wie ben jij?

onbeantwoorde vragen

piep... piep... ik werd wakker van dat vreselijk geluid in het ziekenhuis. Het geluid kwam niet van mij. Ik keek snel rond en zag die jongen die me heeft gered. het geluid kwam van zijn hartslagmeter. 'Oh nee, hij zit onder de blauwe plekken en schaafwonden' zei ik hardop. 'Ja, en zijn ruggengraat is gebroken' zei de dokter die onverwachts binnen liep 'maar jij ziet er niet beter uit hoor'. 'wat is er met me?' 'Jij zit ook onder de blauwe plekken en schaafwonden, maar jij hebt ook je ribben gebroken'

'en... waarom deel ik een kamer met hem?' 'We hebben jullie samen gevonden op de weg en dachten dat jullie vrienden waren, want hij redde je' 'Hij zit bij me op school, maar ik ken hem niet' 'Nou... hij heet j...'. 'Nee' onderbrak ik hem 'Ik wil dat als hij wakker word dat hij het zelf tegen mij zegt'. 'Maar hij ligt in een coma' van de teleurstelling kreeg ik weer een steek in m'n hoofd. Mijn antwoord was 'Dan nog, ik wacht wel'. Nadat we wat hadden gepraat ging de dokter weer aan het werk. Na 2 weken wachten totdat die mysterieuze jongen zou wakker worden, werd ik uit het ziekenhuis geschreven.

Ik mocht naar huis. Ik ging de volgende dag wel weer naar het ziekenhuis om hem te bezoeken. Ik hield z'n hand vast en praatte met hem. Vervolgens begon dat geluid sneller te piepen. Steeds sneller er kwamen dokters binnen en toen '...piep...'. Ik wist wat dat betekende. Ik veegde snel m'n tranen weg en vroeg 'Is hij echt dood?'. Voordat de dokter kon antwoordde, liep de jongen zijn vader binnen en riep 'Iedereen eruit!'.

Ik vroeg aan de zusters of ze me gingen bellen wanneer ze meer wisten over hem. De volgende dag belde ze me en zeiden dat hij wakker is geworden en morgen al naar school kan.

Dat was alweer een week geleden. In die week is hij veranderd, hard veranderd. Hij heeft nu geen blond haar meer, maar zwart haar, zijn kleren zijn nu zo donker en zijn huid zo bleek. De eerste dag dat hij terug kwam raapte ik al m'n moed op en stapte op hem af. Ik zei 'Ik heb veel vragen, maar geen antwoorden, kan jij voor die antwoorden zorgen?'. Hij keek me verrast aan en zei helemaal niets.

Ik ging door met praten en vroeg 'Hoe heet jij?' 'Waarom heb je me gered?' 'Vanwaar opeens al die veranderingen?' 'Wat gebeurde er toen je vader...'. Hij onderbrak me en zei '1) Onthoud mij maar als die mysterieuze jongen die me redde' '2) moest ik je dan niet redden?' '3) Ik wilde er anders uitzien en dat waren wel genoeg vragen'. Hij liep weg en ik merkte op dat zijn gezichtsuitdrukking niet veranderde toen hij praatte. Hij deed heel koud en heeft eigenlijk mijn vragen beantwoord zonder mij een echt antwoord te geven. Na die week heb ik hem niet meer gezien. Ik heb gehoord dat hij is verhuist, maar naar waar is onbekend.

Hey lezers

Hier is het 2de deel van de flashback

Ik hoop dat jullie het leuk vinden

kusjes alexa