen mij, Kayley en Niels. Eerst had ik het niet geloofd maar inderdaad er kwamen mensen naar mij toe die ik nog nooit gesproken had en ik werd de hele dag nagekeken. Als ik nu niet zou gaan dan zette ik niet alleen Niels voor schut maar ook mezelf had ik gedacht.

Zo was het gebeurd dat afgelopen vrijdag Petra mij had geholpen met mijn outfit, make-up en haar. Ook dat had ik niet gewild maar ze had zo erg aangedrongen dat ik niks anders kon. Zelf ging ze niet maar ze vond het wel super leuk om mij op te maken zei ze. Niels had mij al voor het feest opgehaald waardoor we nog ergens konden eten. Het was super romantisch geweest en daardoor voelde ik me op het feest al meer op me gemak.

Toen Niels mij die avond thuis bracht keek ik pas weer op mijn telefoon. Ik zag een berichtje van Petra, Niels maar tot mijn verbazing ook in onze ontbijt-groep. Er was al een heel gesprek geweest tussen Chloe en Jessie en op het eind ook nog Maud. Chloe wilde een spoedbijeenkomst, Jessie leek dat niks maar toen Maud toestemde deed Jessie dat ook. De laatste berichtjes gingen over welke dag en over mij.

Uiteindelijk had ik toegestemd en was vanmiddag de spoedbijeenkomst. Eenmaal op school kwam Petra mij net als vorige week woensdag tegemoet lopen. "En, hoe was het?" Vroeg ze opgewekt. "Ja leuk!" Probeerde ik zo vrolijk mogelijk te zeggen. "Nou vertel!" Zei ze nog steeds opgewekt.

"Sorry, ik moet even naar Mr. Johnson, ik kan vanmiddag niet." Zei ik waarna ik verder liep. "Wat ga je vanmiddag doen dan?" Vroeg ze terwijl ze mij achter na liep. "Ehm mijn zus komt langs en als ik haar vanmiddag niet zie zal ik haar pas over een aantal weken weer zien." Zei ik. Vreselijk vond ik het om te liegen tegen Petra, maar het was niet anders. "Oh oke, maar ik ga alvast. Zie je later!" Ze draaide zich om en liep weg.

Mr. Jonhson had een opgekeken maar had toen gezegd: "Bedankt voor het melden en tot volgende week dan maar he." Onderweg naar mijn lokaal kwam Niels me ook nog tegemoet: "Heei!" Riep ik al vanaf 10 meter afstand. Hoe vreselijk ik me ook voelde ik moest toch lachen. "Heei." Zei ik terwijl hij mij in een knuffel trok.

"Heb je zin om vanmiddag wat leuks te doen?" Vroeg hij. "Nee sorry, mijn zus komt langs." Antwoordde ik terug. Waarom moest iedereen mij vandaag nou dingen vragen?! Het deed mij alleen maar nog schuldiger en vreselijker voelen. "Dan ga ik toch mee." Stelde hij voor. "Nee sorry gaat echt niet ze moet echt wat belangrijks vertellen zei ze." Toen hij teleurgesteld keek zei ik: "Andere keer, goed? Ik moet nu gaan, zie je later." Zei ik snel er gaf hem een knuffel.

De hele dag verliep verder rustig. Dat kwam mede doordat ik zoveel menden probeerde te vermijden. Toch leek het alsof deze mensen juist vandaag allemaal toevallig op de zelfde plek als mij waren. Als mensen mij dan toch iets vroegen probeerde ik hetzelfde als Jessie en ze zo boos mogelijk aan te kijken. Bij mij werkte het alleen niet, of ze lachte heel hard of ze vroegen of ik ziek was. Als ik ze dan toch vanmiddag zou zien zou ik maar even vragen hoe ze dat deed.

Maar hoe dichterbij het kwam hoe meer ik er tegenop zat. Toen school was afgelopen liep ik zo sloom mogelijk naar de bus. Ik stapte als een van de laatste in maar mijn plek was toch altijd nog vrij dus snel hoefde ik nooit te zijn. We hadden afgesproken bij Maud dus ik stapte per ongeluk een halte te laat uit. Niet dat iemand merkte, maar toch. We liepen naar Maud's huis en daar wachtte we op Chloe.

Heei!
Weer een nieuw hoofdstuk! Vandaag ga ik op kamp! Maar aangezien er geen voorgeschreven hoofdstuk klaar is weet ik niet of het zal lukken woensdag te uploaden. Als woensdag niet lukt zal er donderdag zeker een komen!

X Emma