Spencer & Toby, New York

2. Very First Day

De volgende dag ging Spencer de stad in. Ze ontdekte een paar leuke kledingwinkeltjes, de Starbucks en ze was ook al even langs haar college gereden. Het was een overweldigende stad, zo anders dan Rosewood. Daar stonden alleen maar grote, luxe villa's en waren alle mensen beschaafd en net. Hier liepen hippies met blauwe dreadlocks rond en straatmuzikanten met baarden.

Aan het eind van de middag had Spencer een pizza gehaald bij een pizzatent om de hoek. 's Avonds keek ze een film op haar laptop en belde ze met Toby. Nadat ze had opgehangen keerde het eenzame gevoel weer terug. Hoewel ze het vandaag naar haar zin had gehad had ze nu weer het gevoel dat ze er helemaal alleen voor stond. Ze zuchtte, als ze nou alvast wat schoolboeken had gehad had ze wat voorkennis kunnen opdoen, dan zou ze tenminste wat te doen hebben. Maar haar boeken waren er nog niet, ze zouden rond deze dagen wel geleverd moeten worden, maar ze werden afgeleverd bij haar oude huis, dus moesten ze eerst ook nog eens van Rosewood helemaal naar New York komen. Spencer checkte haar telefoon. Haar moeder had haar al een paar keer gebeld, zag ze. Spencer had geen zin om met haar moeder te praten maar omdat ze toch niks beters te doen had toetste ze het nummer van haar moeder in. Na een paar keer overgaan nam haar moeder op.

'Spencer! Lieverd!' Riep ze.

'Hey mam!' Antwoordde Spencer.

'Hoe is je reis gegaan? En is je appartement net zo prachtig als op de foto's?' Vroeg Veronica.

'Mijn reis was prima! En het appartement is echt heel erg mooi. Het is wel erg wennen.' Spencers moeders stem klonk vertrouwd en gaf haar even het gevoel dat ze samen bij de tennisclub een sandwich aan het eten waren en de laatste roddels besproken.

'Dat is fijn. Melissa en ik komen binnenkort een keertje langs, dat beloof ik.'

'Dat is goed.' Antwoordde Spencer die ondertussen uit het raam naar de straat keek.

'Je moet wel goed eten, Spence, en niet alleen maar vieze troep halen.' Zei haar moeder streng. Spencer glimlachte.

'Nee, mam. Ik ga morgen wel spaghetti maken, beloofd.' Zei ze lachend. Haar moeder grinnikte.

'Nou Spence, fijne avond! Ik spreek je binnenkort wel weer, hè?'

'Ja, we spreken elkaar snel weer!'

'Groetjes!'

'Doei mam.'

Later die avond besloot ze maar te gaan slapen, ze trok haar pyjama aan en ging in bed liggen. Ze pakte Hamlet, haar favoriete boek van Shakespeare, van haar nachtkastje en begon te lezen. Ze was zo moe dat ze na tien bladzijden met het boek nog in haar handen in slaap viel.

Spencer schrok wakker van een hard geluid. Ze ging rechtop zitten. Harde muziek klonk door de muur heen. 'Jezus...' Mompelde ze en ze wreef maar haar handen in haar ogen. Ze hoorde nu ook harde stemmen en gegil. Ze sloeg haar dekbed van zich af en liep naar de keuken. Ze haalde haar hand door haar haar. Ze dronk een glaasje water terwijl ze naar buiten staarde. Ze wilde nadat ze haar glas had leeggedronken weer in bed gaan liggen, toen ze een harde klap tegen haar muur hoorde. Kwaad ging Spencer weer staan. Ze deed haar badjas aan over haar pyjama en liep de gang op. Ze klopte aan op de deur naast haar, maar er kwam geen reactie. Waarschijnlijk hoorde ze het niet door de harde muziek. Ze drukte de bel een paar seconden in, de deur vloog open. Een meisje met lang blond haar in een rood cocktail jurkje stond in de deuropening geleund.